Engelse zinsdelen

Miller schreef; Als een persoon veel van de wereld heeft gezien tijdens reizen, of in het buitenland heeft gewoond, gooit hij vaak- al dan niet bewust- Engelse woorden of zinsdelen door zijn verhaal.

Scheiße, dat hangt af van waar die persoon is geweest, sacrebleu! 

 Miller schreef; In hoeverre is dit verrijkend of juist storend voor de achtergrond en leesbaarheid? Uiteraard wil ik dit niet in iedere zin toepassen, maar in iedere 10- 15 zinnen.

In iedere 10-15 zinnen zou het mij opvallen. Het zou mij storen en de leesbaarheid om die reden niet bevorderen.  

Ik zie een parallel met het gebruik van dialect: gebruik het met mate. Het idee sis het personage kleur te geven en daar hoef je niet elke 10-15 zinnen een issue van te maken.

In geschreven tekst is het meestal crux om erg spaarzaam met zulke hints om te gaan. Iets als afwijkende taalkeus springt erg in het oog en daarom is het niet nodig om het regelmatig te doen. Eens in de tien zinnen is absouluut overkill. Dat zou bij mij de indruk wekken dat je personage Engelstalig is en Nederlands als tweede taal spreekt.

Bedenk dat een geschreven dialoog in een roman geen natuurgetrouwe weergave moet worden van een gesproken dialoog. Anders wordt 't, eh hoe noem je dat, nou ja dus echt superonleesbaar want dat is hoe mensen praten you know.
Je geschreven dialoog moet ten eerste een goed geschreven tekst zijn. Daarna kun je met subtiele trucs en hints de illusie wekken dat het gezegd wordt door jouw personage, en beïnvloed is door diens specifieke achtergrond.

Dus, ondanks dat mensen in de realiteit om de zin iets Engels eruit flappen, wees er zuinig mee in je boek. Ik zou zeggen: doe het twee keer in je hele boek. Dat zal een lezer al genoeg opvallen. - En dan is het natuurlijk wel zaak om twee dialogen te vinden waarin het echt op zijn plaats is; de sfeer versterkt.

Ik heb er ervaring mee. Het valt mij op dat het meer is dan woorden verwisselen, ook gaat het om woordvolgorde, grammaticale constructies en woordvoorkeuren die uit de buitenlandse taal worden geleend. 

(Hoe sterk die persoon dat heeft, hangt behalve van persoonlijkheid natuurlijk ook af van hoe lang hij al uit dat buitenland weg is en met wie hij spreekt.)

Dat een persoon bereisd is, kun je ook nog laten blijken uit zijn herinneringen, vergelijkingen, opgedane gewoontes, voorkeur voor exotische gerechten, souvenirs, interesse in nieuws over de bezochte landen, wereldwijde correspondentie...

Als een personage een heel sterke emotie doormaakt, dan gebruik ik soms een andere taal. Een enkel woord of een zin. Met Engels lukt je dat. Je moet eens weten hoe vaak ik die ene Spaanse zin gecheckt hebt. Het moet wel kloppen. Daarnaast zijn er heel wat Engelse woorden gemeengoed in onze taal (checken, mailen, f*ck, etc.).