Wanneer ik de ruimte binnenga is het of alle aanwezigen mij aankijken.  Het is een exquis gezelschap. Iedereen is feestelijk gekleed.  Vooral de dames, maar ook de heren lijken zo uit een chique modeblad te zijn gestapt.

Niemand komt mij bekend voor en toch lijkt het of ze allen in mijn richting bewegen om mij te kunnen groeten.

Plots trekt iemand mij mee in een polonaise, er wordt gelachen en gezongen: ‘We wish you a merry christmas and a happy new year…’ .

De mensenzee verlaat nu de zaal. Ik daal een brede trap af en kom in de luxueuze lobby terecht, die ik herken als die van het mooiste hotel in de stad. Buiten staat een groep aangeschoten studenten. Ze zingen uit volle borst: ‘Les bourgeois, c’est comme les cochons…” Ik sluit mij bij hen aan en zing uit volle borst mee.

Er komt een vrouw naar mij toe. Het is Barbara, een van de directiesecretaresses met wie ik regelmatig samenwerkte. Zij vraagt of ik hem overgekocht heb, de groene Alfa Romeo van de personeelsdirecteur.  Ik zeg dat ik hem te duur vond en mij een goedkope Russische wagen heb aangeschaft.  Ze schatert het uit en verdwijnt samen met de studenten.

Op het plein voor het hotel is een metro-ingang. Ik daal de trappen af naar het spoor.  Naast mij stappen nu twee jonge kerels. Ze spreken Duits en manen me aan om sneller te lopen. Iemand roept: ‘Halt’.  Een zwaar bewapende jongeman in uniform vraagt of wij nog geld hebben. We tonen onze lege portefeuilles en mogen doorlopen. Bij het buitengaan zie ik boven aan de ingang van de metro een bord met het opschrift:  ‘Achtung, Sie verlassen jetzt West-Berlin.’

Er wordt een bericht omgeroepen dat de trein wegens onvoorziene omstandigheden niet zal stoppen in Victoria Station. In het station waar hij dan wel halt houdt zijn er te weinig taxi’s  voor alle wachtenden. Een jonge Japanner in gezelschap van twee oudere heren nodigt mij uit in hun taxi te stappen. Ze zullen mij eerst bij mijn hotel afzetten. Ik wijs hen Buckingham Palace aan bij het voorbijrijden en grap tegen de jongeling: ‘This is where my friend Liza, lives’.  De oudere Jappen verstaan blijkbaar geen Engels en hij vertaalt mijn grap voor hen. Zij kijken elkaar grommend aan en schieten dan in een luide lach.

Ik grinnik. Naast mij in bed vraagt iemand of het prettig was.