#330 --- Epifanie
Ik ben een half uurtje te vroeg. Ik installeer me aan een tafeltje dichtbij een terraswarmer. Het is nog vroeg op de middag dus ik bestel een gemberthee. Het is drukker in de straten dan op de terrassen. Twee tafeltjes verder zit een koppel van middelbare leeftijd.
Hij, een van die mannen die ongetwijfeld knapper worden terwijl de jaren aantikken. Zij, een slanke dame met een pittig kortgeknipte coupe. Op hun tafeltje een whisky ‘on the rocks’ en een espresso. Zijn hand masseert bedenkelijk zijn ruwe stoppelbaard terwijl zijn schoen ongeduldig tegen de kasseien tikt. Zij nipt zuinig van haar koffie, zoekend naar een antwoord bij voorbijgangers terwijl er nog geen vraag is gesteld. Ze mijden elkaars ogen. De stilte klinkt als een orkest zonder dirigent.
Een poosje later zijn de ijsblokjes in zijn glas als enige ontdooid. Ze werpt de zoveelste verveelde blik op haar telefoon, de lippenstift al van haar lippen gelikt. Hij wenkt de ober en rekent stilzwijgend af. Zij trakteert hem nog op een geforceerd knikje. Ze staan synchroon op, door de jaren heen hebben ze geleerd elkaars bewegingen te imiteren. Gelaten verlaten ze het terras. Zij grijpt zijn pink vast, als was het een laatste strohalm. Voor de vorm vastgehaakt verdwijnen ze achter een donkere jas.
Jouw jas, je bent voor deze ene keer behoorlijk op tijd. Ik kijk verward op, als was ik net getuige van een scène in slow motion. Een inzicht uit de toekomst. Mijn glas voelt koud aan, er rest alleen een bodempje thee met wat gruis. Ik trek mijn sjaal wat strakker, sta op en zeg: ‘Dag.’ Berustend in je lot laat je me zwijgend gaan.
Ojee, het is gevaarlijk in…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Ojee, het is gevaarlijk in te vullen! En dan daarop ook nog conclusies te trekken voor je eigen relatie, al blijkt het helaas herkenning te zijn, van beide kanten.
Mooi bedachtzaam verwoord. Ik moest het twee keer lezen en dat is geen straf.
Inderdaad Vkey, zoals Katja…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Inderdaad Vkey, zoals Katja aangeeft is een tweede lectuur aangewezen om alle subtiliteiten te vatten. Ik word langzaam maar zeker fan van jouw brouwsels.
@ Gi: foei! Ik wordt? Hoi V…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
@ Gi: foei! Ik wordt?
Hoi V.key, met recht een openbaring voor de hoofdpersoon. Mooi beschreven, weer graag gelezen.
Ze staan synchroon op --- goed gevonden. Ik zie het zo gebeuren.
Hoi V.key, wat een…
Lid sinds
7 jaar 10 maandenRol
Hoi V.key, wat een bijzondere schouwspel maak jij van een simpel terrasbezoek. Treffende analyse van de relatie van de senioren, met daaraan gekoppeld de parallel met de eigen relatie van HP. Je schetst beelden zodanig, dat het mij uitnodigde om te herlezen, uit puur genot; hoe zij van haar koffie nipt, hoe de stilte klinkt, de ijsblokjes die als enige ontdooien, het synchroon opstaan. Chapeau!
Hoi V.key, toevallig hoorde…
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol
Hoi V.key, toevallig hoorde ik vorig jaar live een orkest zonder dirigent en dat klonk zo sprankelend dat ik het iedereen kan aanraden ;-).
Mooi beeld, de ijsblokjes. Die verwaterde whisky. De vrieskou.
Mooi einde, de dood van een liefde. Of de veronderstelde dood. Originele verhaalopzet.
Mooie sfeertekening, net als in je andere teksten.
De jas die op tijd is, dat schuurt een beetje. Dat gevoel heb ik alleen bij een online Zalando-bestelling, dat mijn jas eindelijk eens op tijd is. En 'gelaten verlaten,' die constructie is denk ik een keuze die iets te gemaakt is en op zich geen inhoud toevoegt.
De hp weet behoorlijk veel over het oudere stel, bv: 'door de jaren heen hebben ze geleerd elkaars bewegingen te imiteren.' Het kan projectie zijn van de hp, maar dan op het randje van perspectiefverwarring.
Dank je Jaap voor de link:…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Dank je Jaap voor de link: indrukwekkend, wat een rasmuzikanten en verkwikkende groep om naar te luisteren en kijken.
Bedankt voor de fijne…
Lid sinds
3 jaar 11 maandenRol
Bedankt voor de fijne reacties iedereen! @Kruidnagel Woow, dat orkest, ik vraag me af hoe zoiets, al dan niet organisch, tot stand komt. Even jammen! ;-). Je hebt gelijk over die jas. Is er misschien een beetje over, ik heb hem aangepast. Ik vind 'gelaten' zo'n mooi beladen woord, een soort samenvatting van die hele paragraaf. Ik denk er nog eens over na. Voor mij gaat de tekst over koppels die je wel eens ziet tijdens een restaurantbezoek die de hele avond geen woord met elkaar lijken te wisselen. Terwijl wij maar niet uitgepraat raken vraag ik me wel eens af wanneer bij hen zo'n kantelpunt is gekomen. Of misschien houden ze wel gewoon van elkaars stilte. Het einde was een inspiratie van het moment.