#318 Vuurdoop (aangepaste versie)

(Aangepaste versie)

Op de tast schuifel ik langs gevels. De kraag van mijn blouse trek ik zover mogelijk voor mijn gezicht. Dikke rook beneemt me mijn adem. De weg die zich zojuist nog strak geplaveid voor mij uitstrekte, gevuld met rijen geparkeerde auto’s, is veranderd in een modderpoel waar brandende, houten krotten omver worden getrokken door ouderwets geklede mannen. Ik tast naar mijn iPhone, maar zie ineens dat ik een bruine tuniek draag. Links en rechts schieten grauwe schimmen voorbij. Ze trekken sporen van wervelende krullen achter zich aan. Op het abdijplein houd ik mijn pas in. De gebouwen staan hier verder van elkaar af waardoor de rook dunner is. Als ik omhoog kijk zie ik de imposante contouren van de abdijtoren. Die staat tenminste nog op zijn plek. Mijn gevoel van desoriëntatie wordt gedempt en een warme vertrouwdheid maakt zich tijdelijk van mij meester. Verbluft doe ik een paar passen achteruit als er weer een huis met luid geraas ineen stort. 

Ik ren terug de dikke rook in. Het lijkt of de hele stad in brand staat. Ik zak op mijn hurken om onder de zwarte aswolken door te kunnen kijken. De kleine wereld waarin ik mij bevind wordt steeds beangstigender. Wat is er met mijn vertrouwde omgeving gebeurd? Een paar meter voor mij duikt een scheepsdok op. Er ligt een ouderwets koopvaardijschip in. Ik strompel er naartoe en blijf even rusten tegen het lage muurtje dat het dok omgeeft. Zonder te kijken laat ik me in het water vallen en zak weg in een peilloze diepte. Als ik weer ontwaak zie ik twee ambulancebroeders die me op een brancard hijsen. Ze kijken verwonderd naar mijn natte, zwartgeblakerde tuniek terwijl ze me achterin de auto laden. 

(Origineel)

Dikke rook beneemt me mijn adem. Ik zie geen hand voor ogen. Links en recht schieten grauwe schimmen voorbij. Ze trekken sporen van wervelende krullen achter zich aan. Op de tast schuifel ik langs gevels. De kraag van mijn blouse trek ik zover mogelijk voor mijn gezicht. Op het Koorkerkhof houd ik mijn pas in. De gebouwen staan hier verder van elkaar af waardoor de rook dunner is. Als ik omhoog kijk zie ik de contouren van de imposante abdijtoren. Die staat tenminste nog op zijn plek. Mijn gevoel van desoriëntatie wordt gedempt en een warme vertrouwdheid maakt zich tijdelijk van mij meester. Wankelend begeef ik mij naar mijn favoriete jazzcafé. Het valt me nu pas op dat ik tot mijn enkels in de modder sta waar er tot voor kort nog klinkers lagen. Bij het jazzcafé slaan de vlammen uit de ramen. Een groep mannen is bezig om het armzalige, houten gebouwtje omver te trekken. Verbluft doe ik een paar passen achteruit als het krot met luid geraas ineen stort. 

Verward ren ik terug de dikke rook in. Het lijkt of de hele stad in brand staat. Ik zak op mijn hurken om onder de zwarte aswolken door te kunnen kijken. De kleine wereld waarin ik mij bevind wordt steeds beangstigender. Een paar meter voor mij duikt een dok op. Ik strompel er naartoe en blijf even rusten tegen het lage muurtje dat het dok omgeeft. Zonder te kijken laat ik me in het water vallen en zak weg in een peilloze diepte. Als ik weer ontwaak zie ik twee ambulancebroeders die me op een brancard hijsen. Ze kijken verwonderd naar mijn natte, zwartgeblakerde kleding. Als ik achterin de ziekenauto word geladen glij ik weer weg in een diepe roes.