Hallo daar, LizettevanGeene

Eerst en vooral wil ik je bedanken om de tijd te nemen om mijn verhaal te lezen en te bestuderen! Ik zal proberen je vragen zo goed mogelijk te beantwoorden.

Over de afkomst van het personage heb ik eigenlijk zelf niet echt een duidelijk beeld gevormd. Mijn doel was om de omgeving van het personage meer voor te stellen als sfeer dan als afkomst of plaats. Je kan je het personage als afwachtend en zelfs angstig voorstellen. Ze voelt zich opgesloten tijdens het wachten, wat door de kamer, waarin ze in het begin van het verhaal zit, wordt voorgesteld. Wanneer de tijd is aangebroken kan ze uit de periode van eindeloos geduld stappen en eindelijk actie ondernemen. Ze voelt zich angstig over wat te gebeuren staat, maar zodra ze een stap naar buiten zet, ziet ze de zonnige en goudkleurige omgeving. Die brengt haar tot rust en spreekt haar moed in. (Bedankt voor je compliment over dat deel van het verhaal!)

Je hebt trouwens gelijk. Het verhaal is inderdaad niet af. Het is eigenlijk een klein stukje, geplukt uit een langere geschiedenis tussen het hoofdpersonage en de man. De sombere leefomgeving waarin het hoofdpersonage verblijft, kan je je voorstellen als de wachttijd van de ene Midzomernacht tot de volgende. De Midzomernacht is voor het hoofdpersonage een lichtpunt en iets om zich op te focussen of zich aan vast te klampen.

Wanneer het hoofdpersonage aankomt bij de festiviteiten, ziet ze een groepje mannen rond het vuur staan, terwijl de echtgenotes op een afstandje toekijken. Dit gebruikte ik om het makkelijker te maken om je een beeld te vormen van het hele gebeuren. Je mag je voorstellen dat het feest zich afspeelt in een oude omgeving; het vuur, het dorpsplein, de muziek... Als je je inbeeld dat het verhaal zich enkele decennia geleden afspeelt, kan je je ook voorstellen dat vrouwen en mannen over verschillende onderwerpen gesprekken voeren, zoals dat nu nog het geval is. Maar in mijn verhaal wordt er een groter onderscheid gemaakt. Het is Midzomernacht. De mannen richten zich tot de sterke drank en praten over zaken die zij interessant vinden. Het is onuitgesproken, maar de vrouwen voelen ergens dat ze niet welkom zijn bij het gesprek. De echtgenotes voeren onderling gesprekken, maar blijven in de buurt van hun echtgenoten (die onder invloed zijn van sterke drank) om een oogje in het zeil te houden.

Dan gaat het verhaal over naar de hoofdzaak: de ontmoeting tussen het hoofdpersonage en de man. De zin 'Jarenlang bekeken we elkaar vanop een afstandje', verklapt dat de twee elkaar al kenden. Dat is de reden waarom het hoofdpersonage ieder jaar dezelfde bloemenkrans draagt en ieder jaar een gelijkaardige jurk draagt naar het feest. Ze wil herkenbaar zijn voor hem. Door de jaren heen is er een soort van ritueel tussen de twee ontstaan. De hele avond kijken ze elkaar aan, maar ze gaan nooit verder dan dat. Het hoofdpersonage is wanhopig om hem te vinden, want de zonverlichte omgeving geeft haar kracht om een stapje verder te gaan. De man en het hoofdpersonage hebben, zonder het zelf te beseffen, een spanning opgebouwd. Ze verlangen sterk naar elkaar, maar iets plaatst een muur tussen de twee. Het hoofdpersonage weet niet wat, de man wel.

Nu het hoofdpersonage eindelijk, na al die jaren te wachten, dicht bij de man kan zijn, is ze overdonderd door zijn nabijheid. Hij is groter, breder en intimiderend. Hoewel dit is waar het hoofdpersonage altijd al van gedroomd heeft, bedenkt ze zich op dit moment allerlei scenario's, zowel slechte als goede. Ze betwijfelt haar keuze, haar zelfzekerheid. Ze is in debat met zichzelf. Ervoor gaan of wegrennen? Haar gevoelens zijn gemengd. Ze vindt het gevoel van zijn vingers op haar hand aangenaam, maar ze is onzeker over wat zou kunnen volgen. 

Net wanneer ze haar moed bijeen heeft geraapt en wakker wordt uit haar gedachten, merkt ze iets op in de ogen van de man die haar intensief aanstaren. Ze zien er inderdaad emotieloos en donker uit, maar niet op een manier waarop het misschien voor jou is overgekomen. De man kan er namelijk zelf niets aan doen. Hij heeft niets verkeerd met het hoofdpersonage voor. Hij is blind. Vandaar ook de titel Een Zwarte Midzomernacht. 

Na jaren van dromen over samenzijn met de man, beseft het hoofdpersonage dat de man haar nooit echt aangekeken heeft. Al die jaren dacht zij dat er een band was tussen hen en dat hij haar bewonderde, maar nu voelt ze zich verraden. Maar de man bewonderde haar wel. Ook al kon hij haar niet zien, hij kon haar nabijheid voelen en hij merkte wanneer ze hem aankeek. Nooit wist hij zeker of hij in de juiste richting keek, maar iets trok zijn blik naar haar toe. 

Ik hoop dat het voor jou allemaal een beetje duidelijker geworden is! Nogmaals bedankt voor het lezen van mijn verhaal en geniet nog van je dag!

Groetjes :-)