Natuurlijk had ik de kleine lettertjes moeten lezen voordat ik tekende. Maar als de kans op een vaste aanstelling in het Witte Huis je op een presenteerblaadje wordt aangeboden, dan val je niet over de details. Dus zette ik vol vertrouwen mijn handtekening en voelde me de gelukkigste persoon op aarde. Eindelijk had ik een thuis en een inkomen.

Pas toen ik aan het einde van mijn eerste werkweek een frisse neus ging halen, kwam ik erachter wat mijn contract werkelijk inhield.
Met een dreigend ‘Mevrouw, waar denkt u naar toe te gaan?’ werd ik bij de deur tegengehouden. Toen ik lichtelijk verbaasd vertelde dat ik graag een wandeling door het park wilde maken, schudde de boomlange securitygorilla streng zijn hoofd. Hij vertelde mij dat ik voor de duur van mijn contract niet bevoegd was het Witte Huis te verlaten. Voor een frisse neus kon ik me naar de binnenplaats begeven.

Achteraf gezien is het logisch dat ze mij kozen voor de baan. Een immigrante, zonder familie of vrienden; er was in de hele Verenigde Staten niemand die mij de komende vier jaar zou missen. Het was een peulenschil om mij achter die witte muren te laten verdwijnen en daarmee het grote geheim van de president veilig te stellen.

Vier jaar lang heb ik de president gediend en niemand kwam dichterbij dan ik. Ik was bij hem op zijn kwetsbaarste momenten, maar zelfs dan was hij niet meer dan een schreeuwerige  karikatuur van zichzelf. Ondanks onze dagelijkse intimiteit heb ik nooit enige sympathie voor hem kunnen opvatten. Het had mijn leven ongetwijfeld een stuk makkelijker gemaakt, als dat wel het geval was geweest. 

Maar vandaag loopt mijn contract af. De presidentiële familie moet het Witte Huis verlaten en dat betekent dat ik mijn eigen leven weer terug heb.
Het is nog vroeg als ik met vlinders in mijn buik wakker word. Het Huis slaapt nog, maar ik weet niet hoe snel ik mijn bed uit moet komen. Ik glip in mijn jeans en glimlach. Vier jaar lang heb ik enkel korte rokjes mogen dragen. Ik pak mijn hoodie van de koffer die al klaar staat, en draai een snelle vlecht in mijn haar.
Voorzichtig open ik mijn kamerdeur en tuur de donkere gang in. Alles is stil en op blote voeten trippel ik geruisloos naar de presidentiële badkamer. Zelfs in het donker weet ik weet precies waar ik moet zijn.  Doelgericht gris ik weg waar ik voor kwam en maak me uit de voeten.

Terug op mijn kamer trek ik mijn oude All Stars aan, pak mijn koffer op en zonder nog maar één keer om te kijken, laat ik mijn gevangenis achter me. Met opgeheven hoofd loop ik langs de slaperige security en zodra de poorten achter me in het slot vallen, word ik overvallen door een ongekende gelukzaligheid.
Ik grabbel in mijn broekzak en haal er een zippo uit. Op de zilveren huls prijkt de Amerikaanse vlag. Daarna open ik mijn koffer. Ik lach hardop als ik er een platinablonde pruik uit tevoorschijn haal. Een pruik die ik vier lange jaren heb moeten verzorgen alsof het mijn eigen kind was. Een pruik die ik iedere dag weer op de glimmende schedel van de president moest vastzetten.

Maar nu niet meer; nu nooit meer. Ik klik de zippo aan en voel me bevrijd.