Voor mij zal de zon vandaag in ieder geval niet – en eigenlijk nooit meer – ondergaan, daar ben ik zeker van. Ik heb naar deze dag toegeleefd. Het is de dag waarop de zon zo lang mogelijk aan de hemel blijft kleven, alsof hij bang is om onder te gaan, ondanks dat hij zelf ergens aan de andere kant van de wereld weer op zal komen.

Ik zit in mijn hut op een berg, aan de rand van een klif waar ik uit kan kijken over het dorp. Met mijn verrekijker kan ik vanuit mijn stoel zien hoe de kinderen huppelen door de straten, hoe ook de ouders uit hun huizen komen, elkaar de handen schudden, bijpraten en vervolgens naar de volgende schuifelen. Langzaam verplaatsen de mensen zich naar het grote vuur, dat op het vrijgemaakte plein is opgezet. De kinderen gooien er op straat gevonden takjes bij terwijl de ouders ze weg van het vuur proberen te houden. Ja, het is feest, al weet ik niet precies wat voor reden zij hebben om de langste dag van het jaar te vieren.

Ik wel, ik heb iets te vieren. Althans, vandaag dan. De afgelopen jaren was er weinig om te vieren. Ik ben namelijk al een oude man, weet u, en mijn vrouw heeft deze aarde reeds drie jaar geleden verlaten. U kunt zich vast voorstellen hoe snel het eenzaam wordt, als je je hele leven met zijn tweeën in een hut op een berg, aan de rand van een klif hebt gewoond. Nu mis ik in elke adem de vrouw met wie ik mijn leven heb gedeeld. Ze zat in alles wat ik deed en nu is er een deel van me weggerukt, alsof al mijn atomen waaruit ik besta in tweeën zijn gesplitst.

Daarom heb ik vandaag iets te vieren. Het is de dag waarop de zon zich zo lang mogelijk uitstrekt en ik ben van plan met haar mee te gaan. Ik ben benieuwd waar ze me mee naartoe neemt. Waarschijnlijk naar mijn vrouw. Of dat nu onder de grond is of ergens op een plek die ik me nog niet eens voor kan stellen, maakt me niet zoveel uit. Mijn dagen op aarde zijn in ieder geval geteld. Voor nu ga ik mee met de zon.

Het kost me minder moeite dan voorheen om op te staan uit mijn stoel. Ik zweef door mijn huis om er afscheid van te nemen en vervolgens zweef ik door de voordeur naar buiten, naar de rand van de klif. Met een glimlach kijk ik uit over het dorp en het diepe dal. Tot ziens, lieve mensen, ik wens u allen nog een mooi leven toe. Hier neem ik afscheid van u, dit is mijn afslag; de zon. Dan sluit ik mijn ogen en duikel voorover.

De wind suist langs mijn oren en door mijn haren; ik vlieg. Ik strek en ik strek me uit met de zon tot ik langer word, steeds langer en ik strek met de zon naar de eeuwigheid.