Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#326 De Verhuizing

 

Achterin de kast ligt een vergeten stapeltje cd’s. Green Day, die gaat in de doos. Ik kan me niet herinneren die ooit nog opgezet te hebben sinds ik het ouderlijk huis verliet, maar hij mag mee als jeugdherinnering. Ik glimlach, pak hem nog eens op en stop hem snel weer weg. Geen tijd om bij elke herinnering stil te staan. Depeche Mode, dat moet een dubbele zijn, ik weet zeker dat de mijne in de auto ligt. Carmina Burana. Daar zou ik nou nooit meer aan gedacht hebben. Wel het soort drama dat ik lekker vind bij ruimen en poetsen, denk ik. Iets om het eindeloze inpakken te verlichten.
Ik stuit op kaarten, boekjes en foto’s die kennelijk nooit fatsoenlijk georganiseerd zijn. Mijn ogen glijden over letters, woorden, gezichten. Alles betekent iets, of heeft ten minste ooit iets betekend, maar niet elke betekenis dringt tot me door. Misschien eerst een kopje thee? Of gewoon alles in de doos mikken en bij het uitpakken pas weer nadenken?

Mijn handen werken verder naar de volgende plank. De stapel voor het oud papier blijft minimaal.
“Ama me fideliter, fidem meam nota,” zing ik ineens mee. Ha. Grappig hoe zoiets na ruim twintig jaar spontaan boven borrelt. “De corde totaliter et ex mente tota.” Mijn oude docent Latijn, die indertijd de Carmina met aanstekelijk enthousiasme introduceerde, kan tevreden zijn. Ook aan hem denk ik met een glimlach.

Dan dringt tot me door wat ik zing. Trouw. Geheel uit het hart, totaliter een bijwoord, uit heel de ziel, tota bijvoeglijk naamwoord.

Was ik mijn man nooit werkelijk ontrouw, omdat ik altijd met hart en ziel van hem heb gehouden? En mijn lichaam dan? De bank staart mij nadrukkelijk aan van de andere kant van kamer, die zo vreemd vrij van speelgoed en snuisterijen is. De bank waar ik mij liet kussen. En kuste. Direct voel ik weer zíjn handen op mijn huid. De aanrakingen die mij zoveel liever waren dan huwelijkse trouw.
Deze verhuizing komt op tijd. Weg van de verleiding. Ver weg.
Ik zie mijn handen de doos dichtvouwen. Voel de rug van mijn hand langs mijn oog. Weet niet of wat mijn buik nu zegt is, dat ik de ene man nooit meer zal zien, of dat ik voor de ander altijd een geheim zal hebben.

 

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank je, Fief.

Altijd fijn om hier weer even te zijn. Op het moment ben ik eigenlijk nog druk met een ander schrijfprojectje, maar wellicht dat het als dat binnenkort afgerond is weer gaat lukken wat vaker hier langs te komen.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Lisette, erg leuk om weer iets van je te lezen. Altijd genieten. Je verhaal is de nachtmerrie van iedere loyale lobbes die zichzelf niet kent en zijn mooie vrouw blind vertrouwt.

Komt de verhuizing haar goed uit, of heeft ze hem georkestreerd? Je hp voelt vast zowel schuld als spijt. Dat gevoel gaat nog eens een eigen leven leiden.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Toen ik dat gevoel kreeg, moest ik me-time gaan nemen, en terug naar mijn lijf, en natuurlijk het huishouden evenwichtig verdelen, zo goed en zo kwaad, want laat meisjeskleding en vlechten niet aan mij over, en de vraag bleef uiteindelijk: waarom vind ik het huis vies en jij niet? En toen ging ik minder werken en meer schrijven. Het hardlopen mis ik wel, nu ik niet meer ongestraft kan snoepen en snacken. Het is inderdaad niet bij te houden.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Nee joh, je schrijft zo goed (tuurlijk valt er altijd overal wel wat op aan te merken, de titel kan origineel), dat kun je prima legitimeren.

Ik zat nog te puzzelen op de link tussen het bijwoord/bijvoeglijk naamwoord en de vertwijfeling van de hp. Trouw zijn of trouw handelen, voor zover dat verschil bestaat; misschien een soort statischer en dynamischer zelf. Ik moet zeggen dat ik nog niet eerder vanuit linguïstisch perspectief heb gekeken naar overspel, dus dank je wel voor die taalverrijking.

Succes met job hunting! (En Boris, en Brexit.)

Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi! Knap hoe je de Carmina Burana als brug gebruikt tussen onschuld en tweespalt.

Ik twijfel alleen aan de komma in de zin 'Was ik mijn man nooit werkelijk ontrouw, omdat ik altijd met hart en ziel van hem heb gehouden?'

 

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Schrijvenmaar,

Goed verhaal. Heel mooi hoe je het onderwerp van de ontrouw uitwerkt en er een rond geheel van maakt. Je hebt me laten genieten.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Een heerlijk Schrijvenmaar verhaal. Subtiel als altijd. Gaandeweg leert de lezer je hp kennen, dankzij de muziek, het latijn, het verloop van het verhaal. O, ik popel nog telkens om een boek van je te lezen. Je schrijft zo lekker.

Er was twijfel over het gebruik van 'Ik zie (mijn handen enz)' en 'Voel (de rug van mijn hand enz)'. Mijn eerste reactie was: laat het weg, dat zien en voelen. Schrijf: Mijn handen vouwen de doos dicht. Of: Ik vouw de doos dicht. Maar toen bedacht ik mij. Want deze handelingen doet een mens afstandelijk bij een afscheid, je ziet jezelf als het ware de dingen doen. In dit geval vind ik het gebruik ervan dus juist heel goed. 

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt voor jullie reacties!

Annetteke, ik snap je twijfel niet helemaal, geloof ik. Kun je uitleggen wat je bedoelt; wat/ hoe/ waarom je het anders zou willen zien?

Willy, het was inderdaad bedoeld als die afstand; je doet het op de automatische piloot, maar je kunt jezelf bewust bezien in een poging het door te laten dringen. Ik vertel niet dat ze naar haar handen kijkt, maar laat zien dat ze afstandelijk bezig is. Zoiets, althans. (Ik kan me zo slecht uitdrukken als ik het óver mijn schrijven heb, kan me maar beter tot het schrijven beperken, wellicht.)(En ik was de laatste tijd wel heel druk aan het schrijven aan een boek(je), maar dat wordt voor jou niet interessant. Je ziet het op een dag wel op FB langskomen ...)

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door schrijvenmaar

Dag schrijvenmaar,

Ik was helemaal mee met je verhaal. Ik zit namelijk middenin deze periode. Heel herkenbaar.

Mooi: de stapel oud papier blijft minimaal. Zo is het bij mij ook. De herinneringen die weg waren en nu aan de hand van teruggevonden voorwerpen, weer de kop opsteken. Dingen die vanaf het begin nooit op hun bedoelde plaats terecht gekomen zijn.

Goed beschreven. Knap. En dan de man die opduikt en een beetje geheimzinnig blijft. Goed gedaan. Ik heb genoten van je verhaal. Bedankt.