#331 - Wachten

Wachten.

Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik wachtte. Beu ben ik het, dit lamlendige leven. Mij is verteld dat het het wachten waard zal blijken; dat ik in schril contrast met mijn inerte staat van zijn, vol kracht en kleur zit. Ze beweren dat ik zal schitteren; dat men in dichte drommen zal komen kijken om mijn pracht en praal te bewonderen; dat men onder de indruk zal zijn; dat men over mij zal praten; dat men me nog lang zal herinneren. Ik moet niet wanhopen, zo stelt men me gerust. Ik hoef ook volstrekt niets te ondernemen of te leren. Ik heb alles al in me wat nodig is. Me voorbereiden op die grandioze dag is onnodig, ongewenst, onmogelijk.

Wanneer komt die dag dat mijn bestaan er op een of andere manier toe zal doen? Daarover blijft men vaag. Hoe zal ik weten dat mijn moment gekomen is? Hoe kan ik weten of mijn moment ooit zal komen? Je zult aangestoken worden door een vuur en daarna gaat het onstopbaar snel, zo zegt men mij. Als een pijl zul je de hoogte inschieten ver boven alles en iedereen uit, als een baken in de nacht. Je zult vreugde creëren en een nieuwe, betere tijd inluiden.

En wat als ik niet wil? Of niet kan? Wat als ik faal? Wat als ik niet vatbaar blijk voor vuur? Wat als ik val in plaats van vlieg? Wat als niet vreugde, maar verval en verdoemenis het resultaat zullen zijn van mijn plotse explosie van energie? En zelfs als het me lukt, wat dan? Wat daarna? Weerom eindeloos wachten? Ik haat het. Dit bestaan. Dit wachten. Deze onzekerheid.

Verlos mij.