#312 Laatste avondmaal

Spannend! Ben benieuwd naar het vervolg: wordt ze ontmaskerd? En hoe kreeg ze hem in dat moeras? Is die vriendin gewoon een vriendin of dé vriendin, en was die al in beeld ten tijde van de lasagna?

Alleen de zin “Dan ga ik een plaatsje krijgen” begreep ik niet, en is volgens mij niet nodig.

hoi Fief,

na de reactie van Maaike begrijp ik je verhaal beter.  De zin die zij niet  begrijpt begreep ik ook niet, of het moet op een plaatsje in de gevangenis duiden.

goed gevonden!

Mooi verhaal! Roept inderdaad op een positieve manier vragen en nieuwsgierigheid op. 

Hoi Marianne, Katja en Maaike, dat zinnetje had ik bedacht als antwoord op de opmerking "dan kun je het een plaatsje geven". Katja heeft het begrepen, maar als het alleen maar vragen oproept kan ik het beter weghalen. 
Bedankt voor het lezen en jullie complimenten.

Hoi Fief, wat heb je me weer verrast met een prachtig verhaal. De bijzondere twist aan het einde maakt het helemaal af!
N.a.v. Maaikes vraag over 'dé vriendin'; je verhaal zou nog een bijzondere wending krijgen, als je in de laatste alinea zou zeggen:  'Ondefinieerbare brokjes van wat onze eerste lunch samen was, ... ' 
Ik heb genoten, van je verhaal dus; ik houd niet van lasanga ... ;-)

Met vriendelijke groet,

Ton Badhemd

Hoi Ton, wat gezellig dat je weer langs kwam. Bedankt voor je compliment.
Tja, die vriendin. Ik heb haar eigenlijk bedacht gewoon als een vriendin die me bij wil staan als ik mijn man moet identificeren.
 

Hoi Fief,

Lekker spannend geschreven. Het is een mooie basis voor een scene in een goede serie. Je kan er zo een heel verhaal bij bedenken. Achter de zin: 'Mijn vriendin pakt mijn hand stevig vast.' staat wel een punt teveel. 

Hoi Jurrit, bedankt voor je scherpe blik en je mooie commentaar.

Hallo Fief, 

Oh wauw, wat een spannend verhaal. Je schrijft inderdaad op zo'n manier dat je benieuwd bent naar wat er allemaal achter zit. Tof hoor!

Groetjes, Krabbels van Jacq

Dank je wel, Jacq

Hoi Fief, knap geschreven. Vanaf het begin zit de spanning er in en word ik meegesleurd in het verhaal. Het einde - de laatste zin ‘Jouw lasagne is om te kotsen.’ is hilarisch. 

Ondefinieerbare brokjes van wat eerst onze lunch was, geven het laken een bizar gezicht en ik krijg de slappe lach. Ik herinner me zijn laatste woorden: ‘Jouw lasagne is om te kotsen.’  De laatste zin staat enig zins op zichzelf als je begrijpt wat ik bedoel - misschien; ...en ik krijg de slappe lach wanneer ik me zijn laatste woorden herinner...

witte laken een stukje op Het gezicht van mijn vriendin Hier ontbreekt een punt.

Hoi Novus, bedankt voor je scherpe blik.

Ik heb jouw suggestie om die laatste zin aan te passen overwogen. Echter mijn hp krijgt de slappe lach omdat  haar vriendin over het laken spuugt waardoor ze aan die laatste woorden moet denken. Bij jouw suggestie krijgt mijn hp de slappe lach omdat ze aan de laatste woorden moet denken. Ik laat het daarom zoals het is, maar dank voor het meedenken.

Hallo Fief,

Beeldend geschreven en inderdaad spannend van begin tot eind. Grappig alle verschillende interpretaties. Jouw woordkeuze is soms wat klassiek: 'lood in schoenen, schoorvoetend, weeig gevoel'. In dit verhaal werkt het naar mijn idee wel goed in combinatie met de uitsmijter '...is om te kotsen'. Dus als dat met opzet is: prima.

Hoi Frank, bedankt voor je positieve reactie. Ik was me niet bewust van de klassieke woordkeuze. Ik zal daar eens op letten bij volgende teksten. Hoewel ik me afvraag of daar iets mis mee is.