Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#347 - Pandalief

Een spreeuw scheert langs haar gezicht wanneer ze een reuzenpanda op de bank naast mij zet. Ze kijkt naar mij, zegt niets, lijkt te twijfelen en klimt op de schoot van de immense teddybeer. Ze vleit zich in de zwart-witte vacht en streelt zijn arm. 

Eenden kwetteren luid en eisen dit park voor zich. Ze staart naar de vogels en kijkt hoe zij vechten voor hun terrein. Waarom sleept een kind met sproeten, rosse vlechtjes en een kort topje, een reuzenpanda met zich mee in het park? 

Haar blote buik toont een navel. Even denk ik een piercing te zien, maar het is er geen. Een maagdelijke navel. Ik wend mijn blik af omdat ik niet wil dat ze denkt dat ik naar haar sta te gluren.

'Hoe heet hij?' vraag ik.

‘Pandalief,' zegt ze.

Ik knik en kijk rond. De zon schijnt, een blauwe hemel en het is warm. Toch zitten er geen andere mensen in het park. Ik vind dat niet jammer. Er zijn weinig plekken waar je alleen kunt zijn in New York, en ik ben blij dat dit er een van is. Ik kan wel wat stilte gebruiken om na te denken over de laatste paar dagen en hoe verkeerd alles is gegaan.

'Wat doe jij hier in New York?' vraagt ze.

'Ik ben op bezoek bij mijn zus,' zeg ik. 'En jij?'

Ze aarzelt en kijkt naar de grond, waarna ze haar blik weer op mij richt. 'Mijn moeder is in het ziekenhuis.' Ze fronst haar wenkbrauwen en haalt haar schouders op. 'En nu ben ik hier.'

'Sorry dat te horen,' zeg ik. 'Wat is er met je moeder?'

Ze trekt een gezicht en lacht als ze haar benen strekt. 'Een of ander ongeluk.'

Ik hou mijn mond en blijf stilzwijgend naast haar zitten. 

Ze grinnikt en kucht tweemaal. Ze neemt de armen van de panda en legt die over haar buik zodat het lijkt of het dier haar knuffelt. Ze zegt tegen de beer dat ik er erg ongelukkig uit zie.

'Waarom zie je er zo uit?' vraagt ze na een tijdje. 

'Omdat dit mijn familie is,' zeg ik. Ze fronst en kijkt even naar de eenden die hun kont uit het water steken alsof ze willen zeggen: Hallo, we blijven hier wel de hele dag. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik bedoel omdat ik op bezoek ben bij mijn zus.'

'En waarom is dat een reden om ongelukkig te zijn?' vraagt ze.

'Eergisteren kwamen we terug van het restaurant,’ zeg ik, ‘We hadden gedronken. Veel te veel. Mijn zus zat achter het stuur. Toen reden we een auto aan. Die auto was geen auto meer maar een hoopje schroot. Die vrouw was er vreselijk aan toe. Mijn zus zit nu in de gevangenis.’ 

Ik merk dat mijn ogen vochtig worden en ik tranen niet kan bedwingen. Ik voel me radeloos. We hadden zoveel pret, maar ze reed veel te snel. Haar Ford Explorer vermorzelde die kleine Fiat van die arme vrouw. 

Het meisje springt van haar teddybeer. Ze wijst naar het dier en de vrijgekomen schoot.

“Jij mag op Pandalief zitten, je hebt ook knuffels nodig!” zegt ze.

Plots herinner ik me een grote pluche zwart-witte panda op de achterbank van de Fiat.

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Tony, mooi rustig stuk en goede serie draaien aan het eind. Vooral dat je tijdens het lezen denkt dat hp en zus ruzie of zo hebben totdat de aanrijding komt en dan nog een twist. 'Sorry dat te horen,' mooie vondst de vertaling uit het Engels. 

Kleine puntjes: Het meisje klinkt jonger dan een tiener, maar dat kan aan mij liggen. De zin "... en hoe verkeerd alles aan het lopen is gegaan." leest stroef.
("gesnavelde vogels", mwhoa... gelukkig zijn ze niet on-gesnaveld, dat zou dierenmishandeling zijn).

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank MCH. Jouw zeurtjes opgelost (hoop ik) behalve dat ze jong klinkt. Ze zeggen niet veel... en een meisje van tien is een tiener en kan nog erg jong klinken. Bewust wou ik wat spanning (maar niet teveel) brengen tussen hp en het tienertje, nog een kind, maar niet lang meer.

 

dank!!

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Tony, ik vind het een prachtig verhaal, met een bijzonder einde. Mooi geschreven met veel aandacht voor de omgeving. Top!

kijkt even naar de eenden die hun kont in het water steken  --->  eenden steken toch hun kont in de lucht als ze hun kop in het water steken.

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Tony, dank je wel voor je verhaal. Mooi geschreven. Met plezier gelezen

Twee puntjes:
Ik merk dat ik twee keer het woord niet achter elkaar niet heel prettig vond.
 ...Ik vind dat niet jammer. Er zijn niet veel...
Misschien kun je de eerste niet ( ... niet jammer ... ) anders verwoorden.

Daarnaast heb je een stuk dialoog waarin je opzettelijk de lidwoorden verwijderd heb. Het is voor mij niet duidelijk of het een bewuste keus is. Dit heeft voor mij te maken of ik niet weet of de hp wel of niet Engels talig is en in Amerika woont of daar op vakantie is.
Ik denk dat dit een bewust keus is, maar je raakt mij daar even kwijt.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Ilsebi: dank! Mij stoorde het niet, maar makkelijk opgelost. er zijn niet veel werd 'er zijn weinig'

Op je tweede puntje: ja is bewust: op die manier spreekt hp sneller, warriger, maar ook makkelijker naar een kind. En moeilijker, wat duidt op zijn gemoed. Dat het in Amerika afspeelt, is op zich niet zo belangrijk, behalve dat het een detail is dit het bijzonderder maakt, op een manier. In dit kortverhaal doet er de taal niet veel toe.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@LGB: dank, ik moet zeggen dat ik er een halve dag op zitten zoeken heb hoe ik met een teddybeer en een kind mijn TonyCoppo zijn kan botvieren. Tot daar ging het nog, ook nog dat er tegen de beer gesproken moest worden. Maar dat ik er vriendjes mee moest worden, dat rijmde maar niet.

Dus iets anders. Minder goed? Beter? of gewoon anders?

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Tony,
Ik moest erg lachen om de gesnavelde vogels. Wijselijk heb je dit aangepast.
Je hebt het overigens uitstekend herschreven.

Net als Ilse begreep ik de passage zonder lidwoorden niet; het las erg onprettig. Ik kan ook niet echt meegaan in je beweegreden.

Afgezien daarvan vind ik het een prachtig verhaal.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@lgb: erg goed is niet goed genoeg. Beter in een een geval, laat ruimte. Dank ik blijf proberen.

@ musonius: ik ga de passage lidwoorden geven. En ik schrijfhet in mijn ‘slechte ideetjes’ boekje (bijna vol)

 

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Ton: wat binnenkomt, was eerst buiten. Dat is goed! Dank!

Ik ben nog steeds aan het wachten op de reactie die ikzelf te gemakkelijk vond, maar het is zo pijnigend het niet in het laatste zinnetje, laatste woordje te hebben toegevoegd. Sfeervernielend.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

De verleiding was dus om te schrijven. 
 

Plots herinner ik me een grote pluche zwart-witte panda op de achterbank van de Fiat Panda.

nie goe he? :)

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

dag Tony

Ik vind dat je hiervan een mooi warm verhaal van hebt gemaakt, met de beer die troost kan brengen. Ik zou in het begin de vogel langs het gezicht laten scheren, of over haar hoofd, maar niet over haar gezicht, want dan denk ik dat ze in een vreemde houding zit. Natuurlijk maar een detail.

Kijk hier wel eens naar: 

Ze zegt tegen de beer dat ik er erg ongelukkig uit zie.

'Waarom zie je er zo ongelukkig uit?' vraagt ze na een tijdje. 

Het woord ongelukkig in opeenvolgende zinnen vind ik niet zo geslaagd. Waarom laat je haar niet iets fluisteren tegen de beer en dan de vraag stellen, of aan de beer zeggen dat het personage er even verdrietig uit zet als zijzelf of zo.

Je leest het, enkele opmerkingen de niet zo belangrijk zijn, want je verhaal is erg fijn geschreven. 

Johanna