#312 het witte laken

Hoi Lisette, ik heb je gemist maar deze bijdrage is het wachten waard! In enkele regels zóveel vertellen, je schetst een mooi contrast tussen de normen van vroeger en nu. Ik ben zeer onder de indruk!

Met vriendelijke groet,

Ton Badhemd

Voor mij is het verhaal een raadsel. Ik kan er vanalles bij bedenken, maar kan het niet rond krijgen.

Ton, bedankt voor je enthousiaste reactie; ik vreesde al dat ik teveel in te weinig regels wilde proppen, maar gelukkig ben jij mee!

Katja, tja, het vraagt nogal wat van de lezer. Het is niet voor iedereen, dat geef ik direct toe - al vind ik het niet erg als je er je eigen dingen bij bedenkt. Het is een beetje een gedachtestormpje.
Ik wil je wel wat van mijn ideeen geven om het rond te krijgen: Zij opent haar ogen niet meer, en gezien zijn associaties, is het laken waarin haar handen knijpen wit, zoals ze zelf nooit hadden; dat zal dus wel een ziekenhuislaken zijn, gecombineerd met de dochter waarvan hij in de laatste alinea hoopt dat ze nog 'op tijd' zal zijn, zal hij dan wel aan het sterfbed van zijn vrouw zitten. En hij ziet die ene andere keer dat haar handen en een wit laken bij elkaar kwamen levendig voor zich; het formele begin van hun leven samen. Moet de lezer wel bekend zijn met het gebruik na de huwelijksnacht een laken met bloeddruppels buiten te hangen, en hoe meisjes die geen scheurend maagdenvlies hadden, dit oplosten met een vingerprikje. Die baby was dus gewoon volgroeid bij de geboorte, maar dat kon niet hardop uitgesproken worden, want de bruiloft was nog geen negen maanden geleden. Kennelijk is het gezin op enig moment verhuisd, wat nog een ingrijpende overgang was, maar de inmiddels volwassen dochter verblijft kennelijk in weer een ander buitenland, wat tegenwoordig makkelijker is. Dat soort dingen. Wat hem zo invalt aan dat bed; zijn leven met de stervende overdenkend.
Ook jij bedankt voor je reactie.

Hoi Lisette, ik ben onder de indruk hoeveel je in zo'n korte tekst weet te vertellen. Erg mooi. Het laken en de zeven maanden waren duidelijk. Ik was zelf ook een zesmaands kindje 😉

Heel mooi gevonden. Met plezier gelezen.

Hoi Schrijvenmaar, leuk om weer eens iets van je te lezen. Wel vond ik je stukje wat raadselachtig.

De gewoontes van het bebloede laken en de vingerprik kende ik vooraf bijvoorbeeld niet, dus die laag ontging me. Desondanks vind ik dat het verhaal te weinig houvast biedt (hyperbool, tijdsprongen, suggestie). Vier van die grote thema's (dood, seks, geboorte en afstand) in zo'n klein stukje lijkt me wat overdadig. Misschien zou een titel over de dood de insteek verduidelijken: vooral dat thema is impliciet, terwijl dat feitelijk het onderwerp is, of op zijn minst de setting. Wel mooi geformuleerd,als altijd.

Fief en Kruidnagel ook bedankt voor jullie reacties; probeer ik eens uit te vinden hoeveel ik in zo weinig woorden kan proppen, voordat het de lezer gaat duizelen, blijken de reacties half om half ...

dat het sterfbed te impliciet is, vind ik een interessante opmerking waar ik nog even over denk

Heel eerlijk gezegd: ik kan er geen touw aan vastknopen. Jammer van al die mooie zinnen dat - voor mij - de samenhang ontbreekt.

De bedoeling van de opdracht is dat een bijdrage ook  een originele titel meekrijgt. Zoals Kruidnagel schrijft zou een aangepaste titel de aangegeven verwarring bij de andere lezers kunnen voorkomen. Als van elke (lange) zin een alinea wordt gemaakt kan alles veel duidelijker worden, of was het de bedoeling om de tekst op die manier raadselachtiger te maken?

Suggestie voor de titel: Het nakende witte licht

Bedankt voor jullie reacties.

De bedoeling was vooral menselijk denken weer te geven; ik lees vaak gedachtenstromen die op mij niet erg gedachtenstromerig overkomen. Gedachten lopen (volgens mij) doorgaans weinig gestructureerd, vooral associatief en dus heel persoonlijk. Een enorme uitdaging voor de schrijver dit redelijk realistisch weer te geven, op een manier dat de lezer het ook nog enigszins kan volgen. Ik heb mijn eerste poging gewaagd ... en neem alle reacties mee voor een volgende, ooit.