#350 - Pas de deux (herschrijf)
Dorien stapt in Jaspers armen. Jasper legt zijn hand op haar rug en duwt haar iets dichter naar zich toe. Ze probeert in de houding te blijven staan, maar het voelt niet meer vertrouwd.
‘Je was er niet helemaal bij vandaag.’ zegt Jasper na afloop van de ballroomles. ‘Zaterdag hebben we weer wedstrijd. Gaat het dan lukken?’
‘Ik weet het niet. Het voelt ineens zo vreemd aan.’
‘Komt het door de balletles? Je had maandag toch les?’ vraagt hij.
‘Eens en nooit meer.’
‘Was het zo erg?’
Ze onderdrukt het gevoel dat al dagen vat op haar heeft.
‘We hebben de hele les pliés gedaan en nog was ze niet tevreden.’
‘Het was je eerste les toch.’
‘Ja, maar de andere meiden zijn al jaren bezig.’
Ze vertelt niet dat ze zich kaal voelde zonder Jasper.
‘Ook mijn handgebaren waren niet zacht genoeg. Hoe zit het met jouw lessen?’
‘Ik negeer het.’
Ze wilde dat ze ook zo eigenwijs was. Zij, de braverik. Toen hun dansleraar voorstelde dat ze allebei balletlessen moesten nemen, heeft ze meteen een les geboekt en spitzen gekocht.
‘Weet je wat ze aan het eind van de les zei? Dat ik te houterig ben om danser te worden.’
Het hoge woord is eruit. Dagenlang zaten die twee woorden haar dwars.
‘Wat? Te houterig?’
Dorien voelt weer de woede opkomen.
‘Als blikken konden doden,’ lacht hij en klapt in zijn handen.
Ze gaat voor de prijzenkast in de danshouding staan: haar voeten iets uit elkaar, haar hoofd iets opzij. Zoals ze thuis zo vaak gedaan heeft voor de spiegel. In haar hoofd een denkbeeldig slowfox nummer. Dan zet ze haar linkerbeen naar achteren, sluit haar rechtervoet bij en draait op haar hakken.
Hij loopt naar de stereo en zet de muziek aan. ‘Kom op. We hebben nog een half uur voordat de volgende komen.’
Hij gaat in de houding staan en zij stapt bij. Nog steeds onwennig begint ze aan de eerste dans. Bij de derde dans voelt ze de spanning wegvloeien. Haar ogen beginnen te glimmen, hun houdingen versmelten.
‘En dat kan niet dansen. Je danste werkelijk goed.’ Hij trekt zijn schoenen uit.
‘Het voelde heerlijk.’
‘Nodig je balletlerares voor komende zaterdag uit. Laat zien wat je kan.’
Ze haalt haar schouders op.
‘Ze kan niet anders dan haar woorden terugnemen.’
Hallo Ilse, Je verhaal is…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hallo Ilse,
Je verhaal is erg mooi, goed geschreven en heeft een ontroerend thema. Qua stijl en de invulling op zichzelf heb ik er vrij weinig op aan te merken. Toch heb ik het gevoel dat er meer in had gezeten. Je schrijft op een bepaald moment:
Weet je wat ze aan het eind van de les zei? Dat ik te gehandicapt ben om danser te worden.’
Het hoge woord is eruit. Dagenlang zaten die twee woorden haar dwars.
‘Wat? Te gehandicapt?’
Je personage is (terecht!) erg geschokt door deze heftige woorden, zeker omdat ze vele prijzen heeft gewonnen met een andere dans. Dat is indrukwekkend voor iemand met een handicap. Op zichzelf zegt die prijzenkast genoeg (ze kan fantastisch dansen), maar als je het 'bewijs' daarvoor laat zien, dan wordt het nog indrukwekkender.
Laat Dorien uit woede, wrok, of met een gezonde dosis sarcasme een paar van haar vertrouwde dansbewegingen voor de prijzenkast maken en laat dan zien hoe goed ze dat kan, of beschrijf in een flashback hoe ze tijdens een wedstrijd de sterren van de hemel danste.
Nogmaals, je verhaal op zichzelf is erg mooi en prima! Dit is een extra tip om er nét iets meer van te maken. (Als je het zo uit zou werken, oefen je ook een beetje extra met de manieren waarop je show don't tell in kan zetten.)
Groet,
Nadine
Nadine, dank je wel voor je…
Lid sinds
3 jaar 6 maandenRol
Nadine, dank je wel voor je uitgebreide feedback. Ik ga met je opmerking aan de slag.
Hallo Nadine, de zwaarte van…
Lid sinds
6 jaar 11 maandenRol
Hallo Nadine, de zwaarte van zo'n balletles komt in je verhaal goed tot uiting. Waar het lezen voor mij stokt is de conversatie. Wie vraagt: ‘Hé, hoe ging je balletles? Je bent toch geweest?’ Ik denk dat het Jasper is, maar als ze al met hem gedanst heeft, komt dat hé voor mij wat verwarrend over. Bovendien hebben ze toch net een pas de deux gedanst? Dan is die vraag 'hoe ging de balletles' vreemd. Dat wordt later wel uitgelegd. Voor mij mag dat iets eerder.
Hoi Caroline, ik zal nog…
Lid sinds
3 jaar 6 maandenRol
Hoi Caroline, ik zal nog eens goed naar de tekst kijken.
ze hebben er net een ballroomles achter de rug ( ze trekt haar ballroomschoenen uit) geen pas de deux. Blijkbaar komt dat niet duidelijk uit de verf.
dank voor je opmerking, ik ga er mee aan de slag.
Hoi Ilse, een mooi verhaal…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Ilse, een mooi verhaal. De laatste zin zou van mij spannender mogen. Blijkbaar heeft Dorien een handicap, maar hoe of wat komt niet echt naar voren. Misschien zou die laatste zin daar meer naar kunnen refereren. Ik vind het einde nu wat cliché. Verder graag gelezen.
Als je de personages geïntroduceerd hebt, hoef je niet steeds meer de namen te noemen en kun je ze ook met hij en zij aanduiden. De armen van Jasper kunnen dan zijn armen worden.
‘Je moet vragen of jullie volgende keer de pas de deux kunnen oefenen? Dan laat ik ze wat zien.’ ---> dit leest raar. Gaat Jasper dan iets laten zien of Dorien? Zoals het er nu staat moet Dorien vragen of ze de pas de deux kunnen oefenen en dan kan Jasper ze wat laten zien. Zij volgen toch niet dezelfde balletles? Jasper heeft haar net gevraagd of ze geweest is.
Hai Ilse, Prachtig verhaal,…
Lid sinds
4 jaar 1 maandRol
Hai Ilse,
Prachtig verhaal, met belangstelling gelezen.
Toch denk ik dat er wat meer van te maken is.
Om te beginnen lijkt het mij mooier dat Dorien juist heel onzeker danst en Jasper haar vraagt hoe dit ineens komt. Dit heeft voordelen:
Je kunt Jasper dan laten zeggen, dat als ze zó danst, ze zaterdag zeker weer winnen.
Het slot is mij iets te boeketreeksig. Je zou ook kunnen eindigen met een van de twee te laten zeggen dat ze de balletjuf uitnodigen om te komen kijken.
Hoi Fief en Musonius, dank…
Lid sinds
3 jaar 6 maandenRol
Hoi Fief en Musonius, dank voor jullie opmerkingen. Ik ga er morgen mee aan de slag.