Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 309 Tot de dood ons scheidt

Ik loop naar de portiersloge. Ik moet het toch proberen. Al is het maar voor één keer.
‘Petrus, ik wil je wat vragen.’
‘Wat is er, mijn kind?’
‘Ik zou graag terug willen, voor heel even.’
‘Waarom zou je dat willen, Marieke? Het is daar beneden nou niet bepaald een paradijs. Hier is het altijd mooi weer, je kunt eten en drinken wat je wilt zonder aan te komen, je kunt hier eindeloos genieten van alles waarvan ze beneden altijd zeiden dat God het had verboden. En nooit meer last van welke pijn of handicap dan ook. Mis je iemand in het bijzonder?’
‘Nou, missen is een groot woord. Maar ik wil mijn Bert laten weten dat ik nog steeds aan hem denk. Alsjeblieft, Petrus, het is echt maar voor één keer.’

Bert en ik waren stapelverliefd en trouwden binnen een jaar. We hadden allebei een interessante baan, een fijne vriendengroep en onze relatie was perfect. We deelden alles, hadden alles voor elkaar over en de seks liet niets te wensen over.
Tijdens een vrijpartij ontdekte ik een keer iets heel bijzonders. Als ik met mijn vinger lichtjes over zijn rug streek, aan de onderkant van zijn ruggengraat, was het gedaan met zijn erectie. Daar heb ik hem nog één keer mee geplaagd, maar sindsdien heb ik dat nooit meer gedaan. Ik wilde hem niet kwetsen.

Ik lag een poos in het ziekenhuis. Bert was heel zorgzaam en lief. In het begin. Na een maand of twee voelde ik enige afstand tussen ons en op een dag was hij een uur te laat voor het bezoek. Hij kwam binnen met een strak gezicht en vertelde dat hij en Elsbeth …
Daarna is Bert niet meer geweest en een week later overleed ik.

In de slaapkamer zie ik hoe zij zich uitkleden. Bert streelt en kust Elsbeth overal. Als hij in haar is, beroer ik zachtjes zijn ruggengraat.
Bert slaakt een kreet en draait zijn hoofd om. Ik kijk hem in zijn ogen en weet dat hij voortaan bij iedere vrijpartij aan mij zal denken.

 

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ton,

Grappig, die zag ik niet aankomen. Ik dacht al dat Bert Marieke had vermoord. Ik zag het al helemaal voor me, die arme Marieke. Ben wel benieuwd naar het besluit van Petrus, maar dan is 300 woorden toch te kort...

Groeten Jurrit

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Jurrit, dankjewel voor je reactie. Marieke overleed in haar ziekbed, waar Bert zich niet meer liet zien. Het besluit van Petrus blijkt impliciet uit de laatste alinea.

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hihi, ik zie het voor me omdat dit wel belevend geschreven is. Fijn dat je in scènes hebt geschreven. Het kan nog meer in scène dan dit maar dan zou je meer woorden nodig hebben.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

:-)

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Jawel; zelfs als vrouwen veilig onder Petrus' armen zijn in de Hemel, willen ze toch nog het leven verzuren van hun man...

LOL

Maar het gaat niet alleen om de (originele) invalshoek (inhoud), maar ook om de manier waarop iets geschreven wordt (stijl).

En dat is bij u zeer goed geslaagd!