Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#325 - Geheim afscheid

Geheim afscheid

Daar zit ik dan, achterin een vrij lege, kille zaal, stiekem binnengeslopen. Op het internet las ik dat hij was komen te overlijden en dat vandaag de uitvaart zou plaatsvinden. Ik had al niet verwacht dat ik een uitnodiging zou krijgen, immers niemand weet van mijn bestaan. 

De muziek klinkt en ik wil absoluut niet gezien worden, daarom heb ik mijn mondkapje net iets hoger over mijn neus getrokken. Hoe vreemd en ook pijnlijk zou het zijn als zij mijn snikken zou horen of mijn tranen zou zien? Het is immers háár man die daar nu in de gesloten witte kist ligt met daarop versierselen van bladgoud. Het zou waarschijnlijk niet eens zijn keuze zijn geweest, want hij was helemaal niet van al die poespas. Eigenlijk was hij gewoon, heel gewoon. 

Hij had het wel eens over haar als we samen waren en over hoe graag zij aan de buitenwereld liet zien hoe goed ze het wel niet hadden. In feite was het allemaal niet zo rooskleurig. Misschien was dat waarom wij elkaar twee jaar geleden hebben gevonden. Gewoon omdat we beiden niet zoveel hadden met rijkdom en alles daaromheen. 

Nu is alles voorbij; niet alleen voor hem maar ook voor mij. Vanaf nu moet ik hem missen en dat doet pijn. Zij zit daar vooraan, helemaal alleen op een stoel, want kinderen hebben ze nooit gekregen. De muziek is gestopt en de dame van het uitvaartcentrum leest een brief voor, geschreven door haar, de weduwe. Woorden waarin ik hem niet herken en hun leven samen al helemaal niet. Of hij moet het allemaal zwart wit gezien hebben en kleur in zijn leven hebben willen zoeken. Dat kan natuurlijk ook. Ben ik dan voor hem slechts een kleurenpallet geweest waarmee hij zijn donkere momenten schilderde?

Ik hoor zijn vrouw zacht snikken. De hand, van een man in de rij achter haar, raakt haar schouder. Hij draagt een donkerblauwe wollen jas en een bijpassende hoed. Ik heb geen idee wie hij is. Had zij dan ook een minnaar? Hij zal het in elk geval nooit weten.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Manus, welkom op het forum. Je hebt gekozen voor de geheime liefde. Moet voor die vrouw ook een vreemde gewaarwording zijn. Graag gelezen.
Misschien kun je nog een passende titel verzinnen. Dit is de titel van de opdracht. Met een eigen titel val je ook beter op in het overzicht.

dat vandaag hier en nu ---- dit is dubbelop. Alleen vandaag is voldoende.

De muziek klinkt en ik aanschouw het geheel van achter mijn mondkapje die ik net iets hoger over mijn neus heb getrokken om mezelf niet teveel te tonen.   ---- Dit is een vrij lange zin. Ik zou een punt zetten achter "getrokken". De verklaring waarom je kapje hoger optrekt is al duidelijk.

Het was immers háár man die daar nu in de gesloten witte kist lag met daarop versierselen van bladgoud.  --- Deze zin hoort in de tegenwoordige tijd te staan, omdat je de rest ook in de tegenwoordige tijd schrijft.

De muziek klinkt en de dame van het uitvaartcentrum leest een brief voor  ---- dat leest vreemd: er wordt een brief voorgelezen terwijl de muziek klinkt. Eerder begin je ook al een zin die zo begint.

Daarom hadden wij elkaar kennelijk gevonden --- dit is een vreemde zin. Het woord kennelijk is hier niet op zijn plaats.

Nu was alles voorbij; --- nu is alles voorbij.

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Stagiair
  • Redacteur
  • Uitgever

Ha Monus, leuk verhaal met een sterke twist aan het eind. Misschien zou je het verhaal nog sterker rond die twist  kunnen vormgeven. Nu is heb je een lange beschrijvende aanloop over de geheime liefde. Je zou het ook dramatischer kunnen maken door minnares en weduwe elkaar te kunnen laten botsen. Het is een kleine ruimte met weinig mensen. Je schrijft: 'Hoe vreemd en ook pijnlijk zou het zijn als zijn vrouw mijn snikken zou horen en tranen zou zien?' Op moment dacht ik: laat haar dat juist maar wel zien, dan heb je al eerder in je verhaal 'vuurwerk'. 

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Frank Noe

Hi Frank,

Daar zit wat in. Ik dit geval wilde ik wilde juist dat er een stukje spanning in bleef waarbij de vrouw/minnares stiekem en onopgemerkt toch de uitvaart van haar minnaar kon bijwonen in de hoop dat ze dus juist niet door de echtgenote/weduwe opgemerkt zou worden.

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

Hoi Fief,

Goede en duidelijke feedback. Dank je wel. Goed om in gedachten mee te nemen bij een volgende schrijfopdracht. Vooral ook het feit dat ik soms in tegenwoordige, soms in verleden tijd schrijf. Dat besef had ik niet, maar je hebt gelijk. Dank je wel.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Monus, veel beter zo. 
Twee dingetjes nog:
... geschreven door haar, de weduwe. Waarom niet gewoon zijn vrouw?

Of hij moet het allemaal zwart wit gezien hebben en kleur in zijn leven hebben willen zoeken.  --- Of zag hij het allemaal zwart wit en zocht hij kleur in zijn leven. Dat leest iets strakker.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Monus, ik heb je verhaal geboeid gelezen. Het thema neemt per definitie spanning met zich mee, en ik ben het met Frank eens dat die spanning bijvoorbeeld door een confrontatie (letterlijk of anderszins) wat meer drama had gekregen. De twee vragen aan het einde geven het verhaal daarentegen wat intrigerends.