“Bizar hè, dat effect van corona op het brein?” Ik zet twee kopjes koffie neer. “Niet bewezen nog”, antwoordt Bianca, “en ik geloof er niks van. Is iedereen weer beter gemeld?” Ik schenk koffiemelk in en geniet van dit rustige begin van mijn dienst. “Nee, nog niet allemaal."

Peter komt met zijn rolstoel bij ons, maakt een schreeuwerig geluid en wijst spastisch naar de koffiekopjes. “Niks ervan”, snauwt Bianca, “jij krijgt vanavond weer.” Natasja probeert mijn kopje te pakken. Nog voordat ik kan reageren, staat Bianca al op. “Dacht het niet! Net wilde je niks en nu opeens wel? Wegwezen!” Ze praat hard en dichtbij Natasja’s gezicht.

“De tijd vliegt, we gaan wat doen”, besluit ik.

Wanneer ik langs Gert loop, valt me op dat zijn ogen anders staan. Helderder. Ik zeg hem dat zijn eten zo komt en loop door naar Jannes’ kamer. “Ga je even naar de wc? We gaan zo eten.” Ik vraag het uit automatisme, maar zie dat hij uit zichzelf al op het toilet zit. Ik vervolg mijn ronde langs de cliënten.

“Help!”
Ik ren naar de woonkamer en zie hoe Gert Bianca in een rolstoel duwt, terwijl Natasja de riemen vastmaakt. “Zo, hoe voelt dat?”, sist Natasja. “Je krijgt zo een lekker bordje koud eten”, vult Gert aan. “Dacht je echt dat wij dat niet erg vinden?” Bianca gilt en maakt wilde bewegingen, maar de riem geeft niet mee.

“En jij…” Gert loopt dreigend op me af, hij blijkt groter te zijn dan ik dacht. Vanachter worden mijn polsen gegrepen, ik kijk om en zie Jannes. “Meekomen.” Ze begeleiden me naar de slaapkamer van Jannes. “Sorry”, zegt hij, “ik heb je toch geen pijn gedaan?” Gert glimlacht en legt zijn wijsvinger tegen zijn lippen. “Sst… We hebben je hulp nodig... We pakken ze terug… Bianca en nog een paar… Alsjeblieft?”