(1)

In een dagblad met een bescheiden oplage las ik dat steeds meer jongeren het als nogal intimiderend ervaren als aan het einde van een zin een punt staat. Een onderzoek heeft zoiets uitgewezen. Of het nu om een appje gaat, om een tweet of om zinnen in een langere mail: als er een punt achter staat moet je het bericht kennelijk als zodanig accepteren. Zonder punt is er sprake van een open einde en word je als het ware uitgenodigd om te reageren.

Dat niemand daar eerder opgekomen is! Eerlijk gezegd heb ik nog nooit over de punt nagedacht. Het is een soort van traditie om zinnen af te sluiten. Dan staan ze er maar, die zinnen, als een uiting van iemand die misschien niet eens iets te zeggen heeft….

Maar nu: revolutionair, dat is het. Voortaan is iedereen vrij om van alles met iedere zin te doen… Ermee aan de haal te gaan! Van nu af kunnen zinnen meegaan met de tijd, onderhevig zijn aan nieuwe inzichten, zelfs vrijelijk aangevuld worden, als verrijking van de taal.

Ik haal diep adem. Dit is de ultieme bevrijding van het gesproken woord. Van de schrijver zelf!

(2)

In een dagblad met een bescheiden oplage las ik dat steeds meer jongeren het als nogal intimiderend ervaren als een zin eindigt met een punt. Een onderzoek heeft zoiets uitgewezen. Of het nu om een appje gaat, om een tweet of om zinnen in andere berichten: zonder die punt is er sprake van een uitnodigend open einde, maar als er een punt achter staat wordt kennelijk geen tegenspraak geduld.

Ik heb daar nooit zo over nagedacht. In groep drie leerde ik achter iedere zin een punt te plaatsen. Het ging om een soort van beleefdheid: de lezer mocht even ademhalen….

Onwillekeurig denk ik ook aan berichten dat bepaalde jongeren anderen om het minste of geringste met kapmessen te lijf gaan. Schokkend. Want is een punt niet per definitie het minste en ook het geringste van alles?

Ik moet nog een app naar een groep middelbare scholieren versturen… durf ik dat nog? Ik doe de lichten uit, sluit de gordijnen en zet aarzelend een punt achter mijn laatste bericht.

Later word ik zwetend wakker. In de verte hoor ik mensen schreeuwen. Ze komen dichterbij. Ze beuken op mijn deur. De messen zijn geslepen.