Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

309 The Razor's Edge

In die dagen kwam ik terug uit India. Ik was compleet berooid nadat ik van mijn laatste centen een treinticket had gekocht naar Teheran. Daar stond ik dus op het perron. Mijn maag knorde en ik was mij sterk bewust van de kwetsbaarheid die armoede niet alleen doet voelen, maar ook verspreiden. Wel, ik had het eerder meegemaakt en alles overleefd.

Verderop bij de douane liet ik het papier zien dat volgens Yogananda mij een halfbloed Tamil zou schijnen, met werkvergunning voor de nieuwe terminal op Khomeini International. Ik was diep verbrand, vol goede moed en droeg de vodden die bij het papier hoorden, maar de lachende Pers vertrouwde het niet. Pas nadat mijn zakken en mijn achterste leeg bleken mocht ik door.

Het was intussen donker geworden. Ik liep moeizaam door de straten tot ik bij een internetkaffee ging zitten en in de volgende dagen voldoende muntjes bij elkaar bedelde om mijn zus te kunnen appen.

'Hey Erika. Lang niets gehoord. Hoe gaat het? Zeg ik zit in Teheran zonder een rooie cent. Ik wil naar huis via Istanboel en Rome. Kun je missschien een paar honderd of misschien duizend euro missen voor je kleine broertje? Het beste stuur je het geld naar Iran Post Headquarters op mijn naam en dan zie ik je over een week. Groetjes van Herman.'

Die week ging voorbij. Ik hield me in leven met wat ik vond of kreeg toegeworpen. Ik stonk een uur in de wind omdat mijn liezen aan het korsten waren en mijn anus ontstoken. De honger knaagde als een rat aan mijn darmen en elke dag checkte ik de app en telkens vergeefs. Tot ineens:

'Hey Herman. Met mij gaat het goed en met jou? Jij bent me een mooie. Vier jaar niks laten horen en dan vragen om duizend euro. Dacht je dat het geld op onze rug groeit? Robert zei dat het een grapje was of oplichting, maar ik denk gewoon dat je moet gaan werken voor je centen net als wij. Wanneer word je eindelijk eens volwassen, ventje? Groetjes van Erika.'

Toen verliet ik de binnenstad. Ik sleepte me naar de rivier met mijn laatste krachten om me te wassen en schoon te zijn voor het onontkoombare. Er lag een lichaam in de modder voor me. Een naakte man, oud, uitgeteerd, aangespoeld. Mijn hand streelde zijn dode hoofd zonder dat ik er erg in had. Hij was mijn broer.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Haveewee, je hebt een bijzonder verhaal geschreven. De laatste zin vond ik erg verwarrend en roept vragen op. Hoe komt die broer daar? Hoe oud ben jezelf als de dode man oud en uitgeteerd is?

Je checkt elke dag je app, maar je moet geld bij elkaar bedelen om je zus te kunnen appen. Die begreep ik ook niet goed.

...dat volgens Yogananda mij een halfbloed Tamil zou schijnen ---- dit begreep ik niet helemaal, maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.

 internetkaffee --- internetcafé

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ja, dat is razor's edge! Over the edge zelfs. Een bijzonder verhaal inderdaad.

En waarom kan je hp niet werken? Dat kan natuurlijk allerlei redenen hebben.

Internetcafé's zijn die er nog?

Ik geef je zus wel gelijk, die van de hp dan.

 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi HaveeWee, intrigerend verhaal, dat ik zonder verdere achtergrondinfo niet helemaal snap. Wel mooi geschreven, maar ik worstel met het 'schijnen' in de zin over de halfbloed Tamil. Het einde vind ik verrassend en vooral mysterieus. Maar ook hier weer schiet mijn snappertje ietwat tekort bij gebrek aan kennis van het boek (of film?) waar de titel naar verwijst.

Met vriendelijke groet,
Ton Badhemd

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo mensen,

Bedankt voor het reageren. The Razors Edge is een roman van William Somerset Maugham uit de jaren tussen de wereldoorlogen, het interbellum, met enerzijds the roaring twenties en anderzijds de grote depressie daarna. Rijkdom en armoede dus. Het boek is verschillende keren verfilmd, het laatst in 1984 met een hoofdrol voor grapjurk Bill Murray. Voor zover ik weet zijn enige serieuze rol en hij deed het verdienstelijk.

Het thema (en de naam) van de roman is gebaseerd op een spreuk uit de Indische Veda's: de snede van een scheermes is moeilijk begaanbaar, net zo moeilijk als het pad naar bevrijding.

Ik schreef het stukje in een soort opwelling en probeerde het pad naar bevrijding te presenteren als een nonchalante onontkoombare weg naar de dood, in de huidige tijd. Bij nader inzien had ik er wat meer over moeten nadenken. Het Internetcafé (in Teheran zag ik echt het opschrift internetkaffee) en de whatsapp detoneren nogal. Misschien had ik het beter honderd jaar eerder kunnen laten spelen. En sowieso, waarom ging de hoofdpersoon niet gewoon naar het consulaat of de ambassade toen hij in de problemen zat in plaats van ellendig te verhongeren? Ja het geheel rammelt. Zie het maar als een oefening.

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ondanks de onvolkomendheden die andere genoemd hebben is dit een goed verhaal. Het bevat tragiek maar het haalt de lezer uit zijn gewone leven en plaatst haar in een andere wereld waar de uitkomst onzeker is. Het antwoord van de zus vind ik tragikomisch nuchter. Het beeld van de dode aan het einde als broer vind ik een goed gekozen afsluiting. Het blijft bij me hangen.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Moet in de tweede alinea het woord 'zou' (schijnen) niet vervangen worden door 'deed' of 'zou doen'?