Vermoeid sluit ik de computer af en leg mijn headset aan de kant. Vandaag mag mijn baas weer twintig minuten aan overwerk in zijn zak steken. Als een zombie loop ik achter mijn collega’s aan. Stuk voor stuk ken ik hun gezichten alsof ze mijn familie zijn, alleen voelt dat niet zo. De frisse buitenlucht en het stralende zonnetje weten mijn humeur niet te verbeteren. Ik voel me leeg. Dat gebeurd iedere keer als een droom werkelijkheid begint te worden.
‘Tot morgen!’ Janine zwaait vrolijk naar me.
Mijn hand gaat automatisch omhoog om terug te zwaaien. Halverwege breek ik dat gebaar af. Wat maakt het uit? Zwijgend stap ik de bus in. De chauffeur grijnst breed naar me. Ik zie hoe zijn oogwit langzaam rood kleurt. De witte rij tanden verandert in geslepen punten, die de indruk geven dat ze behoorlijk wat schade kunnen aanrichten. Hij is een Varsjhat. Ondanks dat we zo verschillend zijn staan we op goede voet met elkaar. Ik knik beleefd naar hem en neem achterin de bus naast een klein meisje plaats. Ze schommelt haar benen heen en weer. De beweging werkt geruststellend en ik blijf er maar naar kijken. Haar dunne benen beginnen te veranderen. Felgele schubben verschijnen over haar lichte huid. Ik kijk verrast naar haar op. Buitengewoon grote, zwarte ogen kijken in die van mij.
‘We wachten op je,’ zegt ze zacht.
Ik kan niet anders dan glunderen, wetende dat mijn familie me mist. Eenmaal in mijn appartement aangekomen heb ik geen energie meer om te koken. Gejaagd schrok ik de opgewarmde pizza van gister naar binnen, waarna ik een korte douche neem. Deze droom duurt te lang. Uitgeput plof ik neer op mijn bed en sluit ik mijn ogen. De slaap overvalt me meteen. Eindelijk mag ik weer naar huis.