Dit festival en deze natte lente zijn samen als de decemberfeesten. Herfstkou, donker. Muziek. Het universum zelf. Intense uithalen en stiltes steken af tegen schrille kleuren en de hoop die maar niet sterft, op de zomer die maar niet komt.

Ik zwerf weer door de stad waar ik ga wonen. Ergens ligt Utrecht Centraal en vrij zijn voelt hetzelfde als verloren, dat specifieke najaar in de prozaïsche gedaante van buslijn 400. Nog één maand naar het huis waar ik eet en slaap en tv kijk alsof ik kind ben. Vandaag met mooie meisjes gepraat, met mensen die niet geloven in Jezus Christus en dien gekruisigd. Theseus had het me niet nagedaan, met zijn zwart geteerde zeilen. Icarus niet. Maar dat ontging me. Ik zou hier wel vaker flaters slaan. Ik zou wel vaker opstaan uit de dood van een droom, van een liefde. Het was niet dat ik opsteeg, al brak ik dan uit een cocon.

De gestileerde spasmen en de lach van de zanger op tv zijn samen als de radeloze seks, als het compromis for old times' sake. En ik doe het, voor de zomer die altijd weer terugkwam. Voor de liefde die er was en weer vertrok, zoals eb en vloed, zoals de seizoenen. Ik doe het voor de hoop, die maar niet doodgaat.