Mijn Zweedse collega snapt er niets van. Ze krijgt het simpelweg niet. Terwijl ze de Nederlandse taal, die vaak verbazingwekkend dicht bij de Zweedse ligt, probeert machtig te worden, zorgen onze Engelse conversaties voor de nodige hilariteit of proberen we taalkundige kwesties te doorgronden waar je normaal gezien aan voorbijgaat. Dat heb je met een moedertaal, die is zo ingeprent ondanks haar soms verknipte logica. Af en toe popt mijn collega een vraag waar mijn wenkbrauwen van gaan rijzen. Mooi bruggetje naar de kwestie hieronder.

Hoewel Zweden en België beiden broodlievende landen zijn, zorgt een bijna oneindige variatie aan brood en zijn nuances voor de nodige verwarring. Zij het taalkundig. Hoe zit het nu met brood, broodje, stokbrood en boterham? Er is niet eens een degelijke Engelse vertaling voor deze laatste. En voor een stickbread moet je in het Engels al te leen bij de Fransen. Hoe leg je in godsnaam het verschil uit tussen bread, sandwich of butterham? Vooral ook omdat deze laatste niet automatisch iets te maken heeft met boter of ham. En al zeker niet voor een Zweedse veganiste. Hoe verklaar je dat een broodje meer is dan alleen een klein brood. En een sandwich ook nog wat anders dan twee boterhammen met beleg. Voor het ene brood moet je naar de bakker voor het ander naar de slager. Voor iemand uit het land van Pippi, bleek mijn uitleg over broden kaka. Toch vind ik het mooi en inspirerend, haar onbevangen, kindse benadering van de Nederlandse taal.

Belgen en hun brood. Het is een ding. Vooral wanneer we de lunch breken. We zullen maar een stuutje eten. Misschien met shit of mice, or hailbattle, te zien aan welke kant je zit van de grens.