De verhuizing (opdracht 326)

Vredig en strak gestreken lag je voor me. We wisten dat onze wegen gingen scheiden. Ik had geen keuze en jij was wat je was. Het was zo abrupt en onverwachts. Niets gaf aan dat we elkaar los gingen laten. Integendeel, in de weken, maanden, jaren daarvoor waren we onafscheidelijk. Het was een symbiose waarin jij je gemoedwillig liet gebruiken. Dagelijks liep ik over je heen en het was goed. Uiteraard hield ik ook rekening met jou. Niet door weer en wind, nee, ook jij kent je grenzen. Maar we waren gelukkig vaker wel dan niet samen. Jij gaf me grond onder de voeten, ruggensteun en duiding waar ik zo naar verlangde. Soms had ik wel wat medelijden met je, maar monde nooit uit mededogen. Nee, we waren wie we waren en leden zonder morren. Hoe kon jij ook anders. Als de zon scheen gedroeg je je als een open huis. ‘Kom maar binnen, ik ben er klaar voor’, leek je ons toe te spelen. En ik wist precies wie je was. Je was er één met vele gezichten, maar de ware was niet moeilijk te duiden. Trots en strak gestreken zo zag je jezelf. Iedereen mocht je uitbuiten, verpatsen en soms zelfs schaden. Zolang men je achteraf maar met respect behandelde, een beetje nazorg deed wonderen. Maar toch, wanneer je groeven en scheuren pas net geheeld waren stond de volgende al weer klaar. Het waren en zoveel, maar daarom ben ik ook zo van je gaan houden, je gaf mij nooit het gevoel teveel te zijn. Je had geen oordeel over me, ik mocht meedoen. Meedoen en spelen, want een weelde was het. Maar dat was toen en nu is nu. Nu strompel ik naar mijn auto en zie ik je nog in de verte liggen. Het laatste wat ik gedacht had was dat wij afstand zouden nemen. Ik zou die fantast voor gek verklaard hebben, maar het zijn gekke tijden. En in gekke tijden, spreken ook fantasten de waarheid. Ik vraag me nu af of ik iets verkeerd heb gedaan. Ben ik te ver gegaan. Jij was het met de zweep in handen. Dat kan niet anders. Eén harde slag en ik was uitgespeeld. Als een elastiek knapten mijn kuit. Je gaf voor één keer is niet mee en ik landen languit boven op je. Ik schreeuwde het uit van de pijn, maar vermande me. Ik moest wel, je had het zelfde gedaan. Ik hielp mezelf moeizaam overeind, streek het gravel van me af en wist wij zien elkaar de komende tijd niet meer terug