#314 Mijn man is klusser
Aan het ontbijt meldde Eric opgewekt dat hij ging klussen. Voor de zoveelste ‘laatste’ keer. Ik had er niets tegenin te brengen, het was geen vraag.
Ja, ik was kwaad, maar waarom? Dat wist ik niet en dat maakte het er niet beter op. Ik zal het hem laten voelen, ooit. Hij zal er nog achter komen… Dat hij zo niet met mij kan omgaan. Ik kies voortaan ook voor mezelf, voor wat ík belangrijk vind op dat moment. Ik laat me niet meer vermurwen als het hem niet bevalt. Jammer dan.
Maar dat zijn gedachten. Hij zal niet beseffen waarom ik zo bokkig doe en er dus ook niets van begrijpen en leren.
Ik houd zo vaak rekening met hem, zoals met zijn afkeer van rokers..., zijn onophoudelijk geklaag, zonder iets te ondernemen, stoort me meer dan de sigarettenstank tijdens het eten.
Hij niet. Als ik iets niet fijn vind gaat hij gewoon door met zijn plan en komt aan het eind van de dag fluitend thuis. Terwijl ik me rottig voel en niet zomaar die knop kan omzetten. Logisch: ik ben de gekwetste, hij de kwetser.
--&--
Aan het ontbijt meldde Eric opgewekt dat hij ging klussen. De afgelopen vier jaar gaat hij vrijwel elke zaterdag naar het huis van zijn ouders om het klaar te maken voor de verkoop. Ik weet niet wat er allemaal moest gebeuren, maar het bleek een tijdrovende klus. Eerst moest hij wachten op een schilder die de voorkant opnieuw in de verf zette, daarna op metselaars die het vervallen muurtje zouden herstellen, vervolgens op iemand die het mos van het dak kon verwijderen, toen op een nieuwe garagedeur die lang op zich liet wachten, et cetera, et cetera. Er is een groot tekort aan vakmensen, dan krijg je dat. Hij heeft geen twee rechterhanden, al ziet hij dat zelf ietsje anders, en kan natuurlijk niet alles zelf doen.
Ik ga nooit mee. Ik heb heel andere opvattingen over wat te doen en hoe het aan te pakken. En omdat we het allebei beter weten, is dat het beste. Ik noem het altijd grappend zijn hobby, en hij schudt elke keer serieus zijn hoofd.
De zaterdag is een dag voor mij alleen. Als hij thuiskomt drinken we een biertje en trekken een zak chips open; het weekend is weer begonnen.
Hoi Katja, het is wat, die…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Katja, het is wat, die klussende mannen. Daar wordt je de ene keer heel blij van en een andere keer kan het ook vervelen. In het eerste stuk lees ik je ergernis (altijd maar rekening moeten houden met een ander) en in het tweede stuk je tevredenheid (lekker de zaterdag voor jezelf). Mooi verwoord, graag gelezen.
Ik houd zo vaak rekening met hem, zijn weerstand tegen rokers die hij zo overdreven ventileert, dat dat me meer stoort dan de sigarettenlucht tijdens het eten. --- dit vond ik een lastige zin en ik weet niet precies hoe je die bedoelt.
Ja dat klopt Fief, ik zal er…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Ja dat klopt Fief, ik zal er nog eens naar kijken. Bedankt voor je compliment.
Hoi Katje, je tweede…
Lid sinds
7 jaar 10 maandenRol
Hoi Katja, je tweede personage maakt er duidelijk het beste van; volgens mij is dat een verstandige keuze. Geen irritatie, geen discussie over welke verfkwast gebruikt moet worden; heerlijk een dagje voor jezelf en tenslotte gezellig een biertje met een bakkie chips.
De tweede alinea van het eerste verhaal vind ik wat raadselachtig; de HP was kwaad maar wist niet waarom, vervolgens laat ze het hem - ooit - nog wel eens voelen, dat hij zo niet met haar om moet gaan. Voilà, is dat dan niet de reden waarom ze kwaad was?
Met vriendelijke groet,
Ton Badhemd
Ha! Leuke uitwerking van de…
Lid sinds
4 jaar 3 maandenRol
Ha! Leuke uitwerking van de opdracht!
Ik vind uit je eerste tekst niet alleen ergernis, maar ook zelfmedelijden duidelijk naar voren komen. Ik vind dat je sterk het soort bui overbrengt waarin je niet alleen boos bent op de ander, maar ook vooral jezelf even ontzettend zielig en "slachtofferig" vindt. De emotie springt er leuk uit, zeker in de eerste tekst.
Qua schrijfstijl vind ik de tweede tekst weer net iets vloeiender. Zonder dat er echt iets mis is met de eerste hoor!
Dankjewel Ton en Marianne,…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Dankjewel Ton en Marianne, wat een mooie complimenten.
Ton, het was iets als voortschrijdend inzicht. Soms word je overmand door emotie en weet niet meteen waarom, waar hetvandaan komt, vooral al het rationeel in orde lijkt te zijn. Herken je dat niet?