# 347 De gevierde knuffelbeer.

 

Gebocheld was ze het park in geschuifeld, De kindhoge knuffelbeer schommelend op haar rug. Tot Margots grote ongenoegen plofte ze zijn harige kont hard op de vochtige zandbak.

“Hier vindt Karen ons niet! Zullen we gewoon even knuffelen hier … of bij die boom!”

Margots adem stokte: ze herkende de knuffelbeer als de Steiff Diamond Eyes Giant Bear, in 2033 gecreëerd om het honderdvijftig-jarig bestaan van Steiff te vieren.

Margots vragen kwamen uit haar kennershart: hoe was de beer genaaid, mocht ze ermee in het zand spelen, wie waren haar ouders, was het ook werkelijk een fijne knuffel?

“Hi, lief meisje, mag ik je beer eens zien? Ik ben een grote fan van teddyberen. ”

Het meisje keek haar aan en keerde zich langzaam tot haar grote vriend. “Hoor je dat? Ze is een fan van je... Wat doen we?”

“Karen zegt altijd niet met vreemde mensen te praten. Maar ze lijkt me een aardige vrouw.”

Het meisje knikte vurig en torste de knuffelbeer naar haar toe. “Mijn naam is Zara. Dit is Lydia en ze is groter en zachter dan iedereen! Zij kan ook tegen zand … ook al zei papa van niet!”

“Dat wist ik zelf niet… zit maar op mijn plek, die is schoon.” Margot schoof opzij en kneep in de teddybeer om hem niet uit haar handen te grissen. Haar handpalm leek te gloeien van koelte.

”Dit is een prachtige Steiff beer…” Ruw trok ze zijn arm omhoog. ”Dat is dus hoe naden geweven met gouddraad eruit zien...” Ze keek de beer recht in de ogen: ze kon de kristallen zien in het diamant rondom de smaragden iris, de glinstering net niet genoeg gebroken om zirkonium te zijn.

Margot keek gauw om haar heen: ze zou haar niet kunnen beschermen van een vreemde die toevallig ook de waarde van de knuffelbeer zou herkennen.

Maar waar maakte ze zich zo druk om? Hoeveel mensen waren nou knuffelkenners? Laat staan hoeveel mensen er waren die diamant op het oog konden herkennen en dan nog konden erkennen, dat ze op een teddybeer waren bevestigd?

Maar al met al zou ze haar dus echt terug moeten brengen naar die Karen. Dat zou wel een oppas zijn, dacht Margot, al dan niet één die vervangen moest worden. Meteen had Margot een plan.

”Hallo, ik ben Margot.“ Ze praatte met een lichte stem. ”Lydia, voel je je zo veilig bij mij?”

“Nee Margot, ik denk dat er boeven zijn, die mijn oogjes willen stelen. Breng me terug.”

Zara trok de beer dicht tegen haar aan. “Nee-nee-nee! Ik laat ze je niet pakken! Jij bent mijn beste vriend!“

Smalend gaf Margot de meid een knipoog. “Ja-ja-ja,” zei ze met een zware stem, “Iedereen kent Lydia en haar diamanten kraaltjes: ze willen haar stelen en knuffelen! ”

Het meisje schudde met haar hoofd. “Ow… ow… ow! Oké dan!” Het giechelen haalde haar meteen uit het spel. ”… u probeert me gewoon terug naar mijn oppas te brengen, hè mevrouw!“

Ze hoorde stappen achter haar en Margot stond op. Vast Karen, dacht ze, ik kan beter zeggen dat ik een kenner van teddyberen ben. Ze hoopte haar diensten als agent aan te bieden om meer zulke knuffelberen te vinden voor het meisje.

“Kont op die bank. Geef me de beer.”

Ze bleven stokstijf zitten. Margot’s handen knepen in haar blanke polsje en ze liet de beer los.

De grote beer werd van de bank getild. Margot hoorde het geruis van een zwarte plastic zak. Ze stelde haar voor dat de dief hem geen moment zou knuffelen, laat staan met zand zou besmeuren.