‘Hé, hallo, je drinkt nog steeds rode wijn zie ik.’ Ik keek op van mijn telefoon en zag iemand voor me staan. Een vrouw, dat hoorde ik wel, maar door de laagstaande zon in mijn ogen en een paar glazen rode wijn was mijn blik wat vertroebeld.

‘Ja, hoezo? Ik drink altijd rode wijn. Maar je stem komt me bekend voor. Als je wegdraait uit de zon kan ik zien wie je bent.’ Ik keek weer op mijn scherm, niet echt geïnteresseerd.

‘Maar Jacob toch,’ klonk het wat plagerig, ‘weet je het echt niet meer? En mag ik bij je komen zitten. Het is al zo lang geleden…’

Een beweging voor me. Ik keek nog een keer op. De vrouw had daad bij woord gevoegd en zat nu tegenover me. Verrek, dat was dat meisje Nijhuis, althans een meisje was ze lang geleden. Het was begonnen als een zomerscharrel, zo heette dat toen. Twintig was ze. Nu zat er een volwassen vrouw van ergens in de dertig naast me.

‘Anne? Bij jij dat? Ik had je bijna niet herkend! Je ziet er goed uit.’ En dat was niet gelogen.

‘Jij bent wel duidelijk ouder geworden. Zwaar leven gehad? Oh, ik wil graag een rosé.’

‘Vroeger dronk je alleen maar zoete witte wijn. Maar dat kan ook iemand anders zijn geweest…’

‘Niet plagen Jacob, je weet heel goed dat ik dat was. Hoelang zijn we wel niet samen geweest. Drie jaar? Oh, trouwens, hoe is het met je ouders? Die waren toen heel aardig voor mij.’

Ik haalde mijn schouders op en nam een slok.

‘Aardig dat je het vraagt maar die heb ik al een tijdje niet gezien. Pensionado’s met een huisje in Spanje.’

‘Wat leuk, daar zijn wij ook geweest, weet je nog wel? Met een tentje.’

Ik verslikte me bijna in mijn volgende slok.

‘Ja, dat was een groot succes want daarna was het zo’n beetje uit tussen ons. Jij keek alleen maar naar die Spaanse mannen.’

‘Nog steeds jaloers? Ben je getrouwd eigenlijk? En heb je kinderen?’

Dat waren drie vragen achter elkaar en ik besloot tot korte antwoorden.

‘Ja, geweest. Zowel jaloers als getrouwd. Twee. En jij? Oh, daar is je rosé.’ Ze glimlachte.

‘Nee, ik ben wel aan het tinderen maar heb de ware Jacob nog niet gevonden.’

‘Proost! Het gaat je vast wel lukken om mijn naamgenoot een keer te vinden.’

Ze keek diep in mijn ogen.

‘Cheers, Jacob. Dat weet ik wel zeker!’