#302 Zonder afspraak

“Je moet tegenwoordig een afspraak maken als je geknipt wilt worden,” zegt mijn man als ik de deur uitga.
“Daar heb ik geen zin in, ik wil nu geknipt worden, ik zie wel of er plek is.”
Ik heb expres een week gewacht nu de kappers weer open zijn, zo druk zal het niet meer zijn. Het is vlakbij, ik loop liever het risico voor niets te gaan dan een afspraak te moeten maken. Tot mijn verbazing is er bij de Chinese kapper slechts één klant. Volgens het Journaal zouden de kappers overuren maken.

“Heeft u een afspraak?” vraagt een van de drie kapsters. Ik schud mijn hoofd.
“Oké, wilt u eerst uw handen desinfecteren?” ze wijst op een zeeppompje bij de ingang dat me niet was opgevallen. Ik vraag me af wat het uitmaakt, maar een discussie is het me niet waard.
“We moeten nu ook uw haar wassen,” zegt ze verontschuldigend. Zelf heeft ze sluik donker haar en is nog jong. Ik haal mijn schouders op. Ik was mijn haar altijd zelf, maar ja, wat moet dat moet. Mondkapjes blijken daar echter niet bij te horen.
Als ze mijn haar gewassen heeft wijst ze me mijn stoel, één plaats verwijderd van de andere klant, een jonge man die zijn haar van boven lang wil laten en van onder opgeschoren.
“Die stoel had je beter vrij kunnen laten, die is naast de kassa,” zegt haar collega.
Maar ik zit al en we laten het zo.

Het fijne van deze zaak, vind ik, dat er normaal zoveel meisjes rondlopen dat ik alleen maar hoef te luisteren waar ze het met elkaar over hebben.
“Hoe wilt u het geknipt hebben?”
“Zoals je ziet heb ik een volle bos. Er hoeft eigenlijk niet veel vanaf, vooral uitdunnen.”
Ze knikt. “Wilt u dat de oren vrij blijven?”
“Oké,” stem ik aarzelend in, ik weet niet goed wat dat inhoudt. Ze werkt secuur en geconcentreerd. Eerst wordt het haar in mijn nek weggeschoren, een onbekend irritant, zelfs pijnlijk gevoel. Dan begint ze aan de zij- en bovenkant. Er vallen lange plukken haar op mijn cape. Ik schrik ervan, maar nu is het te laat.

De muziek staat vrij hard en door de verplichte sociale afstand voel ik me vrij het meisje te vragen of ze werd doorbetaald de afgelopen maanden, nieuwsgierig hoe dat in deze branche geregeld is.
“De anderen wel, maar ik heb een nul-uren contract,” antwoordt ze spijtig. Ze pakt een grote ronde spiegel om me de achterkant te laten zien.
“Het is veel korter geworden dan mijn bedoeling was,” lach ik maar. Ze schrikt en kijkt bezorgd, waarop ik haar geruststel met de dooddoener: “Het groeit wel weer aan.”
“U kunt er nu wel weer twee maanden tegen,” lacht ze opgelucht.