#345 - Verweven tijd

Verweven tijd

Het eentonige gedreun van de koelingssystemen in de supermarkt overstemde de luidruchtige studenten die bij het vriesvak een discussie voerden. Sinds ik die ochtend mijn ogen had geopend, was mijn zicht bedolven geweest onder een donkergrijze waas. Iets raakte mijn schouder aan en in mijn blindheid draaide ik me verwoed om, klaar om ieder mogelijk gevaar te verbrijzelen.

“Hé, jij ook hier… Dat is lang geleden.” Mijn hartslag stokte verschrikt. De stem klonk bekend, maar mijn hersencellen voelden zich te onzeker om connecties te leggen zonder input van mijn meest vertrouwde zintuig. Ik wist dat iemand me nu verwachtingsvol moest aankijken- kon ik nog doen alsof ik het niet gehoord had? Ik probeerde me om te draaien, maar de hand was opnieuw op mijn schouder.
“Je weet wel wie ik ben, toch? Of?” Vurig wenste ik dat mijn zicht op dat moment terug zou komen, zodat ik mezelf uit de verstrikkende situatie kon trekken. Ik voelde hoe de andere persoon me peinzend bekeek.
“Wat doe je nu? Studeer je aan de universiteit? Heb je een tussenjaar?” Een vriendelijkere toon bij het zien van mijn paniek. Het was een uitnodigende stem, een liefkozing, een herhaling van het verleden. De stem klonk zoveel wijzer dan ik me ooit had gevoeld en hoewel ik van nature barstte van de jaloezie, drukte de stem me in een omhelzing waar ik absoluut niet uit wilde.
“De universiteit,” fluisterde ik, wetend dat het geluid anders verloren zou gaan in de mist rondom mijn hoofd. De hand lag nog steeds op mijn schouder; een zachte hand, besefte ik, maar met genoeg kracht om me op de vloer te houden. Dat was een neiging die ik die dagen had; eerst waren het mijn ogen, dan werd mijn gezicht bedolven onder een donkergrijze, grijpende materie en als laatste halte van de trein naar het Negende Rijk werd ik gewichtloos. Om in het laatste stadium niet de ruimte in te vliegen, hield ik me aan alles vast wat ik kon vinden in mijn blindheid; vaak de rand van mijn bed of de poot van een stoel. Het resulteerde gewoonlijks in uren- of dagenlang gespannen op de vloer liggen tot mijn gewicht haar spel beëindigde en weer in me zakte.

“Sorry, heb je me verstaan?” De waas was sterker; de woorden waren niet binnengedrongen. “Geeft niet, ik vroeg of je het feestje van Vera nog kan herinneren? In de zesde klas?” Opgelucht knikte ik; eindelijk wist ik met wie ik te maken had. Nu ik weer iets van grip op de situatie had, hoefde ik mijn handen niet meer tot vuisten te ballen. De stem praatte verder.
“Het was de eerste keer dat we alcohol op hadden en na afloop liepen we in de kou terug naar huis. Halverwege besloten we dat het gras aantrekkelijker was dan wat ons thuis te wachten stond en hebben we urenlang naar de hemel gestaard alsof het de meest fascinerende film ooit was, weet je dat nog? Er was geen enkele ster te zien die nacht, maar het onbetwistbare feit dat zich achter die bergachtige wolken een prachtig schouwspel van ontdekkingen verschool- die waarheid was genoeg.” Ik glimlachte, verrukt van het weten en het herkennen, van mijn voeten die weer stevig op de grond stonden. De hand verdween van mijn schouder en ik zag dat de persoon me alleen had gelaten bij het zuivelschap. Nog steeds glimlachend pakte ik een pak melk uit de koeling, grabbelend naar mijn boodschappenlijstje. Ik beeldde me die achtergelaten nacht in; hoe ik zonder afscheid te nemen van mijn vrienden van het feestje was weggelopen, de koude nacht in. En hoe ik in m’n eentje in het vochtige gras was gaan liggen, wachtend op de onvermijdelijke helderheid, in het gezelschap van de onzichtbare sterren. Hoeveel visieloze dagen moet je betalen om de wolken te verdrijven?