Ze dansen onder ziekelijke belichting in kleuren die opzettelijk met elkaar lijken te vloeken. Uiteraard houd iedereen zich daarbij netjes aan de anderhalvemetersamenleving. Ze dansen met zijn allen, maar nog steeds alleen. Elk mens is een eiland.

De muziek klinkt als een onherkenbaar misvormde techno-nachtmerrie die door kapotte speakers word gepompt, het geluid van stromend douchewater in een windtunnel. De danspassen lijken op stuiptrekkingen, animaties waarbij individuele frames met een scalpel zijn verwijderd. Ik zie een vrouw in een soort reflecterende pyjama wezenloos naar het plafond staren. Ze heeft een fopspeen in haar mond, duidelijk bedoelt om het tandenknarsen van haar MDMA trip tegen te gaan. Zo’n trip hoort plezierig te zijn, euforisch zelfs, en gebroken tanden horen daar niet bij.

Ik dans niet. Ik ben een soort Sir Nose d'Voidoffunk. Ik ben te cool om te dansen.

Oké, dat is lulkoek. Ik durf niet te dansen. Ik heb mezelf moeten dwingen om hier naartoe te gaan, en ik heb in een steegje staan kotsen voordat ik naar binnen liep. Ik ben bang om te leven.

De fopspeenvrouw is gestopt met staren en heeft zich nu ook bij de stuiptrekkende menigte gevoegd. Ze komen allemaal steeds dichter bij elkaar, hun achterwerken afvegend met de anderhalvemetersamenleving. Dit doet mij allemaal denken aan een dienst van de Pinkstergemeente, één en al emotionele chaos, schuimbekken, kwijlen.

Uit het voorhoofd van de fopspeenvrouw groeien twee gekrulde hoorns. De dansvloer raakt alsmaar voller, gevuld met allerlei volk dat ik minder dan een minuut geleden nog niet had gezien. Ze houden met zijn allen een grote cirkel vrij in het midden. In de cirkel verschijnt een pilaar van wit licht die een gat in het plafond slaat. Uit de pilaar groeien glimmende tentakels die wild om zich heen beginnen te slaan.

Ik had thuis moeten blijven.