Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#335 --- Avondgloed

Het is net voor het avondlicht valt, in het water trilt de oranjeroze gloed van een warme dag. We laten de auto achter en steken samen het 16de-eeuwse, stenen brugje over. Het is een van de twee oude toegangswegen tot dit kleine Kroatische dorpje, drijvend in een ondiepe lagune. Na iedere gezette stap overvalt ons de rust die, stukje voor stukje, terugkeert in ons hoofd. Aan het eind van de brug moet je onder een toegangsboog door om het hart van het stadje te veroveren. Een sympathiek doolhofje in beige natuursteen met oranjerode daken.

Een zacht zilte geur, vermengt zich met die van de eetstalletjes op de late markt. Jij hebt nog geen honger en voor we door de toegangspoort gaan, wandelen we langs het water rond het eilandje. Een metalen bankje deelt gezellig zijn restwarmte. De zee weerspiegelt de bergen. Een nostalgisch gevoel overvalt ons, terwijl we hier nooit eerder waren. De zon gaat kopje-onder terwijl de laatste vissers langzaam en voldaan hun bootjes binnen varen, tevreden over de vangst van de dag. Dankbaar over de traagheid van hun eilandbestaan.

Eenmaal door de poort lijkt de tijd langzamer te tikken. Geluiden klinken iets gedempter, onze voetstappen gesmoord. Onbewust verzachten de mensen hun stemmen, uit eerbied voor de nacht of voor wat komen zal. We komen uit bij de kleinste kathedraal ter wereld. Nestelen ons op een gezellig terras. We maken plannen, enkel voor de nabije toekomst. De tijd kruipt voorbij, net als enkele luie hagedisjes, nog dronken van de zon.

Wanneer we de brug voor een tweede keer achter ons laten, beloof ik je terug te komen. Al heeft die belofte een bitter kantje. Jij zal de avondgloed hier nooit meer zien. Gereduceerd tot as. Dit eilandje, voor jou een ideale laatste rustplaats. Deinend op het water.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi V., een prachtig beschreven plaats. Ik mis alleen het gevoel van de hp daarbij. Vooral bij de beladen slotalinea. Het is meer een mededeling. 

Lid sinds

3 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Heel sfeervol. Je beschrijving is goed want ik krijg wel een duidelijk plaatje van de omgeving. Wel beladen inderdaad. Herinneringen maken voor het afscheid nemen.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Goed beschreven. Ik ga wel mee met de opmerking van Fief over de laatste alinea. Die kan nog wat krachtiger, denk ik.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Vkey, mooi beschreven, maar in de laatste alinea voel ik iets wringen. Het lijkt erop dat je van een ver verleden naar een beladen recenter verleden gaat, waar een droombelofte maar half vervuld kon worden. In dat geval had de belofte in het verre verleden nog geen bittere kant, was eerder een grap. Pas in het minder verre verleden blijkt de bitterheid: één van beiden is er niet meer. Het "althans gereduceerd tot as" als vervolg "er niet meer bij zijn" lijkt me niet wat je bedoelt - de ander is er nog wel, alleen verdrietig genoeg gereduceerd tot as. 

Alternatief is natuurlijk dat de bittere kant van de belofte er al was omdat die inhoudt dat je weet wat één van beiden te wachten staat en je het dobberend eilandje bewust als uitstrooiplaats kiest. Maar dat kan ik dan weer niet rijmen met "al grappend". 

Eigenlijk dus wel benieuwd wat de slotalinea wil zeggen...

 

 

 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Inderdaad, ook ik begrijp die laatste alinea niet, maar het moet niet moeilijk zijn die aan te scherpen. Ben trouwens erg benieuwd naar dat drijvende eiland met de kleinste kathedraal.   Ik zou nog even naar de tweede alinea kijken, daar staat twee keer 'laatste' en twee keer 'van de dag'. Laatste restwarmte klinkt sowieso dubbelop.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt iedereen voor de complimentjes en/of terechte feedback. Ik vond het niet evident deze sterk te eindigen en dat is wat jullie wellicht aanvoelden.
@Fief, ik heb een aantal zinnen toegevoegd die meer het gevoel van de personages weergeven.
@Hadeke en Katja, ik heb de laatste alinea hopelijk duidelijker gemaakt en de dubbele woorden aangepast.
@Bobcom, je hebt gelijk dat het verwarrend was. Ik was vertrokken van het idee dat de personages toen grapten over dat ze hier wel zouden uitgestrooid willen worden. Maar dat pas later het besef kwam dat die belofte ook wel een bitter randje had. Na herschrijven ben ik er meer vanuit gegaan dat de personages een van hun laatste tripjes samen doen omdat een van beide ongeneeslijk ziek is. (zie zinnen 'de rust die stukje voor stukje terugkeert in hun hoofd', het geen honger hebben en enkel plannen voor de nabije toekomst maken.) Groetjes, V.