333 - Tot de dood ons scheidt

Heftig. Wie dit niet zelf meemaakt(e) heeft geen recht tot oordelen. De non zou ik uit het stukje verwijderen, dat is een achterhaalde waarheid.

Hoi Madrid, zeker een heftig stuk. We hebben 2 jaar geleden voor deze beslissing gestaan, toen mijn schoonzus een hersenbloeding kreeg en in coma raakte. 
Ik mis in dit verhaal de belofte die gedaan is en waaraan gehouden moet worden. Ik begrijp het middenstuk ook niet helemaal. Is dat een herinnering of gaat het hier om een nieuwe liefde?

Is dat denk je wat Paul zou willen? ---- Door 2 komma's te plaatsen leest deze zin beter.
Is dat, denk je, wat Paul zou willen?

We moeten maximaal om 16.10 uur vertrekken. ---- "maximaal" gebruik je voor een hoeveelheid. Hier zou "uiterlijk" beter passen. 

Precies om half 5  --- persoonlijk vind ik het mooier lezen als je getallen voluit schrijft. Half vijf, vier uur, tien over vier, maar zoals gezegd, dat is persoonlijk.

Dus willen jullie alsjeblieft overwegen om de formulieren te ondertekenen?  ---- Dit klinkt erg dwingend. Een arts zal dit zo niet vragen. Hij/zij zal het mogelijk adviseren, maar nooit afdwingen.

Bravo, Madrid!

Wat een prachtig stuk!

Je schrijft over iets heftigs wat al in de opbouw na de onthulling van het eigenlijke drama al pijnlijk is door tussen de regels door al de pijn van de moeder te laten voelen.
In het begin dacht ik dat de vader al was overleden en dat de belofte was nooit meer een andere man te willen: de vondst van het leven als non is daarbij echt heel knap gevonden. Dat impliceert dat de overleden echtgenoot niet zou willen dat de moeder haarzelf omwille van hem seksueel of romantisch beperkt.
Later blijkt dat dat niet zo is, maar dat er wellicht nog een andere belofte in het spel is: de belofte om nooit de apparatuur uit te schakelen en het leven van de echtgenoot te eindigen. Om nog maar te zwijgen  van de welbekende belofte tot de dood ons scheidt. Drie beloften ineen, de een net zo waarschijnlijk en zwaar als de ander, allemaal om maar niet de liefde van de echtgenoot te verliezen of te schaden.

Mijn complimenten!

Groet, 

Nadine

Prachtig indringend verhaal Madrid,

Dit is toch wel de meest voor de hand liggende belofte die veelvuldig gebroken wordt. Niet hier! Heel mooi dat het hele gezin 'gewoon' hun man en vader nog als gezinslid beleeft. En hoe je de gevoelens van de hp voor die andere man beschrijft, maar waar ze niet aan toe geeft vanwege die zwaarwegende belofte.

Hoi Gi, Dank voor jouw reactie. De non blijft staan in dit geval 🙂.

Hoi Fief,

Ik heb een aantal kleine aanpassingen gedaan nav jouw reactie.

Het middenstuk is een nieuwe liefde waaraan HP zich niet kan overgeven. Want ze wil en durft haar man nog niet los te laten.

De onbreekbare belofte is haar huwelijk. HP laat de dood er nog niet tussenkomen (want in deze onmogelijke situatie heeft ze gek genoeg wel een keuze). Maar omwille van haar kinderen en omwille haar eigen angst om los te moeten laten, laat ze feitelijk de situatie sluimeren.

Het was niet mijn bedoeling om de dokter dringend te laten overkomen.

Het lijkt me verschrikkelijk om een situatie als deze daadwerkelijk mee te maken.

Dank voor jouw reactie.

Hallo Nadine,

Dank voor jouw uitgebreide reactie en het compliment.

Hoi Katja, Dank voor de mooie reactie!

Hoi Madrid,

Pittig onderwerp heb je gekozen. Je hebt het verhaal goed opgebouwd. Toch heb ik een paar opmerkingen.

De dialoog heb ik moeten herlezen omdat mij niet meteen duidelijk was wie Laura was en wie de hp. Ik zou in dit geval de namen vermelden om dit te verduidelijken.

De tekst van de dokter komt wat onnatuurlijk over. De tekst 'de tijd is hier inmiddels' komt op mij wat vreemd over. Die zou ik aanpassen naar iets dat op een menselijke manier duidelijk maakt dat er geen uitzicht op verbetering is.

Je zegt dat de dochter een verbeten blik heeft opgezet. Daarmee impliceer je dat ze het expres doet. Ik zou hier zetten dat ze een verbeten blik heeft. 

Verder heb ik met plezier jouw verhaal gelezen.

Hoi Jurrit,

Dank voor de reactie. Ik ga morgen nog even een aantal aanpassingen maken nav jouw reactie.

Hoi Madrid, mooi geschreven verhaal over een vreselijk dilemma. Vooral het feit dat de hp zichzelf beschermt door het onderwerp niet echt aan te gaan, de rouw voor zichzelf (en haar kinderen) voor zich uit te schuiven is schrijnend goed geschreven. 

Één ding vroeg ik me af: hoe oud zijn de kinderen? In het begin schat ik ze jong in (ze wonen nog thuis?); maar als de dokter op het laatst met ze blijft praten, terwijl de moeder al vertrokken is uit de spreekkamer, lijkt het alsof ze toch minstens jong volwassenen moeten zijn?