Mijn ogen branden en ik kan ze met moeite openhouden. De monotone stem van de leerkracht is niet bevorderlijk. De wiskundige symbolen op het bord beginnen een eigen leven te leiden. Ik probeer tegen de vermoeidheid te vechten, maar de zwaartekracht wint.

‘Fief, kom maar naar voren.’
Geschokt kijk ik op.
‘Ik neem aan dat je het antwoord weet op deze opgave?’
Verbaasd zie ik dat ik mijn rechterhand hoog in de lucht heb gestoken.
Ik schuif mijn stoel naar achter en loop aarzelend naar het bord waarop diverse formules staan geschreven. Achter me hoor ik het zacht gegrinnik en gesnuif van mijn klasgenoten. Het zweet breekt me uit.

Ik tuur naar de tekens, maar ik heb geen flauw idee wat ik ermee moet. Dan schuiven de X en de Y op het bord naar me toe. Ik pak een krijtje en gehypnotiseerd beweeg ik het over het schoolbord. Eerst langzaam en beheerst, maar dan steeds sneller en sneller. De ene formule na de andere verschijnt en als ik klaar ben, leg ik met gloeiende wangen van inspanning het krijtje neer. Ik draai me om en zie dat mijn klasgenoten met open mond zitten te kijken. Ook de leerkracht is met stomheid geslagen. Met een opgeluchte glimlach loop ik terug naar mijn plaats.

‘Fief!’
Ik voel een por in mijn zij en schrik wakker. Mijn vriendin wijst naar voren. Gegeneerd kijk ik naar de leerkracht en ik hoor verschillende klasgenoten lachen. Wijzend naar het bord, sommeert hij mij naar voren te komen.
‘Nu je uitgeslapen bent, kun je de volgende som vast en zeker voor ons uitrekenen.’
Met een rood hoofd pak ik het krijtje aan dat hij me geeft en loop naar het bord. Ik kijk hoopvol naar de X en de Y, maar die blijven netjes op hun plek staan. Mijn droom is zojuist in een nachtmerrie veranderd.