Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Opdracht #321 Wat begon als een ochtendloop.

 

Het is vroeg in de ochtend. 

Een waterig zonnetje verlicht het statige woud. Mistige stralen zoeken zich een weg door het bronzen bladerdak, en slierten nevel slalommen sierlijk langs de stammen. Twee eekhoorntjes spelen zich een weg naar boven. Ze lijken zich niet te storen aan de jogger een eindje verderop. De vakantie is net begonnen en ik hoef nergens heen. Nagenietend van de gewonnen match en gezellige avond uit met vriendinnen gisteren, versnel ik mijn pas en sport de alcohol uit mijn lichaam. Ik sluit even mijn ogen en geniet van de zon op mijn snoet. 

Plots flitst links van mij een tengere schaduw voorbij. Stijf van de schrik blijf ik staan, en houd mijn adem in. Dit was beslist te groot voor een eekhoorn! Het woud blijft stil en de schaduw is weg. Ik kijk rondom me, ontspan en grinnik om mijn reactie. Everzwijnen zijn er niet in de buurt, ik zal het me wel ingebeeld hebben. In looppas draai ik linksaf, dieper het woud in.

Weer zie ik die schaduw in mijn ooghoek. Ik stop, wacht en tuur in het struikgewas. De schaduw glipt achter een boom. Mijn hele lijf is gespannen, maar de nieuwsgierigheid wint het van de zenuwen. De gedaante is amper een meter groot. Een verdwaald jongetje misschien? Ik ga langzaam dichterbij en op een vijftal meter van de boom houd ik halt. “Hallo, hallo, is daar iemand?” Een klein donker gekromd handje, eerder een klauwtje, wuift zacht vanachter de stam. Dit kan geen jongetje zijn. “Hallo, kan ik je helpen?” Mijn stem slaat ongewild over, maar ik blijf staan.

De gedaante doet een stapje opzij en komt vanachter de boom vandaan. Het wezentje heeft doeken als schoenen, die met twijgjes om zijn knobbelige enkels zijn gebonden. Een vormeloze en vlekkerige salopette hangt over zijn magere schoudertjes. Zijn gezicht is vaal, zijn neus staat als een grote aardappel op zijn gezicht geplakt. Boven die aardappel flikkeren twee pretoogjes, en om zijn mond speelt een glimlach. Vanuit zijn muts steken piekjes haar alle kanten uit. Hij kijkt verbaasd en ik besef dat het wezentje al minstens even verwonderd moet zijn om mij te zien. Een legging en fluogeel jasje midden in een bos, geen enkel snugger dier zou zoiets verzinnen. Zijn pretoogjes doen mijn angst afnemen. “Waar kom je vandaan?” Hij luistert niet, komt met sprongetjes dichterbij, en begint met zijn klauwtjes nieuwsgierig in mijn sneakers te prikken. Ik zwaai uit reflex mijn hoofd naar achter, niet uit schrik, maar wat stinkt het zeg! Precies een composthoopje met rot fruit op pootjes.

“Ik ben Robin, kom je mee?” fluistert het mannetje met hese stem. Met vinnige sprongetjes klimt hij over een omgevallen boom. Ik aarzel geen moment, trek mijn muts dieper over mijn oren en zet de achtervolging in.  Na een vijftal minuten houdt Robin halt bij een oude treurwilg. Hij schuift het gordijn van twijgen opzij, en we stappen naar binnen. Kris kras in en rond de boom zitten wel twintig wezentjes zoals Robin. De stank is niet te harden. Robin buigt zijn hoofd naar mij en fluistert “ga maar.” De stam is voor een deel hol, binnenin brandt een kleine fakkel. Ik tuur rond en ontdek dat in de binnenwand allerlei codes zijn gegrift. Hoewel ik zeker ben ze nog nooit eerder te hebben gezien, lukt het ontcijferen moeiteloos "Het woud is in gevaar, jij kan ons helpen, maak je klaar". Achter me staat Robin, samen met de twee eekhoorntjes die ik eerder zag. Eentje ervan piept "Kom, we hebben weinig tijd. Niet schrikken, je kan onze taal begrijpen, je bent een bijzonder meisje".

Ik stap de boomholte uit, wen even opnieuw aan het daglicht, en ren achter Robin aan.

 

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Origineel verhaaltje, Benedicte.  De herhaling van de woorden:  eekhoorntjes, wezentjes, takken zou ik hier en daar vervangen door synoniemen.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Benedicte, mooi verhaal en beeldend geschreven. Een verhaal met een missie. Graag gelezen. 

... en begin opnieuw te lopen, achter Robin en eekhoorntjes aan. -----  begin opnieuw te lopen leest niet zo lekker. Bovendien denk ik dat er nog een "de" voor eekhoorntjes hoor. 
Misschien: ... en ren/loop achter Robin en de eekhoorntjes aan.

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Beste Benedicte,

je hebt een leuk stuk geschreven! Mooie omschrijvingen en een leuke wending van het verhaal. 

Twee puntjes:

- Bij de zin "Ik glimlach als, sluit even mijn ogen en geniet van de zon op mijn snoet" mist er denk ik een woord. 

- ik kan de omschrijving "Zijn gezicht is vaal, zijn neus staat als een grote patat op zijn gezicht geplakt" niet helemaal plaatsen. Bedoel je een aardappel? Of heb je het over een grote vlaamse friet? Het zorgde bij mij in ieder geval voor een hapering tijdens het lezen van je verhaal. 

Groetjes Nynke

 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hm, ik vind het verhaal niet erg geloofwaardig.

Allereerst stoort het mij dat je zoveel witregels gebruikt, maar ok.

Dan: Je hp raakt stijf van schrik door een voorbij flitsende tengere schaduw? Je hebt het over een snugger dier terwijl je doelt op de kabouter. Die ziet er vreemd uit met zijn opgeplakte frietneus. Hij is verbaasd maar vervolgens wil hij dat je hem volgt en uiteindelijk moet je de kabouters redden zonder enige hint van gevaar. En waarom zou zij hem meteen volgen? In sprookjes kan veel, maar enige noodzaak en geloofwaardigheid zijn toch wel vereist anders blijven er teveel vragen open en dat bevredigt niet.

Trouwens: compostlucht stinkt niet.

 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Benedicte, ik vind je verhaal intrigerend; het maakt me nieuwsgierig naar het verdere verloop. Je eindigt met een heuse cliffhanger ...
De vele witregels vielen mij ook op, een suggestie hiervoor; aan het eind van een regel geef je een return samen met shift, dan sluit de volgende regel mooi aan. 

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Benedicte

Ik heb dit graag gelezen, het leest erg fijn en is mooi en beeldend geschreven. De manier waarop je het wezentje beschrijft vind ik ook meer dan geslaagd, ik zag hel zo voor me, en rook zijn stank. 

Een verhaal mag fantasie hebben en mag zelfs hier en daar overdrijven, essentie zijn mooie woorden, beschrijvingen en een verhaal dat je meeneemt, en dat is geslaagd.

Er ontbreekt hier en daar een woord, maar dat werd al gezegd door andere lezers.

Johanna

 

Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi geschreven. Alleen mist het verhaal voor mij een 'pointe'. Wat begon als een ochtendloop, eindigt in  nevel.

Wat mij opviel als onlogisch: de grote patat op zijn gezicht is in de volgende zin al een patatje. Wat is daar gebeurd 🤔?

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Benedicte, je hoefde die patat niet te veranderen.  Het wordt hoog tijd dat de Nederlanders leren om friet friet te noemen en niet patat, dat is een aardappel waarvan de friet gemaakt is.  Nederlandse toeristen in Brugge vragen trouwens allemaal braaf een friet aan de frietkraam.  De laatste keer toen er één een patat vroeg, kreeg hij die ook en aan jou moet ik niet uitleggen waarom dat pijn deed.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi, ten eerste noemen wij Nederlanders friet al vaak friet. Ja, wij gebruiken ook de benaming patat voor friet. De opmerking dat wij Nederlanders maar eens moeten leren ... enz. vind ik niet gepast. Ik ga jou ook niet vertellen dat ze in Vlaanderen maar eens aardappel moeten zeggen tegen een patat.

Het staat vrij om te vragen waarom een bepaald woord gebruikt is. Benedicte legt uit dat ze uit Brugge komt en daarom deze benaming gebruikt. Prima. Dat hoeft ze inderdaad niet aan te passen. Respecteer omgekeerd dan ook als "wij Nederlanders" woorden gebruiken die in het Vlaams niet gebruikt worden. 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Fief, ik vrees dat ik in mijn kennissenkring en familie meer authentieke Nederlanders heb dan jij Vlamingen hebt in de jouwe.  Het is niet de eerste maal dat ik in jouw opmerkingen een gebrek aan humor ontwaar. Daarnaast was mijn opmerking gericht aan Benedicte. Er is al eens iemand weggebleven op dit forum omdat ze jouw commentaar niet op prijs stelde en ik heb een sterk vermoeden dat het kwam door jouw enigszins overdreven bemoeizucht, iets waar Nederlanders kampioen in zijn. Whether you like it or not, the truth is in the making. En nu gaat een storm van reacties volgen van verontwaardigde collega's....

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi, je hebt gelijk. Bad habit. Fijn dat je me die spiegel voorhoudt. Ik ga mijn leven beteren.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Even goeie vrienden, Fief. Ik blijf jouw reacties met belangstelling lezen, de terechte en de onterechte.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Smurfe koppen en koppige smurfen.
De juiste benaming is natuurlijk patates frites.

Toen ik het verhaal las, zag ik een kabouter voor mij met een lange spitse neus, tot ik bedacht dat een aardappel in het vlaams een patat heet.
Wat mij betreft had het niet veranderd hoeven worden, maar het is aan de schrijver.
Toen ik Niet van deze tijd schreef, kwam ik ook tot het besef dat dit verhaal een dimensie mist en de clou voor Vlamingen  verloren gaat. In dit geval heeft het niet met taal, maar cultuur te maken.

En laten we hier verder alsjeblieft de vrede bewaren. De scheuring was al bijna 200 jaar geleden, die hoeven we niet over te doen. Alles wieder gut. (O nee, dat zijn die andere buren!)

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

In het huidige Vlaanderen wordt er aan de frietkramen zelfs geen friet meer gevraagd, maar 'een kleintje' of 'een grote' met mayonaise of mayonnaise (al naargelang de geografische ligging van de frituur). Op kamp bij onze Germaanse buren moest ik ooit aardappelen kopen. Omdat ik er heilig van overtuigd was dat 'Kartoffeln' iets met wortelen (carottes) te maken had, heb ik toen eerst Erdäpfel en nadien Pataten gevraagd. Tot de Baüerin mij een richtiger Kartoffel toonde.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat Benedictes kabouterneus niet allemaal teweeg brengt!
Overigens begon deze opdracht al discutabel: het zijn aardmannetjes en geen kabouters.

Maar laten we vrolijk afsluiten: Robert Long & Margriet Hermans met Een heel verschil.

Tijd voor opdracht #322

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Musonius, niet te snel, misschien wil Benedicte zelf nog wel wat commentaar kwijt?