#314 - Emotie - Vrijdagavond

Hij gaat op vrijgezellenweekend. Zijn beste vriend gaat trouwen. Ze loopt met hem mee naar de auto, geeft hem een dikke zoen.  
‘Geniet ervan schatje, veel plezier, stuur een paar actiefotootjes!’ Ze maakt haakjes met haar wijsvingers, knipoogt.  
Als ze terug binnenkomt roept ze door de gang:  
‘Meisjes, we hebben het ‘kot’ voor ons alleen,Jihaa!’   
Ze gaat er eens goed van profiteren samen met haar dochters, de boel de boel laten.   
‘Wat willen jullie eten... pizza, pizza of...?’ 
‘Piiiizzaaaa!’ roepen ze alle drie, ze liggen in een deuk om hun flauwe mopje.  
Ze ziet een bon van de ‘Pizzaman’ op de koelkast plakken, twee pizza’s voor de prijs van een’ nog tot vandaag geldig. Het kan maar meezitten, denkt ze.    
Ze doen nog snel een spelletje ‘Mens erger je niet’ in afwachting van de levering die nogal lang op zich laat wachten.  
Lichten uit, kaarsjes aan, hoe meer hoe beter. BH uit, gemakkelijke broek aan en Netflix op.  
Even later liggen ze met de pizzadoos op schoot, languit in de zetel.  
‘‘Wat moet een mens nog meer hebben!’ zegt ze. 

********************

Het hele weekend alleen thuis met twee kinderen. Ze zucht. 
Een vrijgezellenweekend noemen ze dat! Dat die mannen tegenwoordig een heel weekend nodig hebben om zich zat te drinken en te bewijzen dat ze nog ‘jong’ zijn, dat begrijpt ze echt niet.   
Hij pakt zijn kleren in en is klaar. Gemakkelijk zat.  
Ze zwaait hem uit en roept hem nog toe dat hij voorzichtig moet zijn en zich verantwoordelijk moet gedragen.  
‘Kom alsjeblieft op tijd terug voor het avondeten zondag en vergeet niet te tanken zodat ik maandag niet met een lege benzinetank langs de kant van de weg sta!’  
Ze slaat de deur dicht en mompelt: ‘Lul.’ 
Zij zal het hele huishouden wel bestieren. Zij kan natuurlijk nooit weg, want dan staat het huis op stelten.   
Ze schiet in actie.  
‘Kom meiden!’ zegt ze, ‘genoeg gelanterfant, het werk gaat spijtig genoeg niet lopen. Ruim nu eens voor één keer op!’  
Ze dirigeert de meisjes terwijl ze ondertussen de groenten en aardappelen snijdt. Ze voelt haar ogen vol lopen, het wordt een beetje wazig. 
‘Godver,’ roept ze, als ze in haar vinger snijdt. ‘Waarom moet mij dat weer overkomen?’