#344 Die Zeus toch...

Zeus hield wel van paren, maar puistjes vond hij weerzinwekkend. Als een van zijn potentiële veroveringen een puistje toonde, zelfs een begin waarvan wij zouden zeggen: “nou, nou, dat valt wel mee”, had hij er al genoeg van en draaide om. En dat wil wat zeggen als Zeus omdraaide vóór het paren. De bewegingen van de paringsdans voerde hij met volle overgave uit: met familie of een verre kennis, met de aarde, met en als koe. Noem het en hij had hiermee gepaard.
Hebben we het over libido: Zeus zette in die Griekse oudheid de norm.

Zo zwom hij op een lentedag gruizig in de Middellandse Zee. Zijn broer Poseidon kletste over ditjes en datjes maar onze held dacht aan andere dingen. Op zijn rug zwemmend roerde zijn erectie de wolken en met de borstcrawl schuurde het topje over de bodem, een pijnlijke maar niet onplezierige sensatie. 
‘Effe stoppen Possie, ik moet van bil.’
‘Joh, Iedereen heeft siesta. Kan je niet éven wachten?’
‘Grmblpfffffff,’ was het antwoord, Poseidon wist hoe laat het was. 
‘Pak die grot,’ zei Poseidon. Hij wees naar een opening in de rotsen en met een dertig meter in doorsnede: de perfecte maat. Blij zwom Zeus naar de waterkant totdat, in zijn linkerooghoek een stipje groeide tot een hinderlijke berg. Niet zomaar een berg, als een …  je raad het al, een puistje.
‘Wat is er Zu?’ vroeg zijn broer. 
‘Puist.’ Teleurgesteld dreef Zeus terug.
Poseidon wist: bij het volgende eiland was het weer raak, die spanning moest eruit. Foetsie middagje poedelen in de Mediterranee.
‘Uitknijpen, broer.’
‘Uitknijpen?’
‘Ja, de Santorini uitknijpen,’ verduidelijkte Poseidon. ‘Jas hem daarna in de grot en hebben we de hele middag voor onszelf.
Dat was het! Zeus vloog naar de Santorini, duwde zijn duimen tegen de flanken en woeps! Een vulkaanuitbarsting van heb ik jouw daar. Zijn zoon Hephatje (tja, voor Zeus bleven het kinderen) snelde toe en riep verontwaardigd: ‘He pa, vuur is van mij. Blijf er met je tengels vanaf!’
‘Hij is gruizig,’ riep Poseidon vanuit het water.
‘Oh…’ zei Hephatje en wapperde de kwalijke dampen weg.
Poseidon stuwde het kokende water opzij om de opening van de grot nog een beetje toegankelijk te houden.

Resultaten: 

1. Einde van de Minoïsche beschaving; 
2. Een paar duizend kilometer verderop een kortstondig leeggezogen Rode Zee, Mozes wandelde naar de overkant. 

Zo zie je maar weer. Zo toevallig was de exodus ook weer niet.