Het laken

Als laken zag ik het licht,

zo'n zestig jaar geleden

als huwelijkscadeau 

van een verre nicht.

Ik weet nog hoe ik werd uitgepakt

en zie nog hoe het bruidje lacht.

Ik was nog zo puur en maagdelijk wit,

mijn vuurdoop werd hun huwelijksnacht.

 

Ach, als laken maak je zo veel mee:

onder mij zijn kinderen verwekt

en zelfs ook geboren,

eenmaal heeft mevrouw

een foetusje verloren.

Als laken krijg je dus te maken

met vooral ook nattigheid,

en niet alleen met soms wat bloed,

maar ook met tranen van het lachen,

of geschreid uit bitterheid.

Ik werd nat van spuug en zweet,

en, dit mag ik best verklappen,

soms ook van nachtelijke sappen.

En één keer,

meneer moest zich diep schamen,

het nachtelijke sap

van een wildvreemde dame.

 

Maar als laken 

kreeg ik ook te maken

met de moderne tijd:

werd ik nog als jonge meid

in de wastobbe geschrobd 

en door de mangel nog gehaald,

de tijd die heeft mij ingehaald.

Ik heb het eerste wasmachine

van binnen mogen zien,

en ook de eerste droger.

Maar erger nog,

dekbedden kwamen in aanzien hoger

dus ook hun overtrekken,

in bloemmotief ook leuke ruit:

kleur kwam in en wit was uit.

 

Ik belandde dus steeds vaker

in de linnenkast

tussen oude slopen

en tafellakens van damast.

Maar kwam mevrouw voorbij

dan opende zij de kastdeur even

en zij streelde mij.

 

Mevrouw heeft mij zestig jaar bewaard,

en nu, nu ligt zij opgebaard

op mij, haar eerste laken.

Mijn taak als laken is volbracht

en men sluit haar kist nu zacht.

 

Mijn leven als laken is voorbij

en het was rijk en goed.

Nu ga ik zelf naar de hemel,

de Hemel van het Beddengoed...

 

                                        Nelleke