#317 Het einde van de one man show

Het is weer zover. Ik heb ze allemaal stil gekregen. Het geschreeuw op het schoolplein is opgehouden en de ogen zijn op mij gericht. Ik heb toeschouwers die niet klappen en me alleen maar met grote pupillen aankijken. Voor me krabbelt Mike langzaam overeind en wrijft over zijn rood aangelopen linkerwang. 
‘Ik zou je kapot moeten rammen, maar ik ben niet zoals jij,’ zegt hij vrij hard zodat iedereen het kan horen. Grote ogen veranderen in neerslaande blikken en hoofdschudden. Ik hoor iemand om de conciërge roepen en weet dat die bij het horen van mijn naam snel zal komen. 

In stilte vraag ik me af welke straf het dit keer gaat worden. Papierprikken, de tuin achter het schoolplein schoffelen, kroos uit het nabijgelegen watertje halen, alle prullenbakken legen. Ze hebben me zo ongeveer alles laten doen wat hier mogelijk is.  

Wanneer ik de oudere man naar binnen volg hoor ik achter me het bekende hoongelach en zelfs een voorzichtig applaus. Meisjes die als een blok voor Mike vallen giechelen. Meisjes die nog steeds niet doorhebben dat ze na een avond door hem weer werden ingewisseld.  We naderen het kamertje van de directrice, die waarschijnlijk ook nog niet doorheeft dat Mike haar gechanteerd heeft zodat hij wel naar 4 havo kon. Waarschijnlijk is hij al aanwezig in het gevreesde kamertje en zit een vergelijkbaar slijmverhaal vol overdrijvingen op te hangen. Die fantast is in staat om zomaar te beweren dat ik gedreigd zou hebben hem in het watertje bij het plein te duwen, hem zou hebben beroofd, misschien zelfs wel dat ik wapens bij me zou hebben. Wanneer ik voorzichtig de deur naar het kamertje open en zijn gladde gezicht aanschouw, weet ik dat ik deze one man show ga stoppen. Binnen nu en een kwartier zal ik iets uithalen waardoor ik direct van school zal worden gestuurd.