#337 De misstap van de diplomaat

“Koffie? Of belieft u wellicht iets sterkers?”

Ik ging gretig in op het laatste voorstel van mijn gastheer. Hij vulde twee glazen met wodka en we nestelden ons in de comfortabele armstoelen in het salet.

Mijn inspectieronde langs onze ambassades en consulaten in den vreemde had mij naar Ojmjako gebracht, waar de Siberische ijskou zelfs het vuur in de haard deed bevriezen. Het motiveerde mij mijn taken ijlings af te wikkelen teneinde zo spoedig mogelijk door te kunnen reizen naar het zonnigere Helsinki.

Het was op de vooravond van mijn vertrek dat ik met één der gestationeerde consulaire ambtenaren proostte op onze monarchie en keuvelde over ons thuisland, toen een diepe zucht mij erop attendeerde dat er zich nog een persoon in de ruimte ophield.
Ik rees al uit mijn zetel voor de nodige beleefdheidsriten, doch de staatsdienaar gebaarde mij te blijven zitten.

“Dat is de consul. Laat hem maar.”

Ik gehoorzaamde en nam de tot dan toe onzichtbaar gebleven diplomaat in mij op.
Half verborgen achter de rug van de fauteuil, die gekeerd stond naar het raam, staarde deze met doffe ogen voor zich uit. Zijn broze gestel en doorgroefde gelaat verrieden dat een leven vol beproevingen achter hem lag.
Mijn gastheer boog zich naar mij toe en liet het volume van zijn stem dalen.

“De Diplomaat die Struikelde!”

Niet begrijpend keek ik hem aan. Hij besefte mij een nadere verklaring schuldig te zijn.

“De man die zorgde voor die enorme diplomatieke rel tussen ons land en ons overzeese buurland; de bevroren handel, de strijd om de wateren, de bekoelde betrekkingen ... Het is allemaal aan hem te wijten.”

Langzaam schudde ik mijn hoofd. Het deed bij mij geen licht ontsteken.

“Het is ook al weer enige tijd geleden. De consul was toentertijd een gerespecteerd man die zijn sporen in de diplomatieke wereld verdiend had. Als kroon op zijn werk werd hij door minister van Buitenlandse Zaken aangezocht om Zijner Majesteits ambassadeur te worden bij de Court of Saint James’s.
Echter, de dag dat hij in Buckingham Palace de geloofsbrieven aan de koningin aanbood, voltrok zich een ramp.”

De spreker keek even de kant op van de consul en zei zacht:

“Hij struikelde.”

Mijn ontzette blik deed de verteller afwerend zijn hand opsteken.

“Nee nee, hij buitelde niet in de armen van The Queen of Great Britain, maar …”

De ambtenaar onderbrak even zijn verhaal om onze glazen bij te vullen.
We nipten synchroon van onze wodka voor hij zijn verhaal vervolgde.

“… toen de monarch hem bezorgd naar zijn welzijn informeerde, ging het mis. Het zal door de zenuwen gekomen zijn dat de ambassadeur zijn antwoord afsloot met een Nederlands stopwoordje dat wij lieden zo dikwijls aan het einde van een zin plegen te plakken.”

Mijn gastheer zweeg om mij de gelegenheid te geven de woorden te laten bezinken. Het duurde even voor de betekenis tot mij doordrong.

“Toch niet … !?”

De consulaire ambtenaar nam een flinke teug en sprak op droeve toon:

“De gezant antwoordde met: 'Your Majesty, I'm fine, hoor!'"