Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 329 La Cuisine revisited

 

De Gaume is een kleine gastvrije streek in het uiterste zuiden van Belgisch Luxemburg. De inwoners zijn er bijzonder hartelijk en hun karakters zijn zacht, net als het uitzonderlijke microklimaat.

Hoelang is het geleden dat  ik hier voor het laatst kwam? Ik durf er niet aan denken. Met een groep vrienden verbleven wij in een hotelletje in het dorpje La Cuisine. Op wandelingen door de velden en bossen hoorden en zagen wij krekels, bergcicades en bidsprinkhanen en allerlei planten die normaal veel zuidelijker te vinden zijn.

Veertig jaar later, ben ik in de herfst van mijn leven beland en kom ik hier op mijn eentje de kerstdagen doorbrengen. Hoe zacht ook de zomer is, zo koud kan de winter hier toeslaan, maar nooit hard. Al ligt over woud en akkers een sneeuwdekbed, de wind is hier nooit ijzig. Hoe heerlijk ook het vertoeven is bij de ronkende houtkachel, de witte pracht buiten het raam noopt mij tot een fikse wandeling in de natuur.

“Om ter eerst bij die houtstapel”, hoor ik achter mij roepen. Een groep jongelui stuift mij voorbij op het besneeuwde bospad. Eén stoot mij aan, ik schuif weg maar net voor ik val voel ik dat zijn stevige armen mij vastklemmen en recht helpen.
“Sorry”, zegt hij. Ik kijk in twee bezorgde ogen. Ze hebben een kleur die ik nog nooit zag, of komt het omdat ik voor het eerst zo diep in iemands ogen kijk? Ze zijn groen, blauw en bruin tegelijk en ze stralen.
“Niet erg”, zeg ik: “ik heb het overleefd, dank zij jouw stevige armen.”
Ik merk dat hij bloost. Hij lost zijn greep en even verlang ik dat hij mij vast zou houden, mij niet meer loslaten.
“Bent u zeker dat alles ok is?”
Zijn stem is laag maar jong en fluweelachtig, de perfecte radiostem. Waarom denk ik dit en waarom kan ik mij niet inhouden en zeg: “Weet u dat uw stemgeluid heel radiofonisch klinkt?”
Hij glimlacht breed. Zijn tanden glinsteren in de zonnestralen die nu door de wolken breken en de witte sneeuwvacht rondom ons doet fonkelen.
Er komt een wolkje adem uit zijn mond wanneer hij “Dank u.” zegt. Zijn vrienden roepen hem toe: “Jonathan, waar blijf je?”
Met een “Nog een prettige wandeling”, rent hij naar zijn kameraden. Zij lopen verder. In hun gejoel hoor ik in de verte: “Jawel, een radiofonische stem…”

Emoties overmannen mij, mijn hart bonkt, toch besef ik dat het niet van de inspanning is. Was het de confrontatie met deze jeugdige kracht, de siddering, niet van onbehagen maar van puur genot, die door mijn lijf voer? Waren het de stoere armen die mij opvingen en als in een omhelzing om mij sloten en mij staande hielden? Waren het die kleurrijke ogen, die mij zo zachtzinnig aankeken?

Een laatste eekhoorn dropt een dennenappel uit een zilverspar. Onmerkbaar glijdt de winterzon naar de horizon en daalt in mij de stilte, die plots doorbroken wordt door geroezemoes. Uit een diepte naast het bospad duiken gedaantes op.

Het is de bende jongelieden die net als ik op de terugweg zijn van hun wandeltocht. Ze lopen weer naast mij door en dan zie ik hem. Ik stop en enkele meters voor mij houdt ook hij halt, net of hij zich even wil verwijderen van het kabaal van zijn vrienden. Traag draait hij zich om en kijkt me strak in de ogen. Hij straalt rust uit. Dan hoor ik het fluweelzachte geluid: “Hebt u genoten? Heerlijk toch deze natuur. Nog een rustige nacht.”

Hij stapt snel door. Ik kijk hem na en stamel binnensmonds: “Goede nacht, Jonathan.”

 

 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een mooi verhaal. Ik zit direct in de sfeer.
Mag ik één correctie aangeven? 'Een groep jongelui stuiven' moet zijn 'Een groep jongelui stuift'.
Fijn geschreven!
 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een heerlijk verhaal Gi, ook door de Vlaamse toon in je zinnen, zoals 'Om ter eerst bij die houtstapel,' en 'hij lost zijn greep.' Tenminste, ik vind dat Vlaamse zinnen, dat is ook zo? Het is natuurlijk ook de natuur die je hier zo beschrijft die het verhaal haar sfeer geeft. Ik zie die groep jongelui door de sneeuw stuiven en weer opduiken naast het bospad, die dennenappel bij de zilverspar. En verder is het niet eenvoudig om aantrekkingskracht te beschrijven, zonder in clichés te vervallen, maar het is je goed gelukt, zeker in dit stukje; 'Emoties overmannen mij, mijn hart bonkt, toch besef ik dat het niet van de inspanning is. Was het de confrontatie met deze jeugdige kracht, de siddering, niet van onbehagen maar van puur genot, die door mijn lijf voer? Waren het de stoere armen die mij opvingen en als in een omhelzing om mij sloten en mij staande hielden? ' De zin erna, met de lichtbruinblauwgroene ogen die zo liefdevol kijken, past in de sfeer van je verhaal, maar vind ik net iets te dik erop liggen. Misschien als je het woord 'liefdevol' vervangt door iets als 'belangstellend,' of 'onderzoekend,'  of misschien zelfs wel 'verliefde.' Dat is ook geloofwaardiger dan die liefdevolle blik, na zo'n korte ontmoeting. Ik heb je verhaal graag gelezen! 

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door LizettevanGeene

Dank voor de f.b., Lizette. Er moet dan toch zoiets bestaan als Vlaamse stijl want voor mijn jeugdboek kreeg ik de opmerking dat er veel Vlaamse woorden in voorkomen die Nederlandse jongeren niet zouden verstaan (ik heb vroeger ook veel 'Hollandse' woorden moeten opzoeken...). Het klopt dat de zin die je aanduidt wat overdreven is. Ik heb hem (hopelijk 'ten goede') aangepast.

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ook ik ben vol lof, Gi. Daarnaast denk ik dat ik, nu ik een paar verhalen van je gelezen heb, blind zou kunnen zeggen of een verhaal van jou is. Je hebt een erg herkenbare stijl.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi,

Geweldig verhaal. Knap ! Al lezend stond ik vrijwel onmiddellijk naast je op je wandeling.

Ik zag de dingen die je beschreef, ik voelde de koude en zag de akkers voor me liggen.

Je moet het maar doen. Ik heb veel mooie dingen gelezen. Mooie en rake beschrijvingen van de natuur om je heen. Verrassende ontmoeting met een blijvend vleugje, wederzijds. Goed beschreven.

Ik heb niets op te merken. Blijf zo schrijven aub.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Gi, sfeervol, winters en vol weemoed geschreven. Ik heb ervan genoten! Heerlijk romantisch en toch niet over the top. Van mij had de eerste alinea ook weggelaten mogen worden. Het vertelt meer over de streek, maar is minder verhalend. Zonder schittert je verhaal ook!

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Gi, in één woord geweldig! De sfeer treffend en op natuurlijke wijze neergezet, het tafereel ontrolde zich moeiteloos voor mijn geestesoog. Ik neem mijn petje voor je af.
(nou ja, het zijn er iets meer geworden dan 'één woord', dat neem je me vast niet kwalijk 😋 )