# 340 – Ballast (redo)

 

 

Ballast

 

_{woensdag 16 oktober 2002}
In het gedempte licht van de soos ontstaat de vertrouwelijkheid vanzelf, als rond een vuur. Madelon voelt het ook. Haar krullen sprankelen en haar stem is helder. Als ze wil opstaan uit de fauteuil pak ik haar hand. Ze laat me niet los, maar we zijn hier met te veel. Daarom nodig ik haar uit voor een wandeling aan zee. Zondag. Meteen zegt ze ja. Had ik me daar maandenlang druk over gemaakt.

***

_{zondag 20 oktober 2002}
De paraplu – ons eerste, pasverworven bezit – laat ik vallen. Dan zijn we maar doorweekt. Ik kijk haar aan. Het is slecht weer, het strand is verlaten. De branding ruist, de horizon is mistig, de tijd vertraagt. We tasten elkaar af. Na de zoen, de streling, sla ik mijn arm om haar heen. ‘Ik vind je lief,’ zeg ik. Het voelt glorieus onwennig, het tintelt tot in mijn ziel. Wat is het ongrijpbaar.
‘Wat is het een wonder,’ beaamt ze. Maar wat is het een gok.

***

_{zaterdag 15 november 2003}
Ze  heeft me gewekt, het afscheid kon blijkbaar niet wachten. Toch antwoordt ze: ‘Ik wist het afgelopen zomer al, in Spanje. Achteraf.’ Ze zit aangekleed op haar hurken naast het logeerbed. 

Uit.

Schor schreeuw ik: ‘Rot dan maar op!’ en ik sla met de deur. Me opfrissen doe ik thuis wel. Ik ben leeg: ze heeft me beroofd. Aan de eettafel zit mijn lief te knagen op haar buit. Ik rijd weg, maar kom niet thuis. Mijn bad voelt als een doop, nieuw leven omdat het moet, omdat het nu eenmaal moet.

***

_{maandag 14 augustus 2006}
Dat haar konterfeitsel zo mooi niet is zie ik pas lang na ons laatste afscheid. Je hebt te weinig vrienden, je bent niet zuinig op spullen, en meer van zulke misplaatste onzekerheid. Ga dan eens naar een psycholoog, herhaalt haar mooie stem vanbinnen. Ik verwijt mezelf alles. Want ik mis haar nog best wel vaak.

^{JS | 2021}

 

____________________

--------------------------

 

 

============================

 

 

 

 

Ballast
^oud

'Er is plek genoeg in de villa. Het wordt gezellig.’ Hij noemt een paar namen die ik ken. Tot mijn verbazing ook Madelon. ‘Leuk,’ zeg ik dus. Zo alleen als ik me soms voel, moet Lasse ook zijn. Hij woont net op kamers, is even introvert als ik en amper gewend om er zelf iets van te maken. Ik studeer – misschien maakt dat ons na al die jaren halfbroer eindelijk bondgenoten. Maar nee, en over meisjes praten we ook al nooit, of hij weleens verliefd is, en op wie dan.

Het studiejaar vordert intussen en ik verzamel een half semester lang moed, die zo schaars is als de sneeuwval maar nu ook net zo overdadig beschikbaar, begin december al. ‘Ik wist niet dat je Lasse zo goed kent,’ antwoordt Madelon. Ik praat haar bij. In het gedempte licht van de soos ontstaat de vertrouwelijkheid vanzelf, als rond een vuur. Ze voelt het ook. Haar krullen sprankelen en haar stem is helder. Als ze wil opstaan uit de fauteuil pak ik haar hand. Ze laat me niet los, maar we zijn hier met te veel. Daarom nodig ik haar uit voor een wandeling aan zee. Zondag, na Lasses verjaardag. Meteen zegt ze ja.

Ze arriveert iets later dan ik. Lasse woont in Bilthoven. Antikraak. Hij kijkt ontredderd als ze na een uurtje alweer opstaat. ‘Ga je met die dunne mee?’ vraagt hij, overbodig. Madelon knikt toch. Zo is ze. ‘Naar het strand.’ Alle gasten zullen het nu ook doorhebben. Onze ouders zullen hem moed inspreken. Ik wist het echt niet.

Ons eerste, pasverworven bezit, de paraplu, laat ik vallen. Dan zijn we maar doorweekt. Ik pak haar hand en kijk haar aan. Het is al bijna winter, het strand is verlaten. De branding ruist, de horizon is mistig, de tijd vertraagt. Na de aftasting, de zoen, de streling, sla ik mijn arm om haar heen. ‘Ik vind je lief,’ zeg ik. Het voelt glorieus onwennig, het tintelt tot in mijn ziel. Lasse is heel ver weg.

Dat haar gezicht zo mooi niet is zie ik pas lang na ons laatste afscheid. Je hebt te weinig vrienden, vindt ze, je bent niet zuinig op spullen, en meer van zulke misplaatste onzekerheid, die Lasse mij in mijn angstdromen giftig influistert. De verwijten uit onze jeugd. Want ik mis haar nog iedere nacht.