#335 Cocon

Nu net aan m'n zoon laten lezen. Hij vond het maar een beetje gek volgens mij. :) 

.

Hoi Marianne, een lief verhaal, hoewel ik me vanuit het kind niet echt kan inleven. Misschien was het perspectief vanuit de vader ook wel interessant geweest. Tenzij het om een alleenstaande moeder gaat, uiteraard.

Je gebruikt de woorden "fijn" en "weer" erg vaak ( 6x fijn, 8x weer). Dat irriteert bij het lezen.
Wellicht met opzet, maar "hier voelt het weer fijn" schrijf je bij zowel het kind als de moeder.

Je gebruikt in sommige zinnen ook veel komma's. Sommige horen er, sommige kunnen ook weg. Bijvoorbeeld in de volgende zinnen:
Daar, dichtbij, waar ik het goed kan zien, is het. ---> Daar is het, dichtbij waar ik het goed kan zien.
Het maakt geluiden, voor mij, die me warm en rustig maken van binnen.---> deze zin kan ook zonder komma's.

 

.

Aargh. Internet liep vast, daardoor drie keer hetzelfde gepost. 

Dank je wel voor je commentaar, Fief. Ik worstelde ermee hoe de waarneming van een pasgeboren baby op te schrijven. Omdat die denk ik nog heel primair, voelend, woordloos, blurry en erg verstrengeld met de moeder is. Blijkbaar nog niet echt geslaagd experiment. Ik denk er nog eens over na. 

Je andere commentaar deels verwerkt, ik lees het zo nog eens over, goede punten. 

Overeenstemming tussen haar ervaring en de zijne is inderdaad bewust. Vader is er in dit verhaal niet/nauwelijks, maar anders was het inderdaad mooi geweest zijn perspectief ook te geven!

hallo Marianne,

moest het twee keer lezen. Ik mis de fijne plek. Het gaat meer over dat jullie het allebei fijn vinden om bij elkaar te zijn, ongeacht waar.

Ha Katja,

Dankjewel voor je commentaar. Jammer dat ik er niet in geslaagd ben het over te brengen! 

Ik besteed inderdaad niet zoveel aandacht aan hoe de plek er uitziet, zeker in de eerste tekst: voor een baby boeit inderdaad vooral hijzelf en zn moeder en hoe zij zich voelen. 

Tegelijk was de plek, en de verandering van plek, wel degelijk heel belangrijk voor ons allebei. Niet zozeer de kleur van de muren, stijl vd meubels, etc, maar het gevoel bij de plek en wat daarmee samenhing (rustig, schoon, fris, stil, licht, zacht, ruimte om samen te zijn, etc). Juist de rust van de plek gaf ruimte aan ons samenzijn. 

Jammer dat dat niet zo overkomt! 

Heb je een idee hoe het beter over kan komen? 

Ik vind wel dat je de essentie van de opdracht goed hebt vastgelegd.

De moeder is nu thuis met haar kind. Alleen. Zonder bemoeienis van een ander. Ze is met haar kind, ze zijn met elkaar. Ze kunnen samenzijn en een relatie opbouwen. 

Het is altijd maar net hoe letterlijk je wil voldoen aan een opdracht. De regels liggen niet vast, het is een schrijfoefening geen vastgelegde procedure.

Persoonlijk vind ik dit trouwens een pittige opdracht. Ik ben doorgaans geneigd om hooguit de schrijfopdracht zijdelings te raken. Het verhaal wat ik schreef voor deze opdracht heb ik maar weer weggegooid. Want het zat te ver van de oorspronkelijke opdracht 🙂.
 

Dankjewel, Madrid! 

Da's inderdaad vooral wat ik wilde overbrengen. :)

Ik ben nu toch wel benieuwd wat je ervan gemaakt hebt! 

Ik vind hem ook pittig. Ik ben (ook in het echt) meer gericht op mensen en gevoelens dan op spectaculair uitziende plekken. Je kunt mij in een aftands krot volgestouwd met rotzooi neerzetten en als ik met iemand ben die ik lief vind, voel ik me er prima.

Wat dat betreft vind ik het ook een interessante en grappige opdracht. Verschillende mensen vinden verschillende dingen belangrijk aan een plek. 

Ik schreef een stukje over een festival waar ik ooit was. En dat probeerde vanuit een fictionele ik te schrijven. Maar dat gaat dan inderdaad ook meer over gevoel dan over de locatie. Met weggooien bedoel ik overigens letterlijk weggooien.

Ah, ik snap het. Jammer, ik was wel benieuwd!

Hoi Marianne, zeer geslaagd wat mij betreft! Leuk hoe je vanuit twee perspectieven schrijft, waardoor ik pas bij het lezen van het tweede deel het plaatje rond kreeg (lees; bij mij viel het kwartje pas bij het tweede deel). De laatste drie alinea's illustreren voor mij heel duidelijk het toppunt van geluk. Chapeau, ik vind dit een toppertje!

Ton, dank je. Ik twijfelde al of mijn experiment (proberen woorden te geven aan de woordeloze en totaal andere ervaring van een baby) mislukt was. Leuk dat het verhaal wat jou betreft wel geslaagd is, overgekomen is. Ook al had je logischerwijs "haar" woorden nodig om "hem" te begrijpen. Het was voor mij inderdaad een van de gelukkigste momenten van mijn leven. 

Leuke vorm kies je, maar ik heb wat moeite met het verhaal, omdat ik mij zoveel bewustzijn bij een foetus niet kan indenken.

Ja, snap ik. Ik had mezelf een (voor mij) (te) moeilijke opdracht gegeven, denk ik. :)) Dit was mijn happy place, maar ik wilde het ook vanuit zijn perspectief beschrijven als experiment. Hij was degene die voor het eerst daar was. Maar hij zal vooral gevoeld en niet gedacht hebben. En had nog geen woorden.

Hoi Marianne, je hebt jezelf een pittige opdracht voorgeschoteld, de belevingswereld van een pasgeboren kindje omschrijven. Toch vind ik dat je het er knap vanaf brengt. Hoewel het concept van taal misschien onbekend is aan een baby omschrijven je woorden wel wat een baby beleeft en behoorlijk secuur ook.

Dank je, Vincent!