#323 In het web van de Suikerspin

De metro snelt voort door het web van tunnels onder de stad. Er zijn nogal wat stroomstoringen de laatste tijd en ook vandaag knippert de verlichting vervaarlijk. Gelukkig is het rustig in de coupé. Hij deelt hem met een zakenman die een lange donkere jas met gouden knopen draagt. De derde persoon in de coupé springt er het meest uit; een vreemd lang figuur in een knalroze driedelig pak en een hoge hoed. Als je goed kijkt kun je zien dat er draden op zijn pak zijn gestikt in het patroon van een spinnenweb.  

Het licht flikkert en gaat uit, stottert nog een keer opstandig en dooft. De hoge zoem die de metro maakt wordt langzaam lager en stopt uiteindelijk. Ze staan stil. Een lichtflits, en de persoon in het roze pak is verdwenen, ziet hij. Hij voelt een klein prikje. Het licht gaat weer aan. In zijn ooghoek ziet hij een kleine roze spin wegdribbelen onder de bank. 

Daar is de zakenman en hij is naakt vanaf zijn middel. Hij ziet zijn spieren maar ze zijn omwikkeld met zachte roze suikerspin en oh god hij steekt zijn hand naar hem uit en dat is alles wat hij wil. Is dat een grote bobbel in zijn veels te kleine broek? Hij zweet maar het smaakt zo verdomde zoet en hij likt langs zijn lippen en dan wil hij alleen maar meer. Hun lichamen raken elkaar en smelten samen en bedrijven de liefde of is het alleen maar lust? Steeds is er meer van het zoete kleverige goedje om hen heen. 'Kom toch in m’n huisje', zei de spin tegen de vlieg. Hij weet dat het gevaarlijk is maar hij is zo geil en de bewegingen worden krachtiger en ritmischer en dan kan niemand het meer stoppen. Alles ontploft in roze spinnen en hun kleverige web en hij is niets meer dan een hapje. De spin komt dichterbij en hij weet dat het te laat is en hij sluit zijn ogen als de zoete giftanden zijn huid doorboren en hem vullen met... Tja, zeg het maar want het doet er niet meer toe. En 'oh boy zo’n goeie heb ik nog nooit gehad.' is het allerlaatste wat hij denkt.