Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#317 Engel van barmhartigheid (herschreven)

 

Herschreven versie

Ik blijf nog even naast haar zitten om mijn hartslag te normaliseren. Ik voel tranen opkomen; we hadden een speciale band. Ze deelde haar zorgen over de toekomst met mij en daardoor wist ik dat ik geen andere keuze had. Ik moest haar helpen, net zoals ik dat bij die anderen heb gedaan.
Ze bleek sterker dan ik had ingeschat en het zweet staat op mijn bovenlip. Ik pak haar hand en houd hem vast. De tranen branden in mijn ogen. Ik ben moe. Er is zoveel leed en ik kan zo weinig doen.  

De familie zal verdrietig zijn. Ze zullen met ongeloof reageren, maar ik weet dat ze stiekem ook opgelucht zullen zijn. Hoe vaak hoor ik op de gang de gesprekken tussen de familieleden over hoe het nu verder moet. Er worden schema’s gemaakt, afspraken verzet en ieder krijgt een taak toebedeeld. Ze zijn het hun moeder immers verplicht.
Ik zie het om me heen zo vaak gebeuren. Een vader of moeder wordt in het begin nog met liefde verzorgd, maar dan komt de vermoeidheid en de irritatie. De beschuldigingen dat de een meer doet dan de ander, of zich juist onttrekt aan de klusjes. Over het bed zullen de woorden gewisseld worden en de ouder zal dit als lijdend onderwerp aanzien en aanhoren.

Vervolgens zullen ze, na een “emotioneel maar vruchtbaar” familieberaad, besluiten dat moeder beter naar een tehuis kan. De zorg voor haar zal “met een zwaar hart” overgedragen worden aan mijn toch al overwerkte collega’s in het verzorgingstehuis. En wie is er dan wederom het lijdend voorwerp? U raadt het al.

Opgelucht dat ik haar dit bespaard heb, werp ik nog één blik op de vrouw in het bed. Ze ligt er zo mooi bij. Mijn missie is weer volbracht. Ik sluit de deur en loop naar de balie. Er is zojuist een nieuwe patiënt binnengebracht.

========
Oude versie

De uitdrukking op haar gezicht is sereen, ontspannen. De strijd duurde niet lang. Terwijl ik zachtjes over haar wang aaide en geruststellend tegen haar sprak, maakte de angst in haar ogen plaats voor berusting. Daarna gaf ze zich over aan de eeuwige rust.

Tevreden trek ik mijn wegwerphandschoenen uit en stop ze in mijn zak. Voor ik de kamer verlaat, check ik of niets mijn handelingen kan verraden. Niet dat ik bang ben om ontdekt te worden. Integendeel. Ik ben trots op wat ik gedaan heb, maar ik zit niet te wachten op al die loftuitingen van familie en collega’s. Dat ligt niet in mijn aard. Het is mijn taak om het voor diegenen op te nemen die het zelf niet meer kunnen beslissen. Het is een roeping.

Zeker, de familie zal in het begin verdrietig zijn, maar al snel zullen ze ondervinden dat het voor beide partijen het beste was. De dagelijkse zorg voor moeder wordt in het begin nog met liefde gedaan, maar dan komt de vermoeidheid en de irritatie. De beschuldigingen dat de een meer doet dan de ander, of zich juist onttrekt aan de klusjes. Over het bed zullen de woorden gewisseld worden en moeder zal dit als lijdend onderwerp aanzien en aanhoren. Hoe triest is dat.

Vervolgens zal men na een “emotioneel, maar vruchtbaar” familieberaad besluiten dat moeder beter naar een tehuis kan. De zorg voor haar zal “met een zwaar hart” overgedragen worden aan mijn toch al overwerkte collega’s in het verzorgingstehuis. En wie is er dan wederom het lijdend voorwerp? U raadt het al.

Ik werp nog één blik op de vrouw in het bed. Ze ligt er rustig bij. Mijn missie is hier volbracht. Ik sluit de deur en loop naar de balie. Er is zojuist een nieuwe patiënt binnengebracht.

 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi verhaal, maar nu is het aan mij om te zeggen dat ik weinig begrip kan opbrengen voor de handelingen van de hoofdpersoon. :-)

Na het schrijven van een verhaal, neig ik ernaar te kijken of ik voltooide zinnen kan veranderen in onvoltooide; een zin als De angst in haar ogen had snel plaatsgemaakt voor berusting en ze heeft zich overgegeven aan de eeuwige rust. verander ik bijvoorbeeld liever in De angst in haar ogen maakte snel plaats voor berusting en ze gaf zich over aan de eeuwige rust., maar dat is wellicht een persoonlijk smaak- en stijlverschil.

Twee vragen houden mij bezig:

- Voor ik de kamer verlaat, check ik of niets mijn aanwezigheid kan verraden. Als ze verzorger is, is het toch niet gek dat ze in de kamer verbleef? Is het niet beter aanwezigheid te veranderen in handelingen?

- Is Er is zojuist een nieuwe opname binnengebracht. geen contaminatie?

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Musonius, poets wederpoets? :-)

Ik heb je adviezen ter harte genomen en een en ander aangepast.
Wat betreft je opmerking over de contaminatie: wat klopt er volgens jou niet? Zojuist en nieuwe of nieuwe opname? 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Opname binnengebracht (opnemen en binnenbrengen) is mijns inziens dubbelop. Er is iemand opgenomen of binnengebracht. Een van die twee lijkt mij voldoende.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Brrr Fief, ik krijg de rillingen van deze engel die graag voor God speelt en beslist over leven en dood...  Ik kan ook geen sympathie voor haar opvatten.  Misschien dat ze voor mij te berekend of te kil overkomt in het verhaal. Doet ze het wel uit mededogen? Ik twijfel..  Overigens vond ik het zelf ook erg lastig om in 300 woorden het sympathieke in mijn personage te knutselen :) Verder is je verhaal weer op z'n Fiefs top geschreven!

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Chantal, mijn hp is een moordenaar, maar ze doet het zeker uit mededogen. Voornamelijk voor de patiënt. Ze wil haar patiënt verder leed besparen. Zoals ze zelf zegt, ze komt op voor diegene die het zelf niet meer kunnen beslissen. Blijkbaar komt dat niet goed uit de verf. Ik zal eens kijken hoe ik dat kan veranderen. 

Bedankt voor het lezen en toch je pluim op het eind.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Musionius, voor mij, als verpleegkundige, is de term "een opname" ook gerelateerd aan een persoon die is opgenomen. Die term wordt bij ons als normaal gebezigd. De nieuwe opname is binnengebracht. In die zin zie ik het niet als een contaminatie, maar dat komt dan waarschijnlijk omdat het voor mij gewoon is dat te zeggen. Ik zal het veranderen in "patiënt".

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Fief, Chantal en Musonius: dit stukje past perfect binnen de opdracht. Hoe moeilijk het meevoelen met de dader ook valt toch blijft de vraag hoeveel moed het vergt om als arts in uitzichtloze situaties een humaan besluit te nemen. Er is al veel inkt gevloeid over het verschil tussen enerzijds de bruuske uitvoering van euthanasie, ook al wordt deze zorgvuldig besproken en voorbereid en anderzijds de palliatieve zorg waarbij het leven van de patiënt langzaam wordt uitgedoofd met behulp van zware medicatie.  Zoals Fief het pijnlijk aantoont vrees ik dat als het er op aankomt men zich een barmhartige engel naast zijn ziekbed wenst.

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

 

als lijdende onderwerp aanzien en aanhoren. Hoe triest is dat. (Moet misschien beter zijn: -als lijdend voorwerp-

Vervolgens zal men na een “emotioneel, maar vruchtbaar” familieberaad besluiten dat moeder beter naar een tehuis kan. De zorg voor haar zal “met een zwaar hart” overgedragen worden aan mijn toch al overwerkte collega’s in het verzorgingstehuis. En wie is er dan wederom het lijdend voorwerp? U raadt het al.   (Ik dacht eerst dat het cynisch/sarcastisch bedoeld was, oftewel: wie is het slachtoffer? Ik, als overwerkte verpleegkundige.-, maar ik zie nu dat het slachtoffer inderdaad de patient/bewoner is, die zelfs in het verpleeghuis niet de aandacht krijgt die zij nodig heeft.

Ik werp nog één blik op de vrouw in het bed. Ze ligt er rustig bij. Mijn missie is hier volbracht. Ik sluit de deur en loop naar de balie. Er is zojuist een nieuwe patiënt binnengebracht.

 

Ik zie hier trouwens wel cynisme. Oftewel: Dit is niet de eerste, en zeker ook niet de laatste patient die deze "behandeling"krijgt.

Ook al wordt het gedaan uit mededogen, de zuster der barmhartigheid beseft wel terdege, dat het niet kan en mag. Hierbij kruipt u goed in de huid van de zuster, en laat haar perspectief op de zaken/wereld/mens zien.

Het is niet speciaal uit wreedheid dat ze mensen "vermoord".

Maar ze krijgt er al goed de smaak van te pakken.

Dat is wat het laatste zinnetje zo goed maakt.

 

Maar het had allemaal nog spannender, sinister, dubbelzinniger, dramatischer, cynischer,sarcastisch gekund.

Maar in een paar pennenstreken, schrijf je een meeslepende schets/verhaal

sorry voor kleine typefoutjes van mijn kant

Groet Simon

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Simon, bedankt voor je scherpe blik. Ik heb "lijdende voorwerp" aangepast. Je hebt het goed gelezen. De nieuwe patiënt is mogelijk haar volgende slachtoffer.

Maar het had allemaal nog spannender, sinister, dubbelzinniger, dramatischer, cynischer, sarcastischer gekund.--- daar heb je gelijk in, maar dan kan de lezer al helemaal geen begrip meer opbrengen haar daden. Dat was de opdracht. Het verhaal vanuit de dader op een manier schrijven dat de lezer toch begrip voor hem of haar heeft. 

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Stagiair
  • Redacteur
  • Uitgever

Hallo Fief, interessant dat jij als verpleegkundige dit thema kiest. Mooie schets. De discussie spitst zich toe op de invoelbaarheid, kun je meeleven met de dader? Een suggestie: jouw dader redeneert vooral. Hij/zij is iemand met een missie. Misschien zou het werken als hij/zij desondanks ook fysiek zou reageren op de handeling. Hartslag, ademhaling, zweten, zodat het geheel minder klinisch wordt en er spanning ontstaat tussen hoofd en emotie. Maar hoe dan ook, interessante schets en mooie, dreigende laatste zin.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wauw, Fief, wat een wereld van verschil! Het is een totaal ander verhaal geworden! Ik vond het al een goed verhaal, maar je hebt van een engel des doods, een koele moordenares die als een god over leven en dood beschikte, een zeer menselijke, zorgzame verpleegster vol mededogen gemaakt, maar die je toch als dader blijft zien die voor anderen denkt en ongevraagd levens beëindigt, en dat maakt het zo griezelig. Hulde!

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Precies, deze verpleger beslist over het leven van anderen met veel practische excuses omkleed. Een engel des doods. Het lijkt me goed dat je niet met haar/hem kunt meevoelen. Goed beschreven. Heftiger hoeft het voor mij niet.

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief,

Mooi en helder verhaal. Je hebt het begin ijzersterk gemaakt in de aangepaste versie. Klein spelfoutje, het is ;'ik houd' (eerste alinea).

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Pfft Fief,

... je brengt de realiteit zo wel erg dichtbij. Duidelijk geschreven. Vooral het vruchtbaar familieberaad.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Riny, dank je wel voor het lezen. Ik heb het familieberaad twee keer meegemaakt. Gelukkig in meer respectvolle setting. In beide gevallen was het een keuze die gemaakt moest worden om de partner te ontzien, maar het blijft een verschrikkelijke keuze om te maken.

 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief,

Ik sluit me aan bij de rest; beide verhalen zijn top! De eerste alinea van de eerste versie vind ik zelfs nog mooier dan de herziene versie: dat de patiënt in rust heen is gegaan maakt op de een of andere manier nog meer indruk en zorgt ervoor dat ik me beter in kan leven in de hoofdpersoon. Ze lijkt zo meer op een redder (vanuit haar perspectief) en minder op een moordenaar.

lijdende onderwerp

Volgens mij is het foutje er bij het herschrijven weer ingeslopen: ("lijdend onderwerp"/"voorwerp")

Fijne dag!

 

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief,

wat mij betreft sla je met deze opdracht de spijker op de kop. Deze verzorgster vermoordt oude weerloze mensen, maar doet dat in haar eigen beleving uit ‘naastenliefde’, en in de illusie dat ze de familie en bejaarde zelf hier uiteindelijk een plezier mee doet. Vreselijk, maar je weet het erg geloofwaardig te brengen. Knap geschetst.