Wat zegt het genre over de schrijver?

Kick-off myself. 

Ik schrijf graag over een fysiek sterk mens - ik ben dat zelf niet. Strijdend tegen onrecht - ik doe dat niet. Zoekend naar rust ... en vinden, wat ik zelf niet kan vinden. Zij/hij moet zwijgzaam zijn - ik kwetter je de oren van je hoofd. Spiritueel zijn - dat ben ik, misschien op niveau 0.001. Bovennatuurlijke krachten hebben - daar heb ik er één van, maar kan daar bijna niets positiefs mee doen. 

Wat ik mijn hoofdpersoon toedicht is het tegenovergestelde van wie ik ben en kan. Ik denk dat ik een nihilist ben die anderen van nihilisme beschuldig.

Ik schrijf omdat ... ik het beschouw als een vorm van boetedoening, in de hoop ooit eens iets te ontdekken - in mijzelf - dat het koesteren waard is.  

Interessante vraag, Yrret.

Ik ben (o.a.) bezig met een dystopisch verhaal, een toekomstbeeld waarin de wereld onder een totalitair regime is gebracht. Veel wereldgebeurtenissen zijn in mijn ogen niet zo toevallig als je wellicht geneigd bent om te denken en die zeer wel kunnen zijn gecreëerd voor dat doel. Het levert in ieder geval inspriratie voor een nieuw verhaal op. Met mijn verhalen schrijf ik mijn "zorgen" enerzijds van me af en anderzijds hoop ik lezers aan te zetten tot nadenken, tot reflectie, of ze het wel allemaal moeten pruimen.  Hierbij horen gevaren van technologieën. We gaan naar een maatschappij waarin alleen nog digitaal geld wordt gebruikt. Niets is meer anoniem. Denk eens in wat dat betekent voor persoonlijke vrijheid, de mogelijkheid om zelf de regie over je leven te houden. Neem als recent voorbeeld de coronamaatregelen die sterk ingrijpen op persoonlijke vrijheden. Er is een angstbeeld gecreëerd die mensen doet aanvaarden dat inleveren van persoonlijke vrijheden "notmaal" is.

Los van wat iedereen erover denkt, zie ik als belangrijke taak van een schrijver antigif te bieden. Een fictieverhaal leent zich hiervoor bij uitstek, omdat het nep is en dus niet bedreigend en de lezer zijn gevoelens een plaats kan geven. Nou ja, die hoop koester ik dan :)  Natuurlijk moet het niet doorslaan in moralisme. 

Leonardo Pisano schreef; Los van wat iedereen erover denkt, zie ik als belangrijke taak van een schrijver antigif te bieden.

Dat is een mooie zelf opgelegde taak! Ben je dan een realist die de hoop niet opgeeft? Dicht je dan jezelf enig voorspellingsvermogen toe? Is bijvoorbeeld jouw antigif nu direct inzetbaar?    

Oeh, filosofische discussie. Bring it.

Als ik met mijn genrekeuze antigif wilde brouwen, was het tegen het idee dat de mens rationeel is en zijn wereldbeeld rationeel in elkaar gezet heeft.

Het genre waar mensen van houden zegt vast iets over de mens zelf. Maar deterministisch wordt dat verband nooit, want wát zegt genrekeus dan precies over de mens? Er zijn tientallen redenen waarom iemand zich aangetrokken kan voelen tot een dystopisch verhaal.

Waarom ik fantasy schrijf? Niet omdat ik de echte wereld saai vind, maar omdat ik ervan overtuigd ben dat de echte wereld, en vooral de manier waarop mensen die bezien, ook bij elkaar gefantaseerd is. - Dus zou ik net zo goed verhalen in de echte wereld kunnen schrijven? - Nee, van de echte wereld zie ik al genoeg, de hele dag door. Wanneer ik achter mijn schrijfblok kruip, wil ik iets anders. - Maar dan zou je toch best kunnen schrijven over delen van of periodes uit de echte wereld waar je minder bekend mee bent? - Nee, want ik ben te lui voor het onderzoek dat nodig is om zo'n verhaal te doen stroken met het beeld dat andere mensen van die plekken hebben.

Ik schrijf fictie om dingen die me dwarszitten door te kunnen denken zonder dat ik het op mijn eigen leven hoef te betrekken: consequentieloos . Meestal zitten ze me daarna niet meer zo dwars.

Ik schrijf fantasy voor de vrijheid. De wereld van het verhaal is een verzonnen entiteit, met eigen karakter en achtergrond - net als elk ander personage in het verhaal. Ik hou van de vrijheid in mijn verhalen. Dat maakt het makkelijker om het plot te vinden dat mijn gevoel het beste verwoordt.

Sommige schrijvers van autobiografieën zijn zeker egocentrisch. Maar dat zijn schrijvers van andere genres ook.

Ahhhh, ik snap nu je reactie op het andere topic. 

Ik vind het het heel interessant om een "wat als" te verkennen. Om die zelfde reden geniet ik ook van gekke fictieve verhalen, wat als magie echt was, wat als ruimtevaart een optie was, wat als tijdreizen kan. 

In de dystopische fictie wat ik nu schrijf: Wat als een ziekte de overheersende drijfveer van een maatschappij wordt.  (nogmaals, niks met de huidige situatie te maken. Idee bestaat al langer dan Corona)

Of die gedachtegang met depressies en een dergelijk somber toekomstbeeld te maken heeft... Ik wil nee zeggen, want ik wil ook graag proberen te laten zien dat zelfs in het aller duisterste van de mens er licht te vinden is. Maar ik kan niet ontkennen dat er een overheersende duistere sfeer in het verhaal hangt. 
En realiteit is wel dat ik een groot deel van m'n leven heb geworsteld/nog worstel met depressie. Dus misschien dat het me wel meer als een onderwerp trekt om over te schrijven op een onbewuste manier. 
Maar dat is niet hoe het begon. Toen dit verhaal nog maar een klein zaadje van een idee was liep er een veel positievere draad door heen, terwijl ik toen in het diepste negatieve van mijn eigen leven stond. 
Ik weet niet of je daar wat psychologische conclusies uit zou kunnen trekken. 

Als ik er een vinger op moest leggen dan denk ik dat alles wat ik schrijf en lees veel meer te maken heeft met ontsnapping aan het echte leven dan bepaald wereldbeeld of zelfbeeld. 
Het is soms fijn om even niet in je eigen dilemma's en verantwoordelijkheden te hoeven denken. 

Diana Silver schreef; Maar deterministisch wordt dat verband nooit, want wát zegt genrekeus dan precies over de mens? 

Het zegt waarschijnlijk maar 1 ding. Je kan in dat genre je ei kwijt. Ben je een koekoek - of een pinguïn?  In een thriller kan je ook [en ik denk dat het vaak zo is] je biografie kwijt. En een biografie nijgt slechts een heel enkele keer naar een thriller. Dus genre zegt iets, maar wat? Ik denk dat kiezen [schrijven] voor het genre "biografie" niet erfelijk bepaald is en Fantasy en Sf dat wel zijn. Hoe meer kenmerken hoe zuiverder het antwoord. 

Wat zegt een dystopisch verhaal dan?  Ik denk dat die schrijvers - de Nederlandse - goed verzekerd zijn. Als ze kunnen kiezen - kiezen ze de platinum verzekering voor hun goederen en leven. 

Mensen denken en zeggen dat geen mens gelijk is. Elk mens is uniek? Ik denk van niet. Pas bij vraag 1001 is er een kans dat er een klein verschil - van enig belang - boven komt drijven. 

Wat beweegt een mens te gaan schrijven? Ik denk dat het [willen] schrijven, het gevolg is van een minderwaardigheidscomplex. 

Hoe ontwikkel ik een theorie? Een proefballon? 

Diana Silver schreef; Oeh, filosofische discussie. Bring it.

On? 

Applecore schreef; Het is soms fijn om even niet in je eigen dilemma's en verantwoordelijkheden te hoeven denken. 

Dus, geen van je eigen dilemma's en verantwoordelijkheden worden verwerkt - bewust/onbewust - in je roman? 

Vast wel, maar niet bewust. (In mijn geval dan)
Uiteindelijk zal er altijd een lijn terug naar mezelf te trekken zijn, het is immers een spinsel wat ik heb bedacht. 
 

Ik denk dat schrijvers van een dystopie (bijna) altijd voor iets willen waarschuwen, een spiegel willen voorhouden. Dystopieen zijn (volgens mij) bijna altijd boeken met een boodschap: "pas op met te veel camera's want [big brother achtige [ toestanden]", "zorg goed voor het klimaat want anders krijg je [de aarde is veranderd in een [ vulmaarin]", etcetera. 

Dus om terug te komen op de vraag: ik denk niet dat dystopie-auteurs sombere mensen zijn, wel hele geengageerde. (De auteurs die dystopieen schrijven zoals beschreven dan.)

(Ik kan op dit moment  dystopie bedenken waarbij het bovenstaande niet opgaat - The Walking Dead - maar is dat wel echt een dystopie?)

Ik zou zelf best (ooit) een dystopie willen schrijven maar dan eentje waarin de lezer zelf maar moet uitvogelen wie nu eigenlijk de slechteriken zijn, en waarin alle mensen vooral 'menselijk' zijn.

Ik schrijf fantasy of scifi omdat ik een verhaal wil vertellen over volkeren en naties en hun interacties. In elk ander genre zou ik beperkt zijn tot echte volkeren en naties, en gebonden zijn door hun geschiedenis. Dat zou even beperkend zijn als een liefdesverhaal schrijven zonder dat ik de personages en het verhaal zelf mag uitvinden. Daarom dus fantasy, niet omdat ik zou willen ontsnappen aan de werkelijkheid.

Dat gezegd zijnde denk ik inderdaad dat je in elk genre wel grote groepen van schrijvers kan vinden die om gelijkaardige redenen en vanuit gelijkaardige interesses voor dat genre hebben gekozen, en die redenen en interesses zeggen natuurlijk iets over hun persoonlijkheden.

Dag Yrret, 

Boeiende en relevante vraag. Ik vraag me dit ook sinds enige jaren af. En vanaf het moment dat ik boeken lees vanuit het perspectief dat de schrijver alles zelf meegemaakt danwel in ieder geval 'gedacht' moet hebben, worden alle verhalen veel interessanter. 

Zelf schrijf ik ook vanuit mezelf. Er is geen ontkomen aan. Ik schrijf over wat ik heb meegemaakt. Wil ik over iemand anders schrijven, dan alsnog vanuit mijn eigen interpretatie van die persoon. 

Psst, Yrret, ouwe vrind.

Heb je dit boek gelezen? Dat gaat precies in op de vraag die je hier stelt, het verband tussen het werk van de schrijver en diens psychologie. Bovendien heerlijk geschreven.
https://www.bol.com/nl/nl/f/de-roman-als-overlevi…