#325 Het schouwspel zonder einde

Het is maar twee stappen naar de deur, die ik als de deur naar mijn vrijheid zou mogen beschouwen. Niemand van het kleine aantal aanwezigen zou opmerken dat ik gevlucht ben voor alle schimmen uit mijn verleden die uit de voor ons opengestelde kist naar boven komen.  

Wanneer ik hem opgebaard zie liggen is het alsof ik zijn adem weer voel in mijn gezicht. Het steeds sneller wordende hijgen. Zijn blik lijkt dezelfde kilte uit te stralen als toen ik hem van me probeerde af te duwen. Ik kon duwen, trekken, slaan, schreeuwen, maar de schim was sterker. De schim veranderde in boze demonen die bezit namen van huidsdelen waarvan ik zelf nog niet wist dat ik ze bezat.  

Mijn moeder neemt het woord. Ik zeg ‘moeder’, maar weet niet of die titel nog passend is. Ze was een pion in zijn spel, en van pionnen is wel bekend dat ze niet uit zichzelf bewegen. Maar ze is te zelfstandig om de perfecte marionet te zijn. En ze was zich veel te bewust van zichzelf toen ze met theatrale gebaren mijn verhalen afwimpelde. Mijn verhalen waren het krasje op haar onbesmette blazoen, waarvan ze niet vond dat ze de schadeverzekering hoefde te controleren. 

Ik vermoed dat er niet meer mensen zouden zijn wanneer er geen regels zouden gelden, maar meer dan een vermoeden is het niet. Vanuit de slaapkamer die mijn domein was kon ik slechts op de achtergrond de geluiden van zijn sociale leven horen. De meebewegende marionet somt ondertussen al zijn overwinningen op. De perfecte scriptie als je het laatste hoofdstuk niet gelezen hebt. Er klinkt zelfs applaus wat de pion dankbaar in ontvangst neemt, zonder het rimpeltje in haar perfect strakgetrokken gezicht een oogopslag te gunnen. 

Eigenlijk was het plan om na haar speech met glamoureuze passen door de deur van de vrijheid te flaneren. Afscheid nemen van het spook die je al dertig jaar als onzichtbaar hebt verklaard lijkt een misplaatste therapievorm. Maar toch trekt iets me naar de kist waar hij ligt met de doodse blik waar ik zo gewend aan ben geraakt. In gedachten scheld ik hem uit, smeek ik hem om van boven zijn excuses aan te bieden, en spuug ik hem zelfs even in het gezicht. De werkelijkheid is dat ik hem slechts stoïcijns in de ,zoals altijd, levenloze pupillen aankijk en zelfs voorzichtig ‘dag papa’ prevel. Het toneelspel is voltooid met de zogenaamd liefhebbende dochter die er geen Grieks drama van wenste te maken.