Hi Katja, 

Dit was precies om mijn hart te luchten. Vanmiddag op kantoor geschreven in vijf minuten. Ik zal op een rustiger moment de schrijffoutjes eruit halen, Bedankt voor de feedback!!

Herschreven: #325 De toekomstige uitvaart die zij probeert te voorkomen

Te vroeg was hij gegaan en te weinig had zij van hem meegemaakt. Alle keren dat zijn foto’s langs social media in haar gezicht werden geslagen voelde zij het schuldgevoel. Dit schuldgevoel was een gevolg van haar jongere ongeduld. Ze kon het toen zij begin 20 was niet meer volhouden nog eventjes geduld te hebben en te wachten op de liefde van haar leven. Een beetje meer geduld en hij was klaar voor een vaste relatie. Zij maakte de keuze om door te gaan, opzoek naar een snellere liefde met iemand anders. Niet veel later bleek dat hij ook klaar was voor een vaste relatie, maar zij was al door gegaan en dus koos hij voor een ander. Hoewel zij zichzelf had gezworen dat dit de keuze was waar ze achter stond, kon ze zichzelf achteraf en nu extra voor de kop slaan. Een beetje meer geduld had haar de jaren langs de zijlijn van zijn vaste relatie kunnen besparen. Om alles nog een beetje ondragelijker te maken is zij niet eens geëindigd met ‘die grote liefde’ die zij begin twintig te vluchtig koos.

Zij was toen te vroeg verder gaan zoeken en nu was ze te laat om terug te gaan. Hij was in een vaste relatie die online zo gelukkig leek. Met een ongelukkig gevoel, geen contact meer met hem en weinig hoop meer te bekennen stortte zij zich, begin 30, maar weer in een nieuwe liefde en hier was ze dan maar mee getrouwd. Een kind bij haar en een grote ruzie bij hem en zijn vrouw later, kwamen zij elkaar weer tegen. Precies zoals zij al vreesde toen zij hem voor het eerst, na al die jaren weer, ontmoette was hij een ‘wat-als-verhaal’ geworden. Door haar gehele huwelijk beschuldigde zij zichzelf ervan zo’n ongeduldig wicht te zijn geweest. Wat als ze iets langer had gewacht? Ze wist nu precies het antwoord, dan was zij met hem, want hij hield ook van haar.

Timing is alles en dat leerde ze op haar 37^ste dus te laat. Zelfs nu bleek dat weer, want toen zijn scheiding bijna rond was en zij met hem kon zijn, na twee kinderen van een ander en ongelofelijk veel verspilde tijd, werd hij van haar afgenomen. Niet alleen van haar, van iedereen.

Niemand zal haar verdriet snappen, want niemand die het weet. Geen uitnodiging voor de begrafenis, want niemand die haar kent. Ze maakte weer een keuze een keuze met geduld. Ze koos om zijn bijna-ex-vrouw niet te condoleren die met overdreven bibberende schouders aan het eind van de lange rij mensen stond. Ze koos ervoor om geduld te hebben en haar keuze mee te nemen in haar graf.

-----------------------------------

Dit is een stuk dat mij aan mijn hart gaat en mij bemoedigd geduld te houden en het niet zo te laten verlopen.