#326 - Zelfs de bel klopt

Bezoek dat voor het eerst de kleine houten deur naar de aaneengesloten ruimtes van ons appartement in loftstijl opensloeg, was zonder uitzondering onder de indruk. Een oud herenhuis, gerenoveerd, de plafonds hoger dan de meesten gewend waren. Zo mooi, zeiden ze, en die tegels. Die haard, prachtig, en dan knikten we en zeiden, en ze werkt ook nog. Jullie zitten hier eigenlijk echt goed, hoorden we van vrienden of familie, rustig en toch midden in de stad. Op zo’n moment wilden we hen geen ongelijk geven. En toegegeven, toen wij na maanden scrollen dit appartement voorbij zagen komen, hadden we elkaar aangekeken en beseft dat we hopeloos verliefd waren. Hier moesten we voor gaan.

De eerste nacht had een voorteken kunnen zijn. Er was tot laat doorgewerkt, IKEA-kasten waren in elkaar geschroefd, dozen uitgepakt, vloeren geboend, de ramen wijd open, het was een bloedhete avond. Uitgeput kropen we onder de lakens. We waren voldaan maar onbewust ook waakzaam, gespitst op elk onbekend geluid, zoals dat gaat in een nieuwe omgeving. Ik dan, want mijn vriendin slaapt werkelijk overal doorheen (nadat ze, zoals ze trouwens nog steeds vaak gniffelend vermeldt vlak voor het licht uitgaat, haar holletje heeft gegraven). Zodoende werd ik al snel uit mijn slaap gehouden door een invasie van muggen. Ze bleven komen, ik stond op, we waren nu allebei wakker, het licht ging aan, op het plafond tientallen zwarte puntjes. Veel te hoog om erbij te kunnen natuurlijk. Ik moest me niet zo aanstellen en gewoon gaan slapen maar dat lukte niet, en dus begaf ik me naar de zetel. Maar ook daar wisten die rotbeesten me te vinden, en ik draaide en zuchtte en kreunde en helaas eindigde die nacht met een van de gemeenste ruzies die we ooit hebben gehad.

Na de muggen kwam het gelukkig weer goed, maar het geluid bleef, ook ‘s nachts. Er waren buren, boven ons, er dreunden voetstappen en er was voortdurende muziek die via de haardschacht omlaag trilde. Er waren cafés en werkzaamheden. We waren verliefd, met momenten.

Onlangs zijn we verhuisd naar een geweldig huis vlak buiten de stad, en de eerste nacht hebben we geslapen als een baby. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoe goed het bij ons past: zelfs de bel klopt. De rust, de gezelligheid, ja, misschien al bijna zoiets als een echt thuis. Deze verliefdheid mag best blijven.