Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#347 - Mijn vriend Jochem

 

Twee handjes omklemmen een pluchebeer. Onder de beer komen twee voetjes maar net tevoorschijn.
Ik zit op een bankje in het park en zie de pluchebeer langzaam naderen. Als de beer bij het bankje is, wordt hij naast me op het bankje geschoven. Een meisje in een rode jurk wordt zichtbaar. Haar blonde haren heeft ze in een staart.
‘Hoi,’ zegt ze tegen mij en tegen de beer: ‘Jochem, blijf jij hier zitten, dan ga ik alvast spelen.’

Ze kijkt me aan. ‘Wil je ook vriendschap met hem sluiten. Jochem is sinds hij een beer is heel eenzaam.’
Ze rent naar de schommel.
Ik kijk naar de enorme beer naast me en vervolgens naar het meisje. Het meisje houdt mij goed in de gaten.
Het is druk in het park.

Na een paar minuten zie ik het meisje weer naar mij toe komen.
‘Je moet met hem praten,’ zegt ze.
‘Ja,’ zeg ik, maar denk iets heel anders.
‘Jochem, ik kan heel hoog schommelen. Ik wil dat ik met jou kan schommelen. Samen kunnen we naar de wolken schommelen. Doei.’
Weg is het meisje weer.

Als ze voor de derde keer naar mij toekomt, durf ik haar eindelijk aan te spreken.
‘Wat een grote beer heb je meegenomen. Is hij niet wat groot om mee te nemen naar het park.’
‘Ik speel altijd met Jochem in het park.’
Bevreemd kijk ik haar aan. Ze merkt het niet.
‘Wil jij op hem letten als ik aan het spelen ben.’
‘Ja hoor,’ hoor ik uit mijn mond komen.
Onrustig kijk ik me heen. Niemand heeft het gehoord.
Nu weet ik echt niks meer te zeggen.
Het meisje is weer weg naar de schommel.

Daar zit ik dan. Op een bankje met naast me teddybeer Jochem.
Een man komt met zijn hond langsgelopen. De hond snuffelt aan de beer. De man kijkt naar me en trekt snel de hond mee.

Wat verwacht ze van me? Dat ik op mijn leeftijd met een beer ga praten, in een druk park. Wat zullen de mensen wel niet denken. Ik voel dat ik me schaam. Dat ik niet meer kind mag zijn. Volwassenen moeten zich volwassen gedragen, maar wat is dat?
De laatste keer dat ik tegen een beer gesproken heb, kan ik me nauwelijks herinneren. Het zijn vergeten momenten.
Op ‘n moment dat er niemand in de buurt is, mompel ik: ‘Lekker weer, hè.’
‘Ja heerlijk. Ik ben graag in het park.’
Van schrik spring ik bijna van de bank.
‘Ik ben Bas,’ zeg ik.
‘Jochem.’
Het meisje kijkt naar ons en lacht.

Ik zit in een park en praat met een teddybeer. Hoe langer ik praat, hoe gewoner ik het vind. Weg met de volwassenmoraal.
 

 

 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ilse, Mooi verhaal waar je in stappen naar de draai aan het einde toewerkt, meegaan in een fantasie en dan blijkt het werkelijkheid. Kind kunnen we allemaal blijven. Graag gelezen.
Wat minder logisch is, is dat het meisje pas de derde keer vraagt of hp op de beer wil passen, de eerste keer zou logischer zijn.
Paar zeur dingetjes: De zin "De beer praat tegen me" kan je weglaten, dat is duidelijk en dan leest het verhaal soepeler door. Volgens mij kan je beter alles in TT zetten in de zin: "Jochem, ik kan heel hoog schommelen. Ik wou dat ik met jou kon schommelen."

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

MCH, dank je wel voor je opmerkingen.

De 'zeur'-dingetjes heb ik aangepast. Ik denk nog even na over je andere opmerking. Ik begrijp je punt. Ik moet even kijken hoe ik dat dan ga verwerken. 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ilse, welkom op het forum.
Je hebt een leuk verhaal geschreven en die zin graag gelezen.
Aan de andere kant vind ik het voorspelbaar dat de beer terugpraat. Wat als je je laat verleiden om tegen de beer te praten en je een heel verhaal tegen hem vertelt, iets wat je dwarszit. De beer zegt niets terug, maar je kunt wel je verhaal kwijt. De man die met zijn hond langs komt zal het dan nog vreemder vinden als je tegen die beer zit te praten. 
Het is nu een "veilig" verhaal over een meisje dat een beer naast je neerzet en de beer begint te praten. Er gebeurt in die zin niets opzienbarends. Het meisje is gewoon een leuk meisje dat aan het spelen is met de fantasie van een kind dat denkt dat haar beer bijzonder is. Voor haar is hij haar betoverende vriend, want mensen openen zich voor hem. 

Jochem, is sinds hij een beer is heel eenzaam.’  ---> de komma achter Jochem kun je weglaten. Als je er een bijstelling van wil maken, moet je achter de beide woordjes "is" een komma zetten.
Jochem is, sinds hij een beer is, heel eenzaam.’

Ik zie de man naar mij kijken.  ---> Persoonlijk vind ik het mooier lezen als je het actiever schrijft.
De man kijkt naar mij.

Ik voel de blikken al. Ik voel dat ik me schaam.  ---> Je begint veel zinnen met "ik". Ik zie, ik ren, ik kijk. In deze zinnen 2x achter elkaar "ik voel". 

Hoe langer ik praat, hoe gewoner ik het ga vinden.  ----> Hoe langer ik praat, hoe gewoner ik het vind. Dat leest iets actiever.

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief, dank je wel voor je uitgebreide terugkoppeling.
Ik ga het verhaal ook eens uitwerken zoals jij voorstelt. Ik begrijp jouw opmerking wel. 
ik had in mijn hoofd dat Jochem echt mens was maar betoverd is tot beer. Begrijp ook dat dat eigenlijk niet uit de verf komt in dit verhaal.

overige suggesties ga ik aanpassen. Ik heb inderdaad nog al eens de neiging om passief te Schrijven ipv actief.

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dit is een heel fijn verhaal, Ilse, maar ik had hetzelfde als Fief: ik vind het jammer dat de beer terugpraat. Dat bovennatuurlijke element heeft het verhaal helemaal niet nodig. Dat bijzondere gevoel van weer een kind te zijn dat de verteller krijgt, komt al perfect uit de verf. En volgens mij draait het daar om. Een pratende beer (al dan niet betoverd) leidt daar alleen maar van af, vind ik.

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Aurora Borealis, dank je wel dat je het verhaal gelezen hebt en voor je opmerking.

ik laat het verhaal nu zo. Ik heb geprobeerd nav jouw en @Fief opmerking het verhaal aan te passen, maar zou niet weten hoe ik het verhaal dan afgerond krijg. Ik zou het dan helemaal opnieuw met uitwerken moeten beginnen.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dan begin je toch gewoon opnieuw? 
 

sorry. Dat is vuil van mij. Maar als ik hier al iets geleerd heb, is dat de reacties erg waardevol zijn ( en vaak te eufemistisch)

Ik merk dat je graag en goed schrijft, voor mij is dit verhaal te ‘gemakkelijkmaakt’

dat gezegd: het is een klote dwingende opdracht. Dus ja.

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bij opnieuw beginnen zit nu net het probleem.ik kom er dan waarschijnlijk ook niet uit. Al mijn verhalen gaan mank op het juist bedenken en inbrengen van het plot. Dit is net het punt waar ik al jaren tegenaan loop in schrijven en ik geen hulp kan vinden.
ik begrijp de feedback en ben er ook blij mee.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ilse, ik lees nu het verhaal dat er staat, een eerdere versie ken ik niet.
Je werkt mooi aan het groeiende ongemak van HP, dat uiteindelijk omslaat in zijn acceptatie:
Ik zit in een park en praat met een teddybeer. Hoe langer ik praat, hoe gewoner ik het vind. Weg met de volwassenmoraal.
En eerlijk gezegd zou ik de zinnen daarna niet missen als je ze weglaat; ik denk dat je dan een sterker einde hebt.
Nog een klein zeurtje: Bevreemdend zou ik veranderen in Bevreemd.
Ik ben benieuwd naar je volgende bijdragen! 

 

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ton,

dank je wel voor je opmerking en suggesties.
Ik neem je suggesties graag over. Ik had er zelf ook naar gekeken of ik het verhaal eerder kon afronden, maar twijfelde nog. Ik heb het nu aangepast.

je gaat zeker nog vaker wat van me lezen op SOL

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Ilse

Je schrijft vlot en aangenaam en je verhaal leest dan ook op die maner.

Vermits veel mensen je welkom heten op het welkom, ben je hier nog relatief nieuw en dan is een eerste tekst altijd wat aarzelen wellicht. Geen probleem, volgende keer kan je er wat meer spanning inbrengen als je wil.

Blijf vooral lekker verder schrijven. Ik kon het zo voor me zien. Wat ik sterk vond, en ook echt, is dat het meisje heen en weer komt om iets te zeggen aan het personage.

Johanna.