Ze weet zeker dat haar hoofdhuid bedekt is met rode bultjes. Die beginnen te etteren en het slijm laten doordringen tot diep in de haarpunten van haar echte haar. Haar echte haar dat al weken gecamoufleerd is onder de pruik die zo echt lijkt. Zelfs moeder, die in haar jonge jaren haar echte haar wel het gewenste resultaat wist te geven, ziet het verschil niet.  

Dit wordt de laatste dag dat ze hem draagt. Ze had in haar hoofd om het een jaar te proberen, maar dit kon al snel worden afgeschoten als een van haar zoveelste idiote fantasieën. Naast dat het kapsel de geur lijkt te verspreiden van het tijdperk waar het uit vandaan komt, lijkt het wel alsof iedereen alleen maar gefixeerd is op de bijenkorf op haar hoofd. Jongens doen er helemaal schamper over. Als ze deze vervolgens uitdaagt om het een dag te proberen lopen ze weg of vervallen ze in stompzinnig gelach.  

‘Het suikerspinkapsel werkt niet mee zeker?,' zegt ze met haar krakerige stem.
Julia snapt niet waarom mams anno 2020 het nog steeds geen ‘beehive’ noemt. 
‘Volgens mij is mijn hoofd er gewoon niet geschikt voor.’
Mama’s hand op haar schouder voelt koud aan, en lijkt diep tot in haar huid door te dringen. 
‘Hier laat je haar eens zien, huh wacht even...’
‘Mam, daardoor raakt het dus nog meer uit model.’
‘Maar liefje, had dan meteen gezegd dat het niet lukte. Hier staat een expert op dat gebied.’ 

Julia wil schreeuwen dat ze van haar haar af moet blijven, maar haar tongspier hapert. Als mam in haar nephaar begint te wroeten, voelt het alsof ze haar echte haar meeneemt. Ze zal het waarschijnlijk uitvoerig moeten kammen wanneer ze dat ding weer van haar hoofd haalt. Mama wrijft zo hard dat de rode bultjes waarschijnlijk straks al open gaan barsten. Het lijkt een kwestie van tijd voor ze haar moeder uit haar suikerspindroom zal helpen.