#326 Huis trekt er uit

Huis trekt er uit

Ik haat dat … brr… hij doet het weer. Akelig! Als er iets is waar ik niet tegen kan is het wel dat geschuif, terwijl hij met z’n dikke blokschoenen tegen de spanten van de trap kleppert. Straks breekt hij mijn reling nog. Onuitstaanbaar is dat, zo’n gestommel in je binnenste. Ik word er wild van. Nog even op m’n ramen bijten voor ik uit mijn bakstenen spring.

Oeps! Een klap tegen de navel van m’n voorgevel. Wat nu weer? Mijn bovenvensters kijken voorzichtig naar beneden. Bart schopt keihard tegen mijn voordeur. Dat zijn morgen weer enkele mooie builen. Langzaam wordt het rustig binnenin. Ik sluit ratelend mijn ramen.

Ik wil weg. Ik kan dit rot gezin niet meer aan. Ik wacht tot iedereen mijn huis uit is. Waar moet ik heen. Ik ben nog nooit weg geweest. Laat ik eens beginnen met de straat uit te lopen en dan zien we wel. Misschien even de buurt verkennen. Er is nog wel ergens een lege bouwplaats. Dan zet ik me daar.

Voorzichtig rek ik me van alle kanten. Wat ben ik stijf geworden. Langzaam komen mijn muren los van de grond. Krakend en schurend schuif ik steen voor steen naar de straat. Oeps, de brievenbus niet gezien. Die is eraan. Het gaat steeds beter. Om beurten schuif ik mijn linker gevel naar voor en dan de rechter. Mijn terras sleept wat na maar daar geef ik niet om.

“Hé, wat doe je nou? Waar ben je in godsnaam mee bezig.” roept m’n buurchalet verontwaardigd.

Ik heb haar nooit goed kunnen hebben, mevrouw de chalet. Het is toch niet omdat je een modernere architectuur hebt dat je de stenen kan uitdelen.

“Ik trek de wereld in.” roep ik terwijl ik zonder stoppen haar even met een knipvenster aankijk.

“Ongehoord, en dat op z’n oude dag, hoor ik haar tegen haar vriendin, de belle étage aan de overkant zeggen, hij is vast gek geworden. Huizen horen niet in de straat te lopen en zeker niet zulke oude herenhuizen. Straks valt hij en breekt een gevel.

Ik trek mijn dak op en wandel verder. De jeugd van tegenwoordig. Geen respect hebben ze. Ze hebben niet eens de oorlog meegemaakt. Dan zouden ze wel een verdieping lager zingen, als ze nog konden tenminste.

Waarom kan ik niet weg? Omdat ik een huis ben zeker. En wat dan nog?