Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#313 De eenzame mier

De druppel abrikozenjam die van haar mes af viel bracht veel teweeg, zag ze al aan het drukke heen en weer geloop van kleine mieren. Haar ogen lichtten op en ze schoof net iets opzij op het stoffige pad, om hen beter te kunnen bekijken. Ondertussen nam ze een hap van haar brood.

“Kijk, kijk!”, fluisterde ze, als om de kriebelbeestjes niet te storen. “Kijk nou, ze hebben kleine kluitjes klei erin gegooid, en nu halen ze die er samen weer uit, vol met jam, om naar hun huis te brengen”. Het voelde bijna alsof ze een biologische ontdekking had gedaan. “Ze gebruiken gereedschap”, zei ze. En onbewust met net iets meer nadruk: “en ze werken zo mooi samen”.

Hij keek langs haar heen en negeerde haar. “Ik vind het leuk om te zien”, probeerde ze het nog eens.

Kalm en met een kleine glimlach, die bij haar meteen weer het onbestemde gevoel in haar buik opriep, wees hij naar een andere mier. Een stuk buiten de groep. “Een vechtmier. Hij is veel groter. En zie je zijn kaken? Hij bijt die kleintjes met gemak dood”.

Ze keek naar de grond en ze aten zwijgend verder. Zodra hij zijn brood op had, stond hij op en zei: “We gaan”. Hij pakte zijn fiets met de reistassen van de grond, reed weg en sloeg rechtsaf.

Aarzelend stond ook zij op. Ze propte snel de laatste hap in haar mond. Daarna wierp ze nog een laatste blik op de grond, op haar mieren en op die ene van hem. “Zou hij eenzaam zijn?”, peinsde ze, twijfelend of ze aan de jongen dacht of aan de mier, terwijl ze langzaam haar hand uitstrekte naar haar bepakte fiets.

Herinneringen flitsten door haar hoofd, een paar tellen maar. Ze stond op. Rechtte haar rug. Haar ogen lichtten ineens weer op. Snel sprong ze op de fiets en reed weg.

Linksaf.   

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Sorry, dit gekke stukje had ik een paar dagen geleden geschreven. Het past binnen de letter van de opdracht (technisch gezien gaat t over een liefde in de zomer), maar niet echt binnen de geest (erg romantisch hebben ze het niet). Vanavond probeer ik nog een ander verhaaltje te maken, ik heb al wel een idee, dat beter past...

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hm. Ik weet t niet, het wil niet zo lukken met die romantiek. Volgens mij vind ik tragische en mislukte liefdes leuker om op te schrijven! Ik weet de verhaallijn die ik hebben wil...maar heeft er iemand tips hoe je romantische scènes schrijft zonder dat het wel heel over-the-top zwijmelig en sentimentelig wordt? 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Marianne, wat een bijzondere invulling van de opdracht. Je hoeft je niet te verontschuldigen als je denkt dat je niet geheel de opdracht volgt; de opdracht is een vertrekpunt, inspiratie voor een verhaal. Eenieder vult dat naar eigen believen en goeddunken in.
Je illustreert heel mooi hoe de karakters en interesses van de 'zij' en de 'hij' in je verhaal verschillen, niet alleen door hun observaties en wat ze erover zeggen, maar ook met hoe ze vertrekken van hun lunchplek.
Het einde maakt het af. En met dat einde vind ik overigens dat je zeker voldoet aan de letter en de geest van de opdracht, al is het maar omdat je daarmee een streep onder de relatie weergeeft. Hoewel iemand die een romantisch (keukenmeidenroman-achtig?) verhaal over een vakantieliefde verwacht wellicht teleurgesteld kan zijn. Je kunt als schrijver niet aan ieders verwachting voldoen; maak je eigen verhaal en wees er trots op.

Met vriendelijke groet,

Ton Badhemd

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Ton! Dankje! Ja, eigenlijk vind ik het ook wel okay zo. Bedankt voor je feedback. Ik had nog een verhaal met een echte romance geprobeerd, maar het voelde inderdaad alsof het een keukenmeidenroman werd. Hier ben ik bij nader inzien toch blijer mee. Al post ik mn romannetje misschien ook nog. Maar ik zal trots zijn op mn verhalen. ;) 

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Marianne,

Mooi hoe je in dit verhaal met maar een paar woorden en een hele sfeerschets het verlangen naar (meer/betere) samenwerking uitdrukt die de vrouwelijke hoofdpersoon (ook fysiek) ervaart.
Het gemier van de mannelijke hoofdpersoon naast de zo lief door jou beschreven hardwerkende mieren met hun kluitjes klei (met zo'n beeld heb je mijn aandacht te pakken) vind ik treffend.

Jaaaa linksaf, ik ben trots op je;-)

hartelijke groet van Pindarots